Avondschool

Het schemert al als we voor de tweede keer op bezoek gaan bij Salariin Kampuchea. Areh, onze vertrouwde tuktukdriver van het guesthouse. brengt ons naar het schooltje dat achter een nieubouwcomplex schuilgaat. Zodra we van de weg naar de tempels af gaan, jaagt de tutktuk stofwolken op om ons heen. Voorzichtig ontwijkt Areh de kuilen in de weg en doen wij ons best om niet om te slaan.

Als we bij de laatste bocht aankomen horen we de kinderen van de beginnersklas al braaf hun Engelse woorden oefenen. Sommigen zullen het Khmer nog niet eens voldoende beheersen. Toch beginnen ook zij al met de taal van de toekomst; het Engels.
Wederom valt de goede sfeer op bij de school. Anja en Chai (haar vriend) hebben een mooi schooltje weten op te zetten met de hulp van veel vrijwilligers en eindelijk ook goede leerkrachten.

Vanavond gaat ook het computerlokaal open en mag een aantal van de oudere kinderen proberen om hogere scores te halen tijdens de typlessen. Het gaat er serieus aan toe en ze laten zich niet afleiden door de toeristen die met hun camera binnen komen lopen. Ja, we zijn allebei onder de indruk en laten dat ook weten aan Anja en Anne- Marie. Het geld dat we nog te besteden hadden maken we graag over naar hun rekening.

Als we ze deze blijde boodschap vertellen beginnen ze te stralen van blijdschap; nog meer geld om te kunnen doen wat in dit land zo hard nodig is. Amis geeft de goede raad om vooral verder te gaan met de ontwikkeling van de school en de professionalisering van de leerkrachten. Nadat het educatieve stelsel hier is onderuit gehaald is het hard nodig dat er gewerkt wordt aan een nieuwe generatie Cambodjanen die in ieder geval primair onderwijs heeft genoten.

Terwijl wij nog even napraten met Anja, Anne-Marie en Chai, pikt Areh vanuit de tuktuk een graantje mee van de lessen van de volgende groep studenten.
Hij vindt het heel leuk zegt hij en zou ook graag naar school gaan. Hij moet echter werken bij Baca Villa en het blijft dus voorlopig bij de bijles van een van de andere tuktukrijders.

Langzaam maar zeker lijkt het land evengoed vooruit te gaan. Wij vragen ons soms wel af of de goede weg wordt gekozen, maar gebrek aan initiatieven is er dus in ieder geval niet. Of het nu de grote NGO's zijn, een lokale idealist, zoals Mr Leng, die een groep wezen onder zijn hoede heeft genomen, of de projecten van de buitenlanders.
Het voelt goed dat wij daar met hulp van velen om ons heen aan hebben kunnen bijdragen.

NGO – the magic word

Inmiddels zijn we al drie dagen in Siem Reap; het is een leuk stadje, dat een serieuze touristenhype ondervindt. Overal schieten, net zoals in Sihanoukville, hotels uit de grond. Er worden (voor ons inmiddels heel bekende) taktieken gebruikt om de aandacht van toeristen te trekken; al van een afstand roepen `Mister-wan-coldriiink?`, of niet aflatend het aanbod van five-for-only-one-dollar blijven herhalen.

De grootste hype is hier wel de NGO, non-governmental organisation, of gewoon
do-good-stichting. Iedereen met een guesthouse en kennis van het Engels, heeft een eigen initiatief om een familie, dorp of school te helpen. Heel logisch, want je hoeft niet ver te kijken om de armoede om je heen te zien. Ook de grote organisaties zijn hier; Plan, Unicef.... we hebben zelfs het gebouw van SOS kinderdorpen gezien. We hebben er veel gesprekken over; waar hebben de mensen eigenlijk behoefte aan en welke hulp werkt nou het best?

We hebben goede praktijk voorbeelden om ons heen, want we logeren nu al een paar nachten in guesthouse Baca Villa (www.baca-villa.com) dat net zoals Orchidee guesthouse door een Nederlandse Jan gerund wordt (niet dat we chauvinistisch zijn, hoor.. We hadden gehoord dat het hier leuk was...). Deze Jan heeft de gehele familie Baca onder zijn hoede genomen en op dit moment drieentwintig mensen (allemaal broers, zussen, neven en nichten) in dienst. Ook hij heeft net een school opgezet op het platteland, waar kinderen Engelse les kunnen krijgen. Er is veel animo: de enige leraar daar heeft tweehonderd leerlingen onder zijn hoede! Ook uit de omliggende dorpen komen de kinderen naar het schooltje toe.

Gisteren zijn we samen met Jan naar een school gegaan waar een deel van het Nam Jai geld aan gedoneerd is; de Wat Prenn school van Salariin Kampuchea. Jan kent Saskia, de mede-oprichster en vriendin van Amis, en de andere dames van de stichting goed. Het was druk, want er werd een film vertoond over de dieren in het Tonle meer. Of de kinderen alles begrepen van de film, is de vraag. Gelukkig mogen ze zondag naar het `Wildlifecentre` in Siem Reap om slangen en ander wild in het echt te bekijken – dan beklijft het vast wel.

Er is nog zoveel te vertellen! We hebben prachtige tempels gezien en genoten van de omgeving terwijl we werden rondgereden in de tuktuk.
Vanavond gaan we een les bijwonen op de andere school van – daarna volgt er meer.

Groeten uit Kleng Leu

Na een lange reis en een paar dagen in Phnom Penh zijn we per Mekong Expres richting Siahnoukville vertrokken. Ondanks dat we inmiddels redelijk ervaren reizigers zijn, hadden we toch niet geregeld dat er een pickup van het hotel klaarstond. Gevolg was dat de motortaxi's zich om ons heen verdrongen om een paar dollar binnen te halen. Goed kijken dus naar de belangrijke man in de groep; de man met het schriftje die alles netjes bijhoudt. Met hem de deal gemaakt dat we voor 3 USD met twee brommertjes naar het guesthouse werden gereden, alwaar we Cees ontmoetten.

Sihanoukville is nu trouwens nog een trekpleistertje voor toeristen, maar allerlei investeerders doen hun best om er een strandoord van te maken dat kan wedijveren met Kuta op Bali.

Gistermiddag zijn we per brommer naar het dorpje bij de steengroeve gereden. Het laatste stuk moesten we lopen, omdat de weg moeilijk begaanbaar is. Het heeft ook niet geholpen dat de weg die Cees wilde aanleggen, niet meer doorloopt tot de school, omdat de grond verkocht is en er een kast van een huis wordt gebouwd. Ook Kleng Leu, waar het schooltje Mondol op'thom staat, ondervindt de gevolgen van de toenemende interesse in de omgeving. Enige jaren geleden stond er een handvol kleine huisjes die het dorpje vormden; een gehucht. Nu schieten er huizen van beton als paddestoelen uit de grond en kopen investeerders in hoog tempo grond op.

Wij richten onze blik op de school waar Pinokkio nog onverstoord op de muur staat. Met Cees lopen we de drie klassen binnen waar de kinderen aan het einde van het jaar nog bezig zijn met hun taallesssen. Ze hebben nog een paar dagen te gaan voordat hun zomervakantie begint en een paar afwezigen schijnt besloten te hebben om er alvast een voorschot op te nemen. Ben benieuwd of er een onderwijsinspecteur is die daar moeilijk over doet. Waarschijnlijk is ook dat een taak voor Cees.

Tegenover de school staat een huisje dat onlangs gekocht is door de stichting, zodat er binnen afzienbare tijd ook een heus computerlokaal zal zijn voor de kinderen. Eerst de boel goed dicht maken en zorgen dat er een deur komt zodat de boel afgesloten kan worden. Dan nog een goede leerkracht vinden, wat niet eenvoudig is, en uiteindelijk de computers aanschaffen. Een deel van ons geld zal voor dit kleinschalige ict-project worden gebruikt.

Terwijl wij een rondje lopen door het dorp wordt onze rugzak gedragen door Ramon, een jongen die de middelbare school nooit als leerling zal bezoeken, maar die wel altijd bereid is om een helpende hand te bieden. Je tas laten dragen door een ander, een kind nog wel; we laten het maar gebeuren, want het is hier heel normaal.
Ondertussen maken we veel foto's en filmen we, om het beeld achteraf terug te kunnen halen.

Veel van wat we zien is zo'n eerste keer niet echt te bevatten. De huisjes zijn gemaakt van hout en golfplaten en de eigenaren hebben schijnbaar niet hun best gedaan om er een gezellig hutje van te maken. De fotolijsten die ik in een huisje zien hangen, blijken gegeven te zijn door Cees, toen het kind dat er woonde was overleden aan de gevolgen van de Denguekoorts. Cees ondervond toen in de praktijk dat één van de kenmerken van Dengue is dat het bloed uit je hoofd komt zetten.
Dagelijks smeren wij ons in met deet, maar voor de lokale bevolking is dat natuurlijk geen optie. Klamboes bieden 's avonds bescherming, maar de denguemug is helaas overdag actief.

De nationale overheid krijgt kritiek, maar beweert dat de lokale bevolking zelf geen goede maatregelen neemt. Zij zelf doen er alles aan om voor goede informatievoorziening te zorgen. Jammer dat wij vanochtend de fietser met megafoon gemist hebben, die langs het guesthouse kwam rijden om voorlichting te geven. Was het verkiezingstijd geweest dan hadden wij ongetwijfeld wel de verkiezingskaravaan langs horen denderen. Het is maar hoe je als regering je prioriteiten stelt.

Oh ja, foto's zetten we nog niet op de blog, want dat is hier bijna niet te doen. Aan het einde van de rit, als we weer terug zijn in Amsterdam (wat lijkt het nu ver weg), maken we wel één diashow. Dat was het voor ons eerste verslag uit Cambodja.
Snel meer met een hopelijk net zo goed werkende computer.

Memorylane

Morgen vertrekken we naar Cambodja.
Alles ligt klaar om ingepakt te worden en de laatste prik is gisteren gehaald.
Voordat we gaan hier een terugblik op onze reis van vorig jaar.

NamjaiYogya