Het Lot

Net als vorig jaar heb ik een staatslot gekocht.

En net als toen heb ik met mezelf een afspraak gemaakt;

Als ik een aanzienlijke prijs win (vanaf E.500,-) gaat de helft naar Nam Jai.

Misschien dat het lot van dit jaar wel iets spannends voor me in petto heeft.

Mijn moeder had gelijk

Vroeger dacht ik dat zij de enige was die het zei; dat ik moest denken aan de arme mensen in Afrika. Dat wij geen honger hadden, maar trek. Ik kan me nog wel herinneren hoe ik me daar als kind en opgroeiende tiener aan kon irriteren. Jahaaa, ik wist wel dat die mensen -alleen de uitdrukking al- het slecht hadden en ik mijn zegeningen iedere dag zou moeten tellen, maar toch.....

Met de jaren is mijn perspectief op de wereld wat dat betreft behoorlijk veranderd. De zomers met Nam Jai in de rugzak, de mensen die ik heb gesproken; het heeft me doen inzien dat het punt van mjin moeder terecht was. Ik ben er overigens ook achter gekomen dat het een punt is
dat blijkbaar in het 'Grote Handboek voor Moeders' staat, want leeftijdsgenoten hebben , zo ontdekte ik in de loop der jaren, een vergelijkbare ervaring opgedaan in hun jeugd.

Toch blijf ik me ook erg bewust van de realiteit van het hier en nu. Al zou ik anders willen, er is voor mij geen ontkomen aan. En ondanks alle mensen die het minder goed hebben dan ik, heb ik veel aan mezelf gedacht. De eerste EHBO-regel haal ik onder valse voorwendselen van stal.
'Let op gevaar, voor jezelf, zodat er niet nog meer slachtoffers vallen.'

Een gevaar, hoe overkomelijk ook, was de kans dat ik niet in mijn huis zou kunnen blijven wonen. De idee dat ik zou moeten verhuizen gaf me rusteloze nachten en na een korte ontkenningsfase kwam ik in actie. De afgelopen maanden heb ik uitgezocht wat ik moest doen om in mijn appartement te kunnen blijven wonen. De plek waar ik me alweer zo'n drie jaar thuis voel. Een van de dingen die geregeld moest worden was een taxatie van de woning. Een nieuwe ervaring voor me en ik voelde me er toch een beetje ongemakkelijk bij. Een vreemde over de vloer die moet gaan beoordelen hoeveel mijn thuis waard is. Hij loopt wat rond, stelt een paar vragen en tussendoor passeren nog wat koetjes en kalfjes in ons gesprek. Na krap een uur is hij vertrokken, mij achterlatend met de boodschap dat hij mij het taxatierapport en de rekening op zal sturen.

Ik kan nu zeggen, de uitspraak 'Zalig zijn de onwetenden' is niet op mij van toepassing geweest de afgelopen dagen. Toen ik gisteren halverwege de trap omhoog de grote witte envelop tussen de post tegenkwam, moest ik mezelf dwingen om rustig de deur open te doen en eerst even mijn jas op te hangen. De uitslag bleek boven verwachting te zijn en ik heb een half uur lang met interval diep gezucht. So far so good.

En zo voel ik weer de behoefte om uit het raam te kijken naar de rest van de wereld die er ook nog gewoon bleek te zijn. Ik denk aan een ex-collega die het over Nam Jai heeft gehad met een vrijwilliger van Care. Ik plaats een poll op de Nam Jai Hyves-pagina met de vraag welk land Nam Jai volgende zomer zou moeten bezoeken. De atlas staat nog in de kast, maar lonkt steeds vaker naar me als ik op de bank zit en geen aflevering van de West Wing aan het kijken ben.
En mijn nichtje wil misschien meer weten over de stichtingen die ik met Nam Jai ben tegengekomen, vanwege een opdracht voor school over ontwikkelingshulp.

Terwijl de goedheiligman in het donker over de daken rijdt om kinderen blij te maken en ouders overuren laat draaien, denk ik aan de mogelijkheden die ik heb om mijn energie te gebruiken voor Nam Jai. Er is veel veranderd de laatste tijd, maar ik kijk door de donkere winterdagen heen alweer uit naar de komende zomer. Het einde is in zicht, Nam Jai maakt zich weer klaar. Ik ga weer naar een ander land, in augustus volgend jaar.

Sinterklaas is hier

De laatste restjes Sint Maarten-snoep zijn amper verdwenen, of een nieuwe Sint maakte dit weekend alweer zijn opwachting. In Almere, of all places, is de goedheiligman met zijn pieten aangekomen in Nederland. Terwijl de winkels al vol liggen met kerstversiering, is de discussie over het al dan niet hebben van zwarte ofwel gekleurde pieten weer opgelaaid. En in het nieuws wordt de vraag gesteld of Sinterklaas ook last heeft van de financiële crisis en dus minder cadeautjes kan uitdelen. Wel met kerst en niet op 5 december? Ik mag hopen dat kinderen zich met dergelijke problemen niet bezighouden. Voor hen gelden belangrijker vraagstukken:
- Bestaat hij eigenlijk wel?
- Komt de echte Sint bij mij thuis langs dit jaar?
- Hoe krijgen die pieten het in hemelsnaam voor elkaar om iets in mijn schoen te doen, want de deur zit op het nachtslot en een schoorsteen hebben we niet?

Inquiring minds need to know...

In de tussentijd zullen kleuters op veel scholen boten knutselen, liedjes oefenen en pakjes inpakken om de onrustige kinderhartjes nog sneller te laten kloppen. Dieuwertje deed daar moeiteloos al een aanzet toe, door te berichten dat Sint Nicolaas misschien niet eens het land zou binnenkomen. Alsof de kinderen niet al genoeg slapeloze nachten zullen hebben de komende twee weken.

Van een leerkracht hoorde ik laatst dat er kinderen zijn die dit jaar nog een ander probleem hebben. Zij worstelen met de vraag; Wat zet ik op mijn verlanglijstje dit jaar?
De folders van speelgoedwinkels zijn doorgekeken en op internet is er al virtueel gewindowshopped. Het valt echter niet mee om een respectabele lijst op te stellen als je bijna alles al hebt. Een interessant dilemma.

Ze zouden eigenlijk een brief moeten schrijven aan de Sint, om zijn advies te vragen. Ik vraag me af wat hij zou zeggen.

Martinus bij Amiens

De weersverwachtingen voor morgen zijn niet bepaald ideaal voor een kind om met een zelfgemaakte lampion met bijpassend lampje door de straten te trekken.
Toch zullen veel ouders hun kinderen morgen warm inpakken en de deuren langsgaan om liedjes te zingen in de hoop op een zoete beloning. Voor mij persoonlijk een reden om een paar uur elders door te brengen als de rondgang begint.

En dat allemaal vanwege een jongeman die zo rond het jaar 400 bij de stadspoorten van Amiens besluit om zijn mantel te delen met een bedelaar die zelfs geen kleding heeft om zich warm te houden. Een man die niet lang daarna een visioen heeft die hem doet besluiten om zich te laten dopen. Wat volgt is een heiligverklaring in de volgende eeuw met een feest in de Middeleeuwen dat voornamelijk gericht is op armen en kinderen. De armen die de huizen langs mogen om daar om een aalmoes te vragen.

Zie je het nu al voor je in de grote steden?; De armen die op de avond van 11 november langs de huizen gaan om, zonder dat ze er voor moeten zingen, een aalmoes zouden krijgen van de bewoners. Ik moet zeggen dat deze christelijke traditie in ons land, zich op een wel heel bijzondere manier heeft ontwikkeld. Los van het feit dat veel arme mensen zich absoluut niet zouden vernederen door de deuren langs te gaan, betwijfel ik of er veel mensen de deur überhaupt open zouden doen als er een groepje vreemden aan zou bellen. Het zou voor mij wel een overweging zijn om thuis te blijven, al geef ik toe dat ook ik niet zomaar iedereen binnen zou laten, terwijl ik een zak met appels zou pakken. We leven in bijzondere tijden.

Iedere week gebeurt het me wel dat ik me afvraag of mijn zomerplannen zin hebben. Als ik op het journaal de berichten zie van een ingestorte school in Haïti, of hoor over weer een orkaan die over de Cariben jaagt en slachtoffers maakt, kruipen die gedachten mijn hoofd binnen terwijl ik mijn tanden poets.

Maar toch kies ik ervoor om ter nagedachtenis van Martinus positief te blijven denken. Met zijn mantel heeft hij niet kunnen veranderen dat de man arm was. Hij heeft er niet voor kunnen zorgen dat de man geen honger meer had. Wat hij wel deed is precies waar Nam Jai voor staat;

Oprechte vriendelijkheid en hulpvaardigheid voor anderen, zonder dat er iets tegenover hoeft te staan.

Deze week gaat een vriendin van mij op vakantie naar Thailand. Ik heb haar gevraagd om op zoek te gaan naar de batikshop die als het goed is nog bestaat in Khao Lak. Mede door de bijdrage van Nam Jai is dit bedrijfje opgestart en bijna vier jaar later werken daar mensen voor een betere toekomst. En dat zonder dat iemand er zijn jas voor heeft hoeven delen.

Bruto Nationaal Geluk

Bhutan heeft sinds vandaag een nieuwe drakenkoning.

De 28-jarige Jigme Khesar Namgyel Wangchuck was al een aantal jaar verantwoordelijk voor de koninklijke zaken, maar nu is hij dan ook officieel gekroond. De plechtigheden hadden eerder plaats kunnen vinden, maar drie belangrijke astrologen hadden bepaald dat juist vandaag de sterren gunstig stonden voor de formele kroning.

In een bericht over de kroning vernam ik dat Bhutan tot één van de armste landen ter wereld zou behoren. Volgens sommige cijfers zal dat feitelijk ook wel correct zijn. Zo is het Bruto Nationaal Product (BNP) van Bhutan één van de laagste ter wereld. Interessant is echter dat het land op een andere wijze armoede en dus ook rijkdom definieert. De vorige Druk Gyalpo (Drakenkoning) bedacht bijvoorbeeld een eigen variant op het BNP; het Bruto Nationaal Geluk (BNG!)
Naast economische factoren staan ook het milieu, sociale waarden en het innerlijke geluk van de mens centraal. In de kleine overwegend boeddhistische staat gaat het dus niet alleen om materiele welvaart, maar zeker ook om spiritueel 'succes'.

Rokers in Bhutan komen er wat dat betreft bekaaid vanaf, omdat in 2004 is besloten dat roken in het openbaar in zijn geheel verboden is. Illegale rokers lopen het risico zware boetes te krijgen en de vrienden van de nicotine zijn dan ook veroordeeld tot hun eigen huis als ze een sigaret willen opsteken. Het geluk van deze groep is dus volgens de wet niet afhankelijk van het vrij kunnen gebruiken van dit genotsmiddel.

De etnische minderheden in Bhutan, met name de Lhotshampa, trekken daarnaast al jaren aan het kortste eind als het om het BNG gaat. Rapporten van onder andere Amnesty International konden evengoed niet verhinderen dat Prins Willem Alexander samen met Maxima in 2007 officieel een bezoek aan dit land bracht. Nederland is één van de landen die ontwikkelingshulp biedt aan Bhutan, onder andere gericht op onderwijsprojecten.

Het is interessant om te bedenken wat er nodig is om bij te dragen aan iemands geluk. Ik vertel mezelf graag dat de steun die ik met Nam Jai bied, ook in enige mate bij kan dragen aan het geluk van de kinderen die geholpen worden door de stichtingen waar Nam Jai geld aan heeft gedoneerd. Zonder moeite zie ik weer de vrolijke, verbaasde gezichten voor me van de ouders en kinderen in Oaxaca als verteld wordt hoeveel geld Nam Jai heeft gedoneerd. Ik hoop dat het de ouders een goed gevoel gaf te merken dat er mensen zijn die willen helpen om er voor te zorgen dat hun kinderen kans krijgen op een betere toekomst. Ze hebben in ieder geval de keuze om hun kinderen al dan niet naar school te laten gaan. En of dat een bijdrage is aan de mate van geluk? Ik denk van wel.

Aangeboden: Hoop

Drie maanden geleden was ik op bezoek bij een negenjarig meisje ergens in een sloppenwijk in Oaxaca. Nooit zal ik vergeten hoe ze voor haar bezoekers die grote stoelen neerzette, voordat ze zelf ging zitten, met haar kleine zusje op schoot.

Inmiddels ben ik weer in Amsterdam en volg ik het nieuws op televisie over de grote financiële crisis die ons wereldwijd in zijn greep lijkt te houden. Begrijp me niet verkeerd; ik ben huiseigenaar en wil wel degelijk weten welke gevolgen de globale malaise voor mij zal hebben. Maar ik vraag me af of dat meisje daar in Mexico er ook maar enig benul van heeft. Alles is relatief.

Ondanks de stress over de ellende van de financiële wereld, slaagt Barack Obama er ondertussen in, om de voorpagina te halen. De Verenigde Staten van Amerika staan aan de vooravond van een historisch moment, indien de eerste niet-blanke Amerikaan er in slaagt om president te worden. De 60 miljoen USD. voor zijn half uur durende infomercial heeft dan misschien net dat verschil gemaakt om ook de paranoide blanke kiezer over de drempel te trekken.

Ver weg op de achtergrond van mijn geheugen hoor ik vaag het sissen van de druppel op een gloeiende plaat ergens in Oaxaca. Ik denk aan een speech van Barack Obama die hij hield in de kerk van Ds.Martin Luther King. Hij sprak over het begrip 'hoop' en het belang daarvan in zijn leven. Ook ik heb hoop, de hoop dat ik met Nam Jai iets doe waar iemand op de wereld echt door geholpen wordt.

Ik zou graag willen hopen dat de invloedrijke zakenmensen en politici het verschil maken, wanneer ze als poppenspelers achter het gordijn bepalen wat er waar op welk moment gebeurt. Die hoop komt maar niet. De mensen die er echt toe doen willen helemaal niet dat armoede de wereld uit gaat, aangezien ze weten welke prijs er voor moet worden betaald.

Als ik Linda Polman moet geloven, is er zelfs niet al teveel reden om te hopen dat de ontwikkelingshulp het verschil uiteindelijk zal maken. In haar boek 'De Crisiskaravaan' beschrijft ze op treurig, treffende wijze dat er het een en ander mis is met de organisaties die zich richten op het bestrijden van armoede en hongersnood in de wereld. Als je op haar website terecht komt zie je een digitale memo met daarop de volgende tekst van de WFP; 'De beroerdste plek voor een kind om te wonen, is een land waar vrede heerst. Hoe meer geweld en media-aandacht, hoe meer hulp.'

Dat geeft de burger moed. Gelukkig ben ik van nature eigenwijs en trek ik vaak mijn eigen plan. Ik weiger dan ook toe geven aan wanhoop en schuif de crisis opzij waar iedereen zich zorgen om maakt. Voor het vierde achtereenvolgende jaar is Nam Jai er in geslaagd om meer geld in te zamelen voor het steunen van projecten die bezocht zijn tijdens de zomervakantie. En resultaten uit het verleden mogen dan ook voor Nam Jai geen garanties bieden voor de toekomst. Ze bieden wel hoop.

En als je daar als Afro American, president mee kunt worden van de Verenigde Staten van Amerika, dan lijken de mogelijkheden voor Nam Jai ook zo gek nog niet.

Verslag uit Mexico

Casa San Salvador
Een eerste Kennismaking

Twee dagen na onze aankomst in Mexico City reizen we naar Miacatlán; een klein dorp op iets meer dan 2 uur rijden vanuit de hoofdstad. Nadat we zijn ingechecked in ons hotel gaan we met de taxi naar het weeshuis waar de stichting 'Nuestros Pequeños Hermanos' in 1954 begon. Het weeshuis is gevestigd in een oude hacienda en biedt onderdak aan ongeveer 700 kinderen en hun begeleiders.

Als we de poort doorgaan blijkt dat onze contactpersoon niet aanwezig is.
Wij worden uiteindelijk verwelkomd door Drew, een Amerikaanse vrijwilliger die al een jaar woont en werkt voor het weeshuis. Hij leidt ons rond langs de keuken waar tortilla's worden gemaakt en vertelt trots dat zij zelf de maïs verbouwen die nodig is voor de tortilla's. Vervolgens gaan we langs één van de woongroepen waar een aantal jonge jongens aan het relaxen is. Als ze ons zien komen ze nieuwsgierig op ons af. Twee jongens komen tegen ons aanstaan in de hoop op een aai over de bol. Hun aanhankelijkheid is bijna aandoenlijk, maar voor mij toch vooral zorgelijk. Bij het weeshuis krijgen de kinderen aandacht die ze voor die tijd waarschijnlijk te weinig kregen.

We komen vervolgens nog langs een kas, die gesponsord is door een Europese organisatie waar de kinderen zelf gewassen kweken. We lopen langs het voetbalveld en het zwembad dat ook nog bij het weeshuis hoort. Dat laatste was op initiatief van een particuliere sponsor die specifiek voor het bad geld wilde geven. Het is vreemd om te realiseren dat basale behoeften soms nog ver weg lijken en er wel een zwembad op het terrein aanwezig is. Drew, de vrijwilliger, lijkt zich hier ook een beetje ongemakkelijk bij te voelen, maar misschien verbeeld ik me dat maar. Na ruim een uur vertrekken we weer door de poort en hebben afgesproken om de volgende dag om 09.00u weer terug te komen. We zullen dan aanwezig zijn bij de afsluiting van het schooljaar dat groots gevierd wordt in Mexico.

Jaarafsluiting

De jaarafsluiting is een bijzonder gebeuren waar alle kinderen van het weeshuis bij aanwezig zijn. De kinderen die een diploma krijgen geven een dansvoorstelling en maken muziek voor alle gasten, voodat de diploma's worden uitgereikt. Wij zijn op de tribunes in het gezelschap van familie, padrino's (sponsoren van kinderen), bestuursleden en ex-pequeños die naar Miacatlán zijn gekomen voor hun 'familieleden'. Na de officiële plechtigheden raken we aan de praat met Anna Bueller; een Nederlandse vrouw die veel betekent voor de stichting. Zij vertelt over haar rol en het goede werk dat de stichting doet. Ze is van de oude stempel, maar onverminderd enthousiast. Via haar maken we ook kennis met Alicia Caro die verantwoordelijk is voor alle PR-activiteiten. Ze is duidelijk gewend om bezoekers te ontvangen en bedankt ons hartelijk voor onze financiële steun. Als de kerkdienst begint besluiten we dat wij verder gaan en bedanken voor de uitnodiging om langer te blijven.
Het is vreemd om in zo'n korte tijd kennis te maken met de eerste stichting die we steunen, maar het was zeker de moeite waard.

Huisbezoek in Oaxaca

Gisteren hebben we een meisje ontmoet in een achterbuurt in Oaxaca. Zij is één van de kinderen die met haar gezin deelneemt aan een programma voor kinderen die op straat werken.
Zij is 8 jaar en op het moment van ons bezoek alleen thuis met haar kleine zusje van bijna 4 en haar broertje van 5. Hun moeder was aan het werk en vader al een tijd niet meer in beeld. Terwijl wij de golfplaten deur achter ons dicht deden om hun erf op te lopen, haalde zij netjes drie stoelen voor het huis erbij zodat we konden zitten: onze begeleider, Amis en ik. Voor haarzelf was er gelukkig ook nog een kleine stoel over. Het huisje waar ze in wonen bestaat uit een paar golfplaten en wat hout. Buiten staat een hokje met een vieze pot, wat een wc moet voorstellen. Ik heb een foto van haar gemaakt, maar heb haar maar even in de ogen gekeken. Het is me niet eerder gebeurd dat ik bewust de blik van een meisje van 8 ontweek. Haar ogen maakten een indruk die ik op dat moment niet goed kon verwerken.

Aan een waslijn voor het huis hangt de was te drogen terwijl onze begeleider wat vragen stelt aan het meisje;
"Wat is je moeder nu aan het doen?"
"Wat verdien je gemiddeld op een dag als je aan het werk bent?"
"Kom je morgen ook naar het dagcentrum bij de markt?"
Ze reageert vriendelijk en rustig en probeert ondertussen haar kleine broertje op schoot te krijgen. Ik vraag me af of zij nu als oudste op de andere twee moet letten. Dat is een hele verantwoordelijkheid voor een meisje van 8, terwijl haar moeder beneden op een kruispunt aan het werk is.

Het begeleiden van de gezinnen van kinderen die op straat werken is één van de projecten van Canica de Oaxaca. De rondleiding langs de achterbuurten en de kruispunten in het kader v an dit project is de laatste van 3 bezoeken die we brengen. Eerder waren we al bij het dagcentrum waar de marktkinderen en straatverkopertjes veilig kunnen komen spelen, eten, douchen en knutselen. Onze tweede bezoek brachten we aan Casa Canica, waar een groep meisjes woont die uit huis zijn geplaatst wegens hun slechte thuissituatie. Meestal lag misbruik en mishandeling hieraan ten grondslag. De dingen die we zien en de verhalen die we horen hebben veel indruk gemaakt, met eigen ogen zien we de kinderen die wij dit jaar een beetje kunnen helpen. Er is eindelijk geld om een goede koelkast te kopen, zodat eten niet gewoon in een kast bewaard hoeft te worden in deze warme en natte regentijd. De meisjes die naar school moeten, maar waar geen geld is voor de verplichte, zwarte schoenen krijgen binnenkort nieuw schoeisel. Er is geld voor zeep en shampoo, waar de organisatie al een tijdje gebrek aan had. Door de bijdrage van Nam Jai kunnen boekenkasten worden gekocht met ook daadwerkelijk nieuwe boeken er in en niet de oude gedoneerde varianten uit de jaren tachtig. Als het goed is krijgen de kleine kinderen een waterkoeler zodat ze genoeg kunnen drinken. Momenteel heeft de staat Oaxaca de twijfelachtige eer om bovenaan de lijst te staan van aantal sterfgevallen onder zuigelingen en
zowel als die van kinderen tot en met 5 jaar. Al hebben wij niet de illusie dat wij dat probleem zullen oplossen, is het goed dat wij iets kunnen doen voor een organisatie die een aantal kinderen in de stad Oaxaca helpt.

Nostros Pequenos Hermanos

Ditmaal een bericht vanuit Pachutla, Oaxaca. Ondanks dat het een dag van de heer is, is het gelukt een internetcafé te vinden. Ons bezoek aan de eerste stichting die we steunen is inmiddels alweer achter de rug. In Miacatlan waren we even te gast bij de grootste familie die ik ooit ben tegengekomen. Zij wonen met z´n allen in Casa San Salvador. Het is een beschermd historisch pand waar Emilio Zapata nog strijd heeft geleverd met de toenmalige bewoners. Dat de laatsten overigens het onderspit moesten delven is niet verrassend.
Bij de plaatselijke bevolking is de stichting beter bekend als ´nostros pequenos´, wat zoveel betekent als ´onze kleintjes´. Het is een groot tehuis dat gevestigd is in de Hacienda Miacatlan.

Nadat we de poort door gingen liepen we even wat wijfelend door naar een klein plein. We zouden worden rondgeleid, maar niemand stond op ons te wachten. Na ons netjes gemeld te hebben bij het kantoor werden we verwelkomd door Drew; een jonge Amerikaanse vrijwilliger die zijn eerste jaar er op had zitten en net voor zijn tweede jaar had bijgetekend.
Rondom het tehuis zagen we groepen meisjes die aan het vegen waren om de boel netjes te houden. Aangezien de daaropvolgende dag de diplomauitreiking was voor de lagere school en er veel bezoek zou komen werd alle nog even extra geschrobd. We bezochten de keuken waar in de hitte van de oven tortilla´s werden gemaakt voor alle 700 kinderen en begeleiding. Vervolgens gingen we langs de varkensstallen en hun nieuwste aanwinst; een kas waar onder andere uien werden verbouwd. Met hulp van een Spaanse ontwikkelingswerker was de kas gebouwd en was de organisatie voorzien van alle benodigde materialen. Met hulp van Europees ontwikkelingsgeld reisde deze Spanjaard met zijn familie de wereld over om kassen te bouwen. De kinderen van Casa San Salvador verbouwden er zelf ook groenten en kweekten bloemen.

De volgende dag begrepen we van Alicia Cavo van de PR dat er onlangs een komkommerkweekwedstrijd was geweest. De winnaar kweekte een komkommer van 3 kilo! De kinderen mochten zelf kiezen wat te doen met de komkommers. Ze besloten uiteindelijk de helft aan de keuken te geven en de ander helft te verkopen. Met de opbrengst wilden ze een feestje organiseren.

We ontmoetten Alicia de daaropvolgende dag, na de diploma-uitreiking. We werden aan haar voorgesteld door Anna Bueller, een Nederlandse dame die zich al 35 jaar lang inzet voor Wereldouders. Het werd snel duidelijke dat zij een belangrijke rol speelde in Mexico, wat onder andere tot uiting kwam in het feit dat zij in het midden zat aan de genodigdentafel tijdens de ceremonie van de diploma-uitreiking. Daarnaast werd haar naam meerdere malen genoemd tijdens de ceremonie. Bescheiden zagen wij haar even overeind komen en wuiven naar het Mexicaanse volk. Uit latere gesprekken bleek dat ze vroeger in Amsterdam op de Keizersgracht had gewoond. Een dame van stand en stijl dus.
De kinderen zorgden op het plein voor de show door het opvoeren van diverse dansen. De pequenos maakten live muziek en uit de boxen schalde zo nu en dan muziek uit de jaren 80, waarop de kinderen hun danspassen maakten. Aan het einde van een voorstelling werden de kinderen één voor één naar voren geroepen om hun diploma op te halen. Een geldig document dat deuren voor ze kon openen, waar ze in hun eentje nooit doorheen waren gekomen. Voor één klas betekende de ontvangst van hun diploma ook het einde van hun tijd in Casa San Salvador. Zij gaan na de zomer naar Cuernavaca om hun opleiding te vervolgen. Verhuizen naar de grote stad met grotere verleidingen en meer vrijheden. Ze zullen daar een vak leren en voor een klein aantal is het de aanloop naar de universiteit in Monterey.

Onze bijdrage is niet voor hen bestemd. Onze bijdrage is bestemd voor de kinderen die nog in Miacatlan blijven en extra hulp nodig hebben. De leerkrachten kunnen lesmaterialen kopen voor kinderen die een leerachterstand hebben en nu niet goed geholpen kunnen worden. Betere hulp voor hun motorische, emotionele en cognitieve ontwikkeling wordt hopelijk mogelijk gemaakt met het projectvoorstel waar wij een belangrijke deel van hebben gefinancierd.

Het is een goede gedachte om met ons mee te nemen in de bus onderweg naar Acapulco.

Nam Jai @ Mexico City

Na een goede vlucht met zo´n 20 paarden in de achterbak zijn we veilig geland in Mexico City alias El DF. Helaas geen eigen beeldschermpjes met bijpassend keuzemenu helaas. Maar ach, je leest dan wel meer en in mijn geval heb ik mijn kennis met betrekking tot mijn edele Canon 400D bijgespijkerd. Op onze eerste dag hier in deze gigantische stad heb ik daar meteen al profijt van gehad. De stad valt overigens op alle fronten mee. We zijn niet gestalked door touristhunters en kunnen goed de weg vinden. Via de Zocalo, het grote plein in het oude centrum, zijn we naar de Basilica de nuestra Senora de Guadalupe gegaan. Met een goed ingestelde camera heb ik daar vanaf bescheiden afstand een paar foto´s gemaakt.
Op één van die foto´s is een man te zien die op zijn knieën het plein voor de Basilica op komt ....schuifelen. Zijn dochtertje loopt naast hem mee, terwijl ze een grote paraplu boven zijn hoofd houdt. De regen komt op dat moment met bakken uit de lucht vallen. Terwijl de man langzaam vooruit komt, zorgt hij er ook voor dat het kaarsje dat hij in zijn hand heeft blijft branden. Ik zie het vlammetje een keer uit gaan, maar onverstoord tovert hij een aansteker uit zijn broekzak tevoorschijn , steekt het kaarsje weer aan en gaat verder richting de ingang. Vlak voordat ze bij de eerste traptrede zijn geeft hij het kaarsje nog even aan zijn dochtertje. Hij bukt zich voorover, rolt haar broekspijpen op zodat ze niet nat worden en legt dan de laatste meters af. Indrukwekkend.

Morgen vertrekken we alweer naar Miacatlan om Casa San Salvador te bezoeken. We checken net de mail van de medewerker van Wereldouders met reisinfo en de uitnodiging om inderdaad morgen al het huis te komen bezoeken. Een vrijwilliger zal ons daar dan rondleiden. De dag daarop sluiten ze het jaar af en worden er optredens gegeven. Ook dan zij we van de partij. Als het lukt zullen we proberen om dan vast een paar foto´s online te plaatsen.

Oaxaca calling....

Vandaag contact gehad met Canica de Oaxaca; blijft toch wel bizar dat je via de computer opeens contact kunt hebben met iemand in Mexico. De verbinding was niet denderend, maar was toch opeens al een beetje daar.

Eerst Thomas aan de (kop-)telefoon gehad en even kennis gemaakt. Hij gaat voor ons op zoek naar een verblijfplaats en zou ook proberen na te gaan of Guelaguetza-tickets een must zijn.
Kijk, dat is nog eens een prettige voorbereiding op een vakantie.
Daarna kreeg ik Miya aan de lijn die het contact met alle sponsors onderhoudt. Ze had nog geen concrete bestedingsvoorstellen voor onze donatie. Ze wachtte eigenlijk nog op het totaalbedrag dat wij bij elkaar hadden weten te krijgen. In onze eerste mail lieten we weten in ieder geval €1500,- euro te hebben. Dit stelden we na Kdag al bij; het werd €1000,- meer. Dit was toen al een aangename verrassing. Vandaag kon ik haar dus vertellen dat het nog meer werd; morgen maken we €4000,- over naar Oaxaca. De reactie van Miya: "Did you say 4000...? Is that in euro's?!"

(noot: €4000,- is omgerekend bijna 65.000 mxn pesos!)

Nog voor ons vertrek naar Mexico krijgen we een verlanglijst en dan kunnen we in overleg eventueel beslissen waar wij aan bij zullen dragen. Nu het bedrag veel hoger is dan verwacht, moet gekozen worden of het geld besteed wordt aan een lange lijst van kleine dingen die ze al lang willen hebben, of dat er een groot project is waar wij aan kunnen bijdragen.
Hoe dan ook, op deze manier kunnen helpen geeft wel een adrenaline-rush. Ben in een bevoorrechte positie om dit te doen en ben dankbaar voor alle bijdragen om ons heen.

Geldrekenen op school

Vorige week was het dan eindelijk zover; vrijwel al het geld was ingeleverd en de kinderen van 7A zouden in de middag het geld gaan tellen. De dagen voorafgaand aan dat moment was veel geld ingeleverd vanuit de verschillende klassen. Dat de acties veel geld hadden opgeleverd werd thuis duidelijk zichtbaar. Het papiergeld verdeelde ik in kleine stapels en deed ik daarna in kleine plastic zakjes, zodat het later goed geteld zou kunnen worden en ieder groepje op school ongeveer evenveel zou hebben. De Tupperware-bewaarbakjes werden niet met kliekjes gevuld, maar met kleingeld en ook een yoghurtbak moest nog worden omgespoeld om als gelegenheidsspaarpot te kunnen dienen.
Op weg naar school transformeerde ik al snel van rustig ontwakende Amsterdammer in een paranoïde geldloper. Bij ieder hobbel schudden de munten even op en neer in hun bewaarplaats en keek ik om mee heen om te zien of niemand het had gehoord. Natuurlijk ging ieder gewoon zijn eigen weg en kwam ik veilig aan op school.

Om 14.00u was het dan zo ver: het betere rekenwerk stond op het punt om te beginnen.

De lesvoorbereiding van de leerkrachten had bestaan uit het maken van overzichtelijke tellijsten en het netjes verdelen van al het geld in zakjes en bakjes. Na een korte instructie gingen de kinderen in kleine groepjes aan de slag; lesgeven was zelden zo makkelijk!
Het was al 15.00u geweest toen uiteindelijk alle bedragen die op de tellijsten waren ingevuld, bij elkaar konden worden opgeteld . En ja, ze mochten dit keer best een rekenmachine gebruiken.
Om 15.10u stond het totaalbedrag op het bord:
€ 12.718,50 !

De kinderen blij en trots, wij blij en verrast. Dit werd een paar dagen later alleen maar beter, toen uiteindelijk bleek dat we nog €2000,- meer hadden opgehaald wegens een paar rekenfoutjes en het feit dat er toch nog een leerkracht was die de opbrengst van zijn klas moest inleveren. Met veel plezier hebben we het geld diezelfde dag nog naar de bank gebracht en veilig gestort.

De 25% die naar Nam Jai ging staat gelijk aan €3750,-.

Speedy Kids

Vandaag deden bijna 800 kinderen mee aan de grote sponsorloop op basisschool de Achthoek. De regen kreeg geen vat op de watervlugge kinderen die in vijftien minuten tijd zoveel mogelijk rondes maakten. Het was een GROOT succes !

Bij deze willen wij ons medeleven uiten voor alle sponsors die de snelheid, inzet en conditie van de kinderen hebben onderschat. Wij hopen dat zij na vandaag niet al hun vakantiegeld kwijt zijn vanwege sponsorverplichtingen.

In naam van de kinderen van Canica de Oaxaca in Mexico alvast heel erg bedankt !

Koninginnedag 2008

De Proloog

Dinsdag 29 april.

Wakker geworden in de wetenschap dat we achter lagen op schema en er nog behoorlijk wat werk gedaan moest worden. Gelukkig konden we een auto lenen, zodat alles vervoerd kon worden naar onze opslag aan de Hobbemakade.

De eerste rit ging richting het Oostelijk Havengebied om handelswaar op te halen bij school. Daarna langs een super Achthoekgezin die ook spullen klaar had staan voor onze grote uitverkoop. Na een verfrissend drankje weer verder richting de Kattenburg. Even bijkletsen met een voormalig stagiaire en tot de ontdekking gekomen dat het laadvermogen van de auto vrij snel aan zijn limiet zit.

Terug naar huis om de lading tijdelijk in onze gang te deponeren
en daarna met allerhande hulp Kalo naar de Gamma gereden.
Zonder ons te laten afleiden door het immer boeiende mannenspeelgoed, deden we onze inkopen;
schragen, planken, tape, afdekplastic (just in case) en nog wat oranje ballonnen.


Vervolgens wachtte de klus om alle dozen en tassen uit de berging en de woonkamer en de gang naar de Hobbemakade te brengen. Met dank aan Pieter, verliep dit deel van operatie Kdag uiteindelijk behoorlijk soepel.
Om 23.30 met onze hoofden vol, toch nog even wat slaap proberen te pakken.

KDAG 2008

03.05u

De wekker trekt ons veel te vroeg terug naar de werkelijkheid en een half uur later staan we op onze toplocatie aan de Apollolaan. Nog geen uur verder is het gelukt om de luxe partytent op te zetten en vanaf 06.00 gaan we er vol tegenaan.

Kalo tekent voor de eerste verkoop van de dag, maar velen volgen nog. Ieder uur ontvangen wij kleingeld van onze verkopers.
Mijn broekzak staat uiteindelijk bol van het kleingeld en doetd me denken aan die dagen van weleer toen ik terug kwam uit school na een lucratieve middag knikkeren. Hetzelfde opgewonden gevoel van toen stroomt ook nu door mijn lijf. Het papiergeld, immer bescheiden van omvang, wordt ook netjes opgeborgen.

De helpende handen van lieve vrienden en familie, zorgen voor een topdag. Ondertussen doet een collega van school ergens in de Jordaan ook nog een dikke duit in de zak voor Nam Jai. Ook zij verkoopt voor ons.

Een diepe buiging voor hen allemaal !

Na eens strenge selectie van Amis pakken wij de overgebleven spullen om 17.00u weer in en maken wij ons klaar voor de climax van de dag; het tellen van al het geld. Gelukkig, maar doodmoe heffen wij het glas eenmaal en halen dan ons bed nog maar net.

Koninginnedag 2008 was perfect!

Jeugdjournaal

We waren op het Jeugdjournaal !

Bij deze de link naar het bericht op de website van het Jeugdjournaal en het journaal waar over de ruilactie wordt verteld. Ik heb net stiekem ook al gekeken in de mailbox van de klas en bij hun gastenboek; er zijn al verschillende reacties. Het is echt een succes.

Als je het filmpje nog wilt kijken, klik dan hier >> http://neboarchief.nos.nl/?serid=227

Het deel over het ruilen begint bij 7:28.

Ik ga nu nog even nagenieten en dan naar bed.

Nam Jai in de publiciteit

Groep 8 op de Achthoek is druk bezig met een grote ruilactie in aanloop naar de rommelmarkt voor de goede doelen. De leerlingen kregen vorige week onderstaande opdracht:

'Iedereen in onze klas kreeg een paperclip. De opdracht was duidelijk. Ruil je paperclip. Wat je uiteindelijk hebt verkoop je op de rommelmarkt (30 mei).'
(bron: http://paperclipachthoek.googlepages.com/)

Het ruilen begon direct en in no time hadden sommige kinderen hun paperclip getransformeerd tot leren tas, dvd-speler en televisie. Dankbaar werd er gebruik gemaakt van ouders die enthousiast ruilden met hun kinderen.
Omdat de kinderen van vandaag niet snel tevreden zijn, kwam één van de leerlingen met het idee om de publiciteit te zoeken. Bellen met het Jeugdjournaal was het idee en dan vertellen over de ruilactie. Zo gezegd zo gedaan en zowaar was de redactie van het Jeugdjournaal geïnteresseerd in het verhaal.

Vandaag stonden ze zo opeens voor mijn neus. "Ja, we hadden u al een paar keer proberen te bellen, maar konden u niet bereiken." Dat zou dan komen, omdat ik mijn telefoon uit had staan in verband met de entreetoets waar kinderen mee bezig waren in de klas waar ik werkte. Maar geen probleem natuurlijk.
Kinderen van groep 8 overal vandaag geplukt (ze waren net vandaag verdeeld) en zonder blikken of blozen even het laatste half uur twee groepen in de juiste richting gestrurd.

Een aantal kinderen werd geïnterviewd, buiten werden ruilacties in beeld gebracht en ik werd ook nog bevraagd. Het uiteindelijke resultaat is vanavond om18.45 te zien op het Jeugdjournaal.
Was ik eigenlijk wel netjes geschoren, zat mijn haar wel goed, heb ik wel duidelijk verteld waar het om ging, had ik nog iets meer moeten zeggen over de goede doelen......??!?! WAAAAAAHHHHH ! !
Ik ben me opeens weer erg bewust van het feit dat een camera niet direct mijn meest relaxte kant naar boven haalt. Maar goed......ben erg benieuwd naar de reacties en het uiteindelijke resultaat.

Groeten uit Oaxaca

Vorige week kreeg ik mail uit Mexico; de foto's die ik had gevraagd kon ik online bekijken.
Nieuwsgierig ben ik op de digitale surfplank gesprongen en bekeek ik de foto's die een professionele fotograaf had gemaakt van de kinderen bij Casa Canica. Sinds deze maand hebben we meer contact met de vrijwilligers in Oaxaca en leven we steeds meer toe naar ons vertrek naar Mexico.


De Lonely Planet ligt al enkele weken naast me in bed en onlangs kreeg ik nog een reisbijbel over Mexico waar ik regelmatig in lees, voordat ik ga slapen. Vandaar dat ik deze keer wat informatie over Oaxaca wil geven.

Oaxaca

De deelstaat Oaxaca in het zuiden van Mexico is tweeëneenhalf keer zo groot als Nederland en telt 3,5 miljoen inwoners.
Na Chiapas is het tevens de armste staat van het land. In de loop der jaren zijn veel mensen uit deze staat dan ook vertrokken om elders hun geluk te beproeven. Velen kwamen terecht in de maquiladores, fabrieken van multinationals, in de grensstreek met de Verenigde Staten. De film Bordertown, met Jennifer Lopez en Antonio Banderas, geeft een redelijk beeld van het feit dat dit vooral vrouwen vaak in nog slechtere omstandigheden deed belanden.


Oaxaca is een regio waar veel Indianen wonen. Vandaar dat juist hier nog veel mensen een Indiaanse taal spreken naast het Spaans. Veel scholing hebben de meeste van hen niet gehad. 75% van de inwoners van de staat Oaxaca leeft dan ook in armoede en meer dan 20% is analfabeet. Vooral bij het vrouwelijk deel van de bevoling is dit een probleem.

De stad Oaxaca, waar 'Canica de Oaxaca' actief is, ligt in een vallei omringd door de bergen van de Sierra Madre. De stad is behoorlijk groot met ongeveer 500.000 inwoners. De omliggende dorpjes hebben een heel ander karakter en veel traditionele ambachten worden daar nog uitgeoefend.

Veel toeristen bezoeken de stad Oaxaca. Zij komen onder andere voor La Guelageutza; een groot cultureel festival waar onder andere traditionele dansen worden opgevoerd uit de verschillende regio's.

De boerenbeweging is hier van oudsher fanatiek en tot op heden wordt er fel actie gevoerd tegen de (lokale) overheid. Vorig jaar nog werd er opgeroepen om bovengenoemd festival te boycotten uit protest tegen politieacties een jaar eerder.

Oaxaca kwam wereldwijd in het nieuws in 2006, omdat een protest van leerkrachten uitgroeide tot een groot algemeen protest. Tienduizenden leerkrachten staakten onder andere voor een beter salaris en ongeveer 1 miljoen kinderen kwamen daardoor thuis te zitten.
Gouverneur Ulises Ruiz dreigde met politie en confrontaties hadden vele gewonden en zelfs een aantal doden tot gevolg.

Canica de Oaxaca

In verband met het opzetten van onze nieuwe website is het op de weblog even stil geweest, maar vandaag weer een bericht om te melden dat we een stichting hebben gekozen die we dit jaar zullen gaan steunen:

Canica de Oaxaca !



Canica de Oaxaca, A.C is een Mexicaanse non-gouvernementele organisatie, die hulp verleent aan kinderen en hun families, die verkeren in, of het risico lopen op het leven op straat in Oaxaca.

Canica de Oaxaca heeft drie projecten:
1. `Niño(a) del Mercado` (kinderen van de markt);
2. `Niña(o)s Trabajadores en la Calle` (kinderen die werken op straat);
3. `Violencia Intrafamiliar` (interfamiliair geweld).

"CANICA de Oaxaca" probeert de kinderen te plaatsen in het opvanghuis en de gezinnen te helpen. In Casa Canica mogen deze kinderen weer gewoon 'kind' zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om; naar school gaan, spelen, voldoende gezond eten, etc.

Wij zijn blij dat we een goede stichting hebben gevonden om mee samen te werken.
Het eerste contact hadden we met de Nederlandse stichting Amigos de Canica; een stichting die is opgezet door een Nederlander die als vrijwilliger bij Casa Canica heeft gewerkt.

De komende tijd zullen we in overleg met de Nederlandse en Mexicaanse stichtingen kijken welke hulp wij kunnen bieden.

Nam Jai zoekt.....

Het internet is de uitvalsbasis voor een nieuwe zoektocht naar een stichting die we deze zomer kunnen en willen steunen. Het blijkt dit jaar geen eenvoudige klus te zijn. Er zijn veel organisaties actief in Mexico en we zijn er inmiddels achter gekomen dat er heel veel kinderen zijn die hulp hard nodig hebben. Mexico is officieel gezien wellicht geen ontwikkelingsland, maar er is veel armoede en het onderwijs is soms slecht geregeld. Er zijn dan ook behoorlijk veel organisaties die een weeshuis runnen, straatkinderen helpen en proberen om kinderen kans op een betere toekomst te geven.

Vraag is voor ons ook dit jaar waar wij goed kunnen helpen. Steunen we een grote organisatie die de zaken behoorlijk op een rijtje heeft, of richten we ons net als voorgaande jaren op een kleine stichting die zich met hart en ziel inzet, maar over te weinig financiële middelen beschikt? De keuze is heel moeilijk en er valt voor beide opties veel te zeggen.

Wat willen wij bereiken? Die vraag stellen we ons regelmatig. Wat wij doen is slechts een druppel op een gloeiend hete plaat en toch zijn wij er van overtuigd dat onze bijdrage niet zomaar zal verdampen. Onze druppel kan iemand hopelijk de moed en kracht geven om door te gaan met het goede werk dat hij of zij verricht. Onze steun kan een kind blij maken, of hoop geven voor de toekomst. Dat willen wij geloven.

We hebben nog tijd, dus voorlopig hoeven we ons nog niet druk te maken. We weten dat het geld hoe dan ook daar terecht zal komen waar kinderen er van zullen profiteren.

Onvermoede talenten

Het begint toch alweer donker te worden als ik vandaag de school verlaat. Ik check het aanwezigheidsbord, voordat ik het gebouw verlaat en zie dat twee collega's het nog later maken dan ik. Met één van hen raak ik aan de praat en als we op de fiets zitten vraagt ze naar Nam Jai. Wat de plannen zijn voor dit jaar en of we ook weer geld gaan ophalen op verschillende manieren. Na een bescheiden monoloog mijnerzijds vertelt ze dat ze ook van plan is om dit jaar tijdens koninginnedag spullen te gaan verkopen voor Nam Jai!

Ze zit namelijk bij een naaiclubje en leert de fijne kneepjes van het ware Ankergevoel. Daar bedacht ze dat het wel een leuk en goed idee was om met wat creatieve kunstwerken en wat ze nog meer achter haar bed heeft bewaard,voor ons geld te verdienen. Geen groots verhaal, maar gewoon iets dat haar wel een goed idee leek.

Zo'n gesprek kan dan nog zo heerlijk naklinken in mijn hoofd als ik thuis ben. Het doet me achter de computer plaatsnemen en een bericht op het blog zetten. Wil het haar morgen ook nog zeggen, maar ook vanaf hier: DANK JE WEL !

Jammer dat ik zelf niet even langs komen kan tijdens de verkoop op Koninginnedag om even een kijkje te nemen. Hopelijk krijgen we nog wel de foto's te zien.

Donaties....

Voor het 4e jaar gaan wij onze zomervakantie combineren met het steunen en bezoeken van een goed doel.Dit jaar dus naar Mexico. We zijn alweer druk bezig met het bedenken van mogelijke Fun(d)raisers, zodat we geld kunnen ophalen hier in Nederland. Vorige week kreeg ik te horen dat een actie op school mogelijk is en dat een deel van de opbrengst voor Nam Jai is bestemd. Of het een sponsorloop of rommelmarkt wordt, weet ik niet. Dat er geld van naar ons goede doel gaat is hoe dan ook erg bijzonder.
Het blijft ons sowieso verrassen hoeveel steun we ook dit jaar alweer krijgen. Er zijn behoorlijk veel mensen die al spullen apart zetten voor onze Koninginnedagverkoop. Als het net zo'n succes wordt als afgelopen jaar levert het weer behoorlijk veel geld op voor het project dat we zullen bezoeken.

Erg bijzonder was een donatie die ik pas tegenkwam, toen ik online wilde checken of mijn salaris was gestort. Een, voor mij, onbekende had een bedrag gestort voor Nam Jai.Vraagtekens, eerst bij mij en vervolgens ook bij Amis. We konden er niet op komen wie het zou kunnen zijn. Zou een onbekende, naar aanleiding van het artikel in de IS geld hebben gestort?? Krijgen we dat vertrouwen?! Dat maakte behoorlijk wat indruk op ons. Het was ook een hele goede bevestiging van een wens van mij; door ons initiatief iets bij een ander losmaken om ook een bijdrage te leveren.

We dromen ondertussen stilletjes van meer, maar koesteren dergelijke donaties. Dank aan degene die ons zo steunt en gelooft in ons kleine initatief!
Wij zijn er ontzettend blij mee.