We're going to Mexico

(kijk onder de vlag voor muzikale begeleiding)

Het was ook dit jaar niet eenvoudig om een keuze te maken, maar na 3 jaar Azië gaan we nu naar Latijns-Amerika.
We hebben de tickets geregeld en er is zelfs al een eerste donatie binnen voor het goede doel dat we nog moeten gaan kiezen!! Nam Jai is klaar voor 2008 en we hopen net als voorgaande jaren op veel support van iedereen om ons heen.

Nam Jai krijgt aandacht

Na een publicatie in het zomernummer van de Eigenwijzer, het personeelsblad van de Amsterdamse Stichtingen voor Katholiek Onderijs,krijgt Nam Jai nu ook internationaal de aandacht in Nederland. In het decembernummer van de IS staat een interview met Amis over Nam Jai. Als je nieuwsgierig bent ga dan naar de site en wordt gratis lid.





'Michael Oppatja, leerkracht op de Achthoek, wil in de
zomermaanden graag iets doen voor mensen die hulp
kunnen gebruiken. In juli vertrekt hij samen met vriendin
Amis Boersma naar Cambodja. Na een jarenlange
oorlog is de heropbouw van dit land in volle gang.
Michael en Amis gaan er twee scholen helpen met de
aanschaf van boeken en het aanleggen van elektriciteit.'

Avondschool

Het schemert al als we voor de tweede keer op bezoek gaan bij Salariin Kampuchea. Areh, onze vertrouwde tuktukdriver van het guesthouse. brengt ons naar het schooltje dat achter een nieubouwcomplex schuilgaat. Zodra we van de weg naar de tempels af gaan, jaagt de tutktuk stofwolken op om ons heen. Voorzichtig ontwijkt Areh de kuilen in de weg en doen wij ons best om niet om te slaan.

Als we bij de laatste bocht aankomen horen we de kinderen van de beginnersklas al braaf hun Engelse woorden oefenen. Sommigen zullen het Khmer nog niet eens voldoende beheersen. Toch beginnen ook zij al met de taal van de toekomst; het Engels.
Wederom valt de goede sfeer op bij de school. Anja en Chai (haar vriend) hebben een mooi schooltje weten op te zetten met de hulp van veel vrijwilligers en eindelijk ook goede leerkrachten.

Vanavond gaat ook het computerlokaal open en mag een aantal van de oudere kinderen proberen om hogere scores te halen tijdens de typlessen. Het gaat er serieus aan toe en ze laten zich niet afleiden door de toeristen die met hun camera binnen komen lopen. Ja, we zijn allebei onder de indruk en laten dat ook weten aan Anja en Anne- Marie. Het geld dat we nog te besteden hadden maken we graag over naar hun rekening.

Als we ze deze blijde boodschap vertellen beginnen ze te stralen van blijdschap; nog meer geld om te kunnen doen wat in dit land zo hard nodig is. Amis geeft de goede raad om vooral verder te gaan met de ontwikkeling van de school en de professionalisering van de leerkrachten. Nadat het educatieve stelsel hier is onderuit gehaald is het hard nodig dat er gewerkt wordt aan een nieuwe generatie Cambodjanen die in ieder geval primair onderwijs heeft genoten.

Terwijl wij nog even napraten met Anja, Anne-Marie en Chai, pikt Areh vanuit de tuktuk een graantje mee van de lessen van de volgende groep studenten.
Hij vindt het heel leuk zegt hij en zou ook graag naar school gaan. Hij moet echter werken bij Baca Villa en het blijft dus voorlopig bij de bijles van een van de andere tuktukrijders.

Langzaam maar zeker lijkt het land evengoed vooruit te gaan. Wij vragen ons soms wel af of de goede weg wordt gekozen, maar gebrek aan initiatieven is er dus in ieder geval niet. Of het nu de grote NGO's zijn, een lokale idealist, zoals Mr Leng, die een groep wezen onder zijn hoede heeft genomen, of de projecten van de buitenlanders.
Het voelt goed dat wij daar met hulp van velen om ons heen aan hebben kunnen bijdragen.

NGO – the magic word

Inmiddels zijn we al drie dagen in Siem Reap; het is een leuk stadje, dat een serieuze touristenhype ondervindt. Overal schieten, net zoals in Sihanoukville, hotels uit de grond. Er worden (voor ons inmiddels heel bekende) taktieken gebruikt om de aandacht van toeristen te trekken; al van een afstand roepen `Mister-wan-coldriiink?`, of niet aflatend het aanbod van five-for-only-one-dollar blijven herhalen.

De grootste hype is hier wel de NGO, non-governmental organisation, of gewoon
do-good-stichting. Iedereen met een guesthouse en kennis van het Engels, heeft een eigen initiatief om een familie, dorp of school te helpen. Heel logisch, want je hoeft niet ver te kijken om de armoede om je heen te zien. Ook de grote organisaties zijn hier; Plan, Unicef.... we hebben zelfs het gebouw van SOS kinderdorpen gezien. We hebben er veel gesprekken over; waar hebben de mensen eigenlijk behoefte aan en welke hulp werkt nou het best?

We hebben goede praktijk voorbeelden om ons heen, want we logeren nu al een paar nachten in guesthouse Baca Villa (www.baca-villa.com) dat net zoals Orchidee guesthouse door een Nederlandse Jan gerund wordt (niet dat we chauvinistisch zijn, hoor.. We hadden gehoord dat het hier leuk was...). Deze Jan heeft de gehele familie Baca onder zijn hoede genomen en op dit moment drieentwintig mensen (allemaal broers, zussen, neven en nichten) in dienst. Ook hij heeft net een school opgezet op het platteland, waar kinderen Engelse les kunnen krijgen. Er is veel animo: de enige leraar daar heeft tweehonderd leerlingen onder zijn hoede! Ook uit de omliggende dorpen komen de kinderen naar het schooltje toe.

Gisteren zijn we samen met Jan naar een school gegaan waar een deel van het Nam Jai geld aan gedoneerd is; de Wat Prenn school van Salariin Kampuchea. Jan kent Saskia, de mede-oprichster en vriendin van Amis, en de andere dames van de stichting goed. Het was druk, want er werd een film vertoond over de dieren in het Tonle meer. Of de kinderen alles begrepen van de film, is de vraag. Gelukkig mogen ze zondag naar het `Wildlifecentre` in Siem Reap om slangen en ander wild in het echt te bekijken – dan beklijft het vast wel.

Er is nog zoveel te vertellen! We hebben prachtige tempels gezien en genoten van de omgeving terwijl we werden rondgereden in de tuktuk.
Vanavond gaan we een les bijwonen op de andere school van – daarna volgt er meer.

Groeten uit Kleng Leu

Na een lange reis en een paar dagen in Phnom Penh zijn we per Mekong Expres richting Siahnoukville vertrokken. Ondanks dat we inmiddels redelijk ervaren reizigers zijn, hadden we toch niet geregeld dat er een pickup van het hotel klaarstond. Gevolg was dat de motortaxi's zich om ons heen verdrongen om een paar dollar binnen te halen. Goed kijken dus naar de belangrijke man in de groep; de man met het schriftje die alles netjes bijhoudt. Met hem de deal gemaakt dat we voor 3 USD met twee brommertjes naar het guesthouse werden gereden, alwaar we Cees ontmoetten.

Sihanoukville is nu trouwens nog een trekpleistertje voor toeristen, maar allerlei investeerders doen hun best om er een strandoord van te maken dat kan wedijveren met Kuta op Bali.

Gistermiddag zijn we per brommer naar het dorpje bij de steengroeve gereden. Het laatste stuk moesten we lopen, omdat de weg moeilijk begaanbaar is. Het heeft ook niet geholpen dat de weg die Cees wilde aanleggen, niet meer doorloopt tot de school, omdat de grond verkocht is en er een kast van een huis wordt gebouwd. Ook Kleng Leu, waar het schooltje Mondol op'thom staat, ondervindt de gevolgen van de toenemende interesse in de omgeving. Enige jaren geleden stond er een handvol kleine huisjes die het dorpje vormden; een gehucht. Nu schieten er huizen van beton als paddestoelen uit de grond en kopen investeerders in hoog tempo grond op.

Wij richten onze blik op de school waar Pinokkio nog onverstoord op de muur staat. Met Cees lopen we de drie klassen binnen waar de kinderen aan het einde van het jaar nog bezig zijn met hun taallesssen. Ze hebben nog een paar dagen te gaan voordat hun zomervakantie begint en een paar afwezigen schijnt besloten te hebben om er alvast een voorschot op te nemen. Ben benieuwd of er een onderwijsinspecteur is die daar moeilijk over doet. Waarschijnlijk is ook dat een taak voor Cees.

Tegenover de school staat een huisje dat onlangs gekocht is door de stichting, zodat er binnen afzienbare tijd ook een heus computerlokaal zal zijn voor de kinderen. Eerst de boel goed dicht maken en zorgen dat er een deur komt zodat de boel afgesloten kan worden. Dan nog een goede leerkracht vinden, wat niet eenvoudig is, en uiteindelijk de computers aanschaffen. Een deel van ons geld zal voor dit kleinschalige ict-project worden gebruikt.

Terwijl wij een rondje lopen door het dorp wordt onze rugzak gedragen door Ramon, een jongen die de middelbare school nooit als leerling zal bezoeken, maar die wel altijd bereid is om een helpende hand te bieden. Je tas laten dragen door een ander, een kind nog wel; we laten het maar gebeuren, want het is hier heel normaal.
Ondertussen maken we veel foto's en filmen we, om het beeld achteraf terug te kunnen halen.

Veel van wat we zien is zo'n eerste keer niet echt te bevatten. De huisjes zijn gemaakt van hout en golfplaten en de eigenaren hebben schijnbaar niet hun best gedaan om er een gezellig hutje van te maken. De fotolijsten die ik in een huisje zien hangen, blijken gegeven te zijn door Cees, toen het kind dat er woonde was overleden aan de gevolgen van de Denguekoorts. Cees ondervond toen in de praktijk dat één van de kenmerken van Dengue is dat het bloed uit je hoofd komt zetten.
Dagelijks smeren wij ons in met deet, maar voor de lokale bevolking is dat natuurlijk geen optie. Klamboes bieden 's avonds bescherming, maar de denguemug is helaas overdag actief.

De nationale overheid krijgt kritiek, maar beweert dat de lokale bevolking zelf geen goede maatregelen neemt. Zij zelf doen er alles aan om voor goede informatievoorziening te zorgen. Jammer dat wij vanochtend de fietser met megafoon gemist hebben, die langs het guesthouse kwam rijden om voorlichting te geven. Was het verkiezingstijd geweest dan hadden wij ongetwijfeld wel de verkiezingskaravaan langs horen denderen. Het is maar hoe je als regering je prioriteiten stelt.

Oh ja, foto's zetten we nog niet op de blog, want dat is hier bijna niet te doen. Aan het einde van de rit, als we weer terug zijn in Amsterdam (wat lijkt het nu ver weg), maken we wel één diashow. Dat was het voor ons eerste verslag uit Cambodja.
Snel meer met een hopelijk net zo goed werkende computer.

Memorylane

Morgen vertrekken we naar Cambodja.
Alles ligt klaar om ingepakt te worden en de laatste prik is gisteren gehaald.
Voordat we gaan hier een terugblik op onze reis van vorig jaar.

NamjaiYogya

De stichtingen

De vakantie nadert met rasse schreden en we hebben allebei veel zin om naar Cambodja te vertrekken. Er is de afgelopen maanden behoorlijk veel geld ingezameld en de laatste 2 weken hopen we nog een aantal donaties te ontvangen. We zullen het geld daar direct goed kunnen besteden.

Voordat we vertrekken nog een verwijzing naar de twee stichtingen die we in ieder geval financieel zullen steunen.

Sala Riin Kampuchea

'Door het geven van voornamelijk Engels onderwijs op onze scholen, willen we proberen meer mensen de kans te geven om werk te vinden. Zo kunnen ze voor zichzelf en hun gezin een beter bestaan opbouwen; men heeft een grotere kans om aan de vicieuze armoedecirkel te ontsnappen en om zelfstandig het gezin te onderhouden.'

(bron: http://www.cambodia-school.org/)

Mondol op'Thom

'De Cambodjaanse kinderen verdienen uw hulp. Het kleinschalige onderwijsproject Mondol Op'thom kan niet helpen zonder uw steun. Geef de jeugd van het gehucht Kleng Leu een betere toekomst. Ons verhaal bevat slechts een druppel in de oceaan van armoede in Cambodja. Niettemin: uit een enkel eikeltje groeit de grote eik.'

(bron: http://www.orchidee-guesthouse.com/mondolopthom/)

Onthaasten

Vrijdag bleek voor een aantal mensen een onhandige dag voor yoga. Er moest toch wel gewoon gewerkt worden, in ieder geval tot 17.00u. De Yogales die Marinka voor NamJai had georganiseerd, begon daarom ook wat later. Een aantal deelnemers kwam bezweet binnen, omdat ze gehaast hadden om op tijd te zijn.

Een paar minuten later liggen we allemaal met onze ogen dicht op onze matjes en gaan we even na hoe de dag tot dan toe is verlopen. We luisteren naar de geluiden om ons heen, voordat we ons onderworpen aan wat basisbewegingen uit de yogaleer die niet zo eenvoudig blijken. Kijken hoever je kan komen tijdens het rekken en strekken blijkt soms nog confronterend. Ik krijg het persoonlijk niet voor elkaar om in balans te blijven tijdens een evenwichtsoefening. Geen frustratie, want dat geeft negatieve energie, maar op zoek gaan naar mijn eigen grenzen.

Na een uurtje yoga met Marinka voelen de deelnemers zich wel een stuk relaxter en wordt nog even nagekletst onder het genot van een kop thee of glas sap. De financiële bijdrage van de deelnemers verbetert de sfeer nog verder. Het was de laatste fun(d)raiser in het kader van onze reis naar Cambodja en een mooie afsluiting. Marinka...chapeau ! !

Heel tevreden en dankbaar kunnen we kijken naar de rimpels in het water om ons heen, die zich steeds verder lijken uit te breiden.

Nam Jai Yoga

Datum en tijdstip
Vrijdag 15 juni 2007
16:45 – 18:00

Lokatie
De Community School
Theaterzaal, begane grond.2e Jan van der Heijdenstraat 75 - 77

Kosten
Een bedrag naar eigen inzicht, geheel voor Cambodja.

Yoga
In 1994 ben ik, Marinka, met yoga begonnen en sinds 2004 volg ik de vier jarige beroepsopleiding tot hatha yogadocent; De Yoga Academie Nederland. Voor het project van Nam Jai geef ik eenmalig les. De yogales zal vooral gericht zijn op kennismaken met yoga, het losmaken en versterken van de nek de schouder en de onderrug.

Blik vooruit

Met nog een paar weken te gaan richten we onze blik steeds meer op de reis naar Cambodja.

Tot die tijd hebben we nog één fundraiser gepland: Nam Jai yoga!
Het zal de eerste keer worden dat ik aan een yogales deelneem.

In de aanloop naar ons verblijf in Cambodja groeit de nieuwsgierigheid naar het land en zijn geschiedenis. Het boek 'The Lost Executioner', van Nic Dunlop bevredigt deels de behoefte aan informatie. Het geeft een beeld van de oorslogstijd waarin het land lange tijd verkeerde. De schrijver is een fotograaf die lange tijd in Cambodja heeft gewerkt en op zoek ging naar Comrade Duch; een belangrijke persoon binnen de Rode Khmer.

Van een vriendin kregen we een dvd met een korte documentaire over het 'Landmine museum' in Siem Reap. De maker van de documentaire probeert duidelijk probeert te maken wat de gevolgen tot op de dag van vandaag zijn, door de ontelbare mijnen die door het hele land verspreid liggen. Hij brengt Aki Ra in beeld die vroeger als kind zelf de mijnen heeft gelegd langs de grens met Thailand. Diezelfde Aki Ra ruimt nu al jaren mijnen op, om iets goeds te doen voor zijn land en de kinderen die er wonen.

Maak het leuker....

Velen van jullie kunnen het zich wellicht niet voorstellen, maar wij kijken al dagen uit naar post van de Belastingdienst. Nu koninginnedag achter ons ligt en er wat rustiger tijden lijken aan te breken in verband met acties voor onze reis naar Cambodja, is het wachten op een goed bericht.
Het geld dat we vorig jaar hebben opgehaald voor de slachtoffers van de aardbeving in Yogyakarta hopen we deels terug te krijgen van de belasting. Dat geld kunnen we dan dit jaar weer gebruiken in Cambodja. Het zou heel prettig zijn als de belasting het niet alleen makkelijker, maar ook leuker zou kunnen maken.

In het kader van het positieve denken gaan we er voolopig natuurlijk van uit dat het goed komt, want we hebben er tenslotte volgens de regels van de Belastingdienst recht op. Maar tot het geld op de rekening staat juichen we nog niet.

Koninginnedag 2007

Het was een lange dag, maar onvergetelijk!
Kijk hier onder voor de foto's >>>

KDAG2007

Koninginnedag begon dit jaar eigenlijk al op zondagmiddag 29 april.
Samen met een ouder van school rijd ik, nadat we wat dozen hebben afgeleverd, langs de plek die we gereserveerd hebben op de Apollolaan. Ik vind als snel het stukje dat Amis heeft afgeplakt, maar zie ook dat er al verschillende mensen op straat zitten om hun plaats te bewaken. Wat?!? Gaan mensen echt al om 15.00u op straat zitten om verzekerd te zijn van een goede plek? Ik kan het alleen maar eens zijn met de buurtbewoonster die hoofdschuddend langsloopt en zegt:"Het wordt ieder jaar gekker."
Evengoed besluiten wij ook dat we zo snel mogelijk onze spullen klaar gaan zetten en twee uur later staan we met twee volgepakte auto's op de stoep om uit te laden;
Deze toplocatie laten we niet aan onze neus voorbijgaan!
Ook niet als de politie ons een uurtje later sommeert om alles weer in te pakken. Het is trouwens opvallend hoe vaak de politie in Amsterdam Zuid patrouilleert op zo'n avond. Het schijnt dat Watergraafsmeer het die avond met minder agenten moet doen.
Als de avond valt, zetten we de partytent vast op en maken we ons op voor een korte nacht met een paar dekens en een fles wijn. Alleen Elske krijgt een vrijpas om nog een paar uur op bed te gaan liggen.
Om 03.30u rijd ik de auto nog eens de stoep op en richten we onze kraam in. Ditmaal laat de politie ons, onze gang gaan. Het is nog wat koud zo vroeg in de ochtend, maar het werk dat we te doen hebben maakt ons warm.
Als om 04.30 de eerste potentiële klanten de eerste kramen af komen speuren met kleine zaklampen in de hand, zijn wij er klaar voor.

Het wordt een lange, vermoeiende, maar bijzondere dag. De zon laat zich van zijn beste kant zien en de verkoop verloopt heel erg goed. We krijgen hulp van familie en vrienden en niemand hoeft lang te wachten om zijn geld om te ruilen voor een prachtstuk uit onze collectie. Zelfs een hele bijzondere badjas die we in het rek hebben hangen, wordt verkocht voor het niet geringe bedrag van €1,-.
De mensen blijven langs onze kraam schuiven en tussen de spullen snuffelen naar interessante koopjes. Als ik in dreig te storten, vind ik met wat hulp nog wat energie en uiteindelijk besluiten we pas om 18.00 de boel op te ruimen. We zitten dan meer dan 24 uur op dezelfde plek; pffffff......

Terwijl we onze spullen inpakken, komen mensen het grasveld op om overgebleven spullen te scoren. Als het gratis is, worden de stoelen bijna onder je vandaan getrokken zo aan het einde van de dag.

Eenmaal thuis genieten we van een heerlijke Surinaamse afhaalmaaltijd en beginnen we ongeduldig aan een leuke eindklus: het tellen van het geld. We hebben werkelijk geen idee hoeveel we verdiend zullen hebben. Na de lange nacht en blijkt dit werkje nog niet zo eenvoudig, maar met behulp van de rekenmachine komen we uiteindelijk uit op een onverwacht hoog bedrag: €788,16
Later die avond krijg ik sms-jes van twee anderen die ook spullen voor ons verkocht hebben. De stand op de meter kan voor de tweede keer die dag worden bijgewerkt.
Het is overduidelijk: Koninginnedag 2007 was een groot succes voor Nam Jai.

Vandaag ga ik in de berging de spullen sorteren die we nog over hebben, want op 5 mei doen we het nog eens dunnetjes over in Zaandam.

Hier zitten wij

Voor iedereen die er over denkt om langs te komen; wij zitten op de kruising van de Apollolaan en de Beethovenstraat.
Vanaf 6.00 zijn wij klaar voor de 'NAM JAI - SUPERSALE !'

Iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan deze verkoop: BEDANKT ! Ondanks dat we al ene week lang het gevoel hebben net verhuisd te zijn, doet het ons goed dat zoveel mensen spullen aan ons hebben gegeven die we mogen verkopen.

Royal sale.....let the sun shine

Al een aantal dagen achtereen houden wij de weersverwachtingen in de gaten.
De weergoden zijn ons gunstig gezond geweest de afgelopen dagen en als hun woordvoerders op aarde gelijk hebben, wordt het maandag ook mooi weer.

Vanavond zijn we nog eens langs onze gereserveerde plek gereden om tot de ontdekking te komen dat een ijverige buurtbewoner, of dienstplichtige ambtenaar, de straat schoon heeft geschrobd. Het Nam Jai-krijtwerk dat Amis had aangebracht was verdwenen
en een ander leek na ons ook al een vergeefse poging te hebben gedaan.
Wij lieten ons niet ontmoedigen en plakten vandaag voor de tweede keer een stuk af voor onze grote verkoopactie. Zondag gaan we op surveillance om de stand van zaken te checken. De aanhouder wint is het uitgangspunt en als we maandag vroeg op pad gaan, maken we een goede kans op een mooie plek.

Ondertussen heeft de koopwaar voor onze oranjekraam zich gestaag opgestapeld in onze derde kamer. We hebben onder andere een klamboe, kleding, speelgoed, boeken, geurtjes, kampeermatrasjes en heuse Villeroy & Boch kopjes met schotel in de aanbieding. Het lijkt erop dat we klaar zijn voor koninginnedag.

Queensday !

WIJ ZOEKEN MOOIE SPULLEN OM TE VERKOPEN OP KONINGINNEDAG!
WIL JE ZELF HELPEN VOOR ONZE ACTIE...? HELEMAAL GOED !

Kookworkshop 2007

En hier zijn de foto's.
Het was een hele goede avond. Nogmaals dank aan iedereen die er was.

Kookworkshop2007

Dipje......

Het is zondag en ondanks het mooie weer wil het stralen even niet lukken.

Vandaag staat de kookworkshop op de agenda en komen vrienden en familie koken. Een activiteit waar ik heel enthousiast van werd toen we het bedacht hadden. Uitnodiging gemaakt, mensen erover gesproken, gehoopt en stiekem een beetje gerekend op een stroom aan positieve reacties. Voor veel mensen kwam het echter toch niet goed uit.

Begrijp me niet verkeerd; het is niet aan mij om welk verwijt dan ook te maken. Alleen........het had me zo te gek geleken als vandaag het maximale aantal deelnemers bij de kookworkshop waren geweest. Helaas is dat niet het geval.

Zometeen schud ik onder de douche even hard met mijn hoofd en laat de positieve gedachten weer de overhand nemen. Ik ben op de goede weg al weet ik de richting nog niet helemaal en
kan er aan mijn stuurmanskunst nog een en ander verbeteren. Vamiddag ga ik extra genieten van de mensen om me heen die er wel zijn en met wie ik samen een bijdrage ga leveren aan de wens die Amis en ik samen hebben.

Vol overgave storten wij ons daarna op onze grote uitverkoop tijdens koninginnedag; de tweede actie om geld in te zamelen voor ons Cambodja-project. Die dag zal ook Els spullen voor ons gaan verkopen; 'Driewerf hoera voor jou Els ! !'

Met de zon in mijn rug roep ik bij deze vast iedereen op om mooie spullen te verzamelen die geschikt zijn voor de verkoop, zodat op 30 april een prachtkraam zullen hebben.

Even heel hard zuchten en blazen en de wolken zijn zo weer weg.

And now it's time to get cooking !

KOOKWORKSHOP

Fun(d)raisers...

Ik ben onderweg naar huis als het begrip fundraiser in me opkomt.
Het is een passende omschrijving van de activiteiten die we allebei willen organiseren om geld te verzamelen voor ons Cambodja-project.
Het gaat om leuke en, zo mogelijk ook, gezellige activiteiten, waarbij de opbrengst ook nog eens voor het goede doel is.

Zo zijn we nu bezig met het organiseren van een kookworkshop in Alphen a/d Rijn.
Onder begeleiding van mijn zwager en patron cuisinier gaan we met zo'n 15 mensen een heerlijke maaltijd bereiden. De kosten neemt hij voor zijn rekening en de bijdrage van de deelnemers gaat in de spaarpot. Zoiets stel ik me voor bij een fundraiser.

Ik zou graag ook een gastkok regelen voor het café vlakbij mijn werk en daar met een groep mensen gaan eten. Misschien valt er zelfs iets te regelen met sponsoring door de kroegbaas.
Geld uitgeven aan een goed doel is op die manier heel eenvoudig.

In de agenda staat ook al het regelen van een kraam tijdens koninginnedag. Amis zal dan de scepter zwaaien samen met haar moeder. Tante Neusa beloofde caipirinha's te maken voor de gelegenheid.

Ja, we gaan de goede kant op en hopen ondertussen op nog meer ideeën voor fundraisers.

Vreemde snuiters

Hoeveel weeshuizen zouden er in Cambodja zijn?
Unicef heeft het op de website in ieder geval over ongeveer 500.000 wezen.
Armoede en aids worden genoemd als belangrijkse veroorzakers van dit grote aantal kinderen dat moet worden opgevangen in één van de vele weeshuizen.

De weeshuizen in Cambodja zitten dan ook vol en houden vaak met moeite het hoofd boven water. Op steun van de overheid kan niet worden gerekend en hulp van buitenaf is dan ook altijd welkom.

Allerlei stichtingen ontvangen vaak met open armen de hulp van toeristen die een weeshuis willen bezoeken, zo wordt duidelijk uit de vele verhalen die te lezen zijn op weblogs van voorbijgangers . Ze komen en gaan weer, net als wij zullen doen deze zomer. Er worden schoolspullen achtergelaten, computeres aangeschaft, fundays georganiseerd en veel foto's gemaakt. Het gebeurt allemaal vanuit een goed hart en met de juiste intentie.

Vanavond vraag ik me alleen af wat het beeld is dat een wees in Phnom Penh heeft van een Westerse toerist. Een vreemde die op bezoek komt, mooie spullen brengt en dan weer vertrekt met de tranen in de ogen. Vreemde snuiters zullen ze ons maar vinden vermoed ik zo.

Londen-Doha-Bangkok

Een ticket vinden naar Cambodja blijkt geen eenvoudige opgave.
We surfen ons een slag in de rondte en kijken op alle websites die we kunnen bedenken. Alles is natuurlijk mogelijk voor de juiste prijs, maar wij kunnen en willen die niet betalen.
Dan maar eerst naar Bangkok, omdat we daar toch nog langs Elske, een soulmate van Amis, willen gaan.

We dachten dit jaar slim te zijn om vroeg te boeken, maar hebben ons toch een paar maanden vergist. De echte koopjesjager heeft zo te zien al een ticket geregeld als de was van de afgelopen zomervakantie net aan de waslijn hangt. Gelukkig komen ook wij via wat omwegen bij twee tickets terecht die we na even diep ademhalen toch reseveren.

Welcome to Qatar Airways......
We vliegen langs Londen en maken een pitstop in Doha. Zou je het opzoeken in de atlas, dan kom je terecht in Qatar. Ja inderdaad, dat leuke kleine staatje vlak boven Saoedi Arabië. Van daaruit door naar Bangkok en bij Air Asia moet dan een 'very cheap ticket' naar Phnom Penh gevonden worden voor een paar dagen later.

Wat we daar willen gaan doen wordt steeds duidelijker. De ervaringen van vorig jaar helpen ons om de richting te kiezen die bij onze ideeën past. Amis heeft mailcontact met iemand in Cambodja die voorstelde om een weeshuis te helpen en we hebben twee Nederlandse stichtingen gevonden waar we informatie hebben opgevraagd. In februari weten we hopelijk bij welk project we zullen gaan helpen. Zodra we dat weten kunnen we verder met het maken van plannen.

Surfen met windkracht 10

Een heftige storm vandaag.
De wind raast over het IJ en de schuimspetters springen hoog boven de golven uit. Losliggend bouwmateriaal wordt door de lucht geslingerd en legt het treinverkeer plat. Amsterdammers wordt vandaag afgeraden om zich op straat te begeven als het niet nodig is.
Iedereen dus zo vroeg mogelijk naar huis en ook ik heb nog een heerlijk lange avond voor mezelf.

De gedachten over de reis naar Cambodja komen na het eten dan als vanzelf naar boven.
Ik zet de computer aan en surf vanuit mijn veilige, windstille kamer naar Cambodja en ga weer langs bij de website van COLT; een Nederlandse stichting die als voornaamste taak heeft het runnen van een kindertehuis in Phnom Penh. Ik lees de laatste berichten op de weblog van een vrijwilligster,(http://anniebannie.waarbenjij.nu/), die zonder poespas vertelt over haar tijdelijke leven daar. Indrukwekkend......

Ik merk dat ik de neiging heb om weer te kijken hoeveel weken het nog duurt voordat wij gaan; Is er wel genoeg tijd? Wat kan ik doen met meer tijd? Wat willen we doen met de tijd die we hebben?

Het is oké, vertel ik mezelf om het borrelen te beteugelen voor het slapen gaan. Het versterkt alleen maar mijn wens om ook deze zomer meer te doen dan alleen lekker eten en onderuit gezakt genieten van het lokale biermerk. Eerst maar eens kijken hoe we tickets gaan regelen en dan op zoek naar een goed project. Stap voor stap.

Namjai 2007

De keuze is gemaakt: deze zomer gaan we naar Cambodja.
Een onbekend land met veel armoede en een prachtige natuur. Voor de volledigheid eerst wat informatie over dit land dat meestal in een vakantiepakket zit met Laos, Viëtnam of Thailand.

Cambodjanen zelf noemen hun land Kampuchea, deze naam is afgeleid van het woord Kambu-ja. Deze naam betekent letterlijk: zij die geboren zijn door Kambu. Kambu is volgens een mythe de grondlegger van Cambodja.

Cambodja is een zeer arm land en de economie draait zeer slecht door de vele oorlogen. Het toerisme is nu de snelst groeiende sector in de laatste jaren.
Vroeger bestond Cambodja voor een groot gedeelte uit regenwoud. Door de massale houtkap in de afgelopen jaren is dat nu nog maar 52% van het oppervlak van het land.

De meeste Cambodjanen behoren tot de Khmer (94%). De Chinezen zijn op een na de grootste groep met ongeveer 3%, de Moslim Chams volgen met 2%. De rest van de bevolking bestaat uit Vietnamezen, Thais, Chinezen en bergvolkeren.

Aids vormt in dit land een groot probleem met een grote toename in het aantal gevallen in recente jaren. Gevolg is dat er speciale weeshuizen zijn die kinderen opvangen waarvan beide ouders door deze ziekte zijn gestorven .