De 13e maand

Al een paar weken geleden lag ik in bed te bedenken wat ik allemaal wel niet kon kopen als ik in december de 'eindejaarsbonus' zou krijgen. Kleding, een externe harde schijf, nieuwe schoenen, een docking station voor mijn i-pod; het zou haast moeilijk worden om te kiezen.

Het duurde nog een paar dagen voordat ik het idee kreeg om een deel van het geld te gebruiken voor een kerstbonus voor het weeshuis 'Mardi Siwi', waar wij deze zomer op bezoek waren.
Zo gedacht, zo gedaan. Het geld ging via stichting Flowgi naar het weeshuis voor een kerstlunch. Erita zou het verder voor ons regelen.

Vrijdag 22/12:
Ik krijg via de mail het bericht dat over een half uur de kerstlunch bij Mardi Siwi gaat beginnen. Een paar minuten later heeft Amis Christoffel aan de lijn, die de leiding heeft bij Mardi Siwi. Ze zijn heel blij met het kerstpakket dat ze hebben gekregen. Behalve de kerstlunch heeft Erita met Faï ook nog 2 gitaren en sportspullen gekocht. Met een goed gevoel streep ik in mijn hoofd wat kado's door op mijn eigen verlanglijst.

Foto's online!

Het is me nog niet gelukt om geduldig alle foto's hier op de weblog te zetten, maar ze zijn wel al online te bewonderen.
Ga naar de fotopagina van Amis ( http://pg.photos.yahoo.com/ph/amisboersma/my_photos) en klik op de FlowgiJogja-map.
Zodra ik weer even de tijd neem probeer ik ook hier foto's toe te voegen.

Gotong royong

Het is alweer bijna een week geleden dat Tri, Ria en Fai ons naar het vliegveld in Yogya brachten (Agus was al op de campus in de weer en smste later zijn excuses). Het was jammer dat we afscheid van ze moesten nemen. Nu dat we al een paar dagen op Bali zitten te luieren, bezinkt het allemaal langzaam. Wat we gedaan hebben, was goed. Het was fijn dat we het samen deden met leuke, competente mensen. Ook nu nog onderhouden we contact met Ria en Fai, die eergisteren nog een sms-je stuurden dat ze geld over hebben. Omdat de donaties nog altijd blijven komen, hebben we ze gevraagd te inventariseren wat er nu nog nodig is. Uiteraard houden we ook u, gewaardeerde lezer, op de hoogte. Vandaag zullen ze de 38 paar schoenen bij TK Combongan afleveren en foto's krijgen van de nieuwe muren van het huis van de juf. Omdat Flowgi haar niet kan helpen met het vervoeren van de bamboe muren, zal ze moeten vertrouwen op 'gotong royong'.

Feitelijk betekent 'gotong royong' niet meer dan elkaar helpen. In moeilijke tijden is dat wat men doet. Nu, na de aardbeving, betekent het dat familie helpt de tent voor school op te zetten (zoals bij Combongan), dat op zondag de hoopjes stenen en aarde van de zijkant van de weg geschept worden, dat de ene familie bij de andere inwoont. In alle gesprekken met Yogyakartanen komt het minimaal een keer voorbij; de becak rijder, de schooldirectrice, de serveerster - 'gotong royong' doen ze allemaal. Het helpt ze doorgaan.

Tijdens mijn eerste colleges Indonesisch in Leiden, werd uitgebreid uiteengezet hoe Indonesie uitgaat van processen als 'musyawarah' en 'mufakat' (overleg en overeenstemming), wat het belang is van de staatsideologie 'Pancasila' en dat hierin het begrip 'gotong royong' niet weg te denken is. 'Gotong Royong' , voor elkaar iets doen, klonk voor mij toen net zo indrukwekkend als ' heitje voor een karweitje' of ' voor wat hoort wat'. De afgelopen weken heb ik pas ontdekt dat 'gotong royong' niet slechts in Sukarno's nationalistische retoriek voorkomt: het bestaat echt!

CK Combongan,

De dag begint met een ritje langs een plaatselijke meubelwinkel.
Ria heeft gisteren namelijk al gewinkeld en materialen besteld voor de kleuterschool.
We halen een opklapbed op die de leerkrachten graag willen hebben voor een kleine slaapkamer. In de auto liggen al allerlei schoolspullen die ook op de verlangslijst stonden. Het schoolbord dat we kopen is wel besteld, maar nog niet klaar, net zoals een kast om alle spullen goed in op te kunnen bergen.
Volgeladen komen we dit keer zelfs eerder dan gepland aan bij Combongan. Het moet niet gekker worden. De kinderen zijn braaf allemaal puzzeltjes aan het maken. Het doet me goed om te zien dat de nieuwe tent inderdaad is opgezet en de kinderen onder iets betere omstandigheden kunnen werken. Tussen het foto's maken door doe ik als dwaze leerkracht nog een poging om Ria te overtuigen van de voordelen van vrij spelen. Op een mat die we hebben gekocht zouden een paar kinderen heerlijk kunnen spelen met de blokken die nog in het lokaal staan. Ook met twee leerkrachten is dat toch nog even een brug te ver.

De kinderen drinken nog een bekertje water en krijgen nog wat pakjes melk en snoep dat we over hebben van de funday. Gelukkig vinden ze ons niet meer zo eng als de eerste keer als ze een voor een hand komen geven. Ze klauteren achterop de brommers en fietsen van de moeders die de hele ochtend naast de tent hebben zitten wachten en verdwijnen om de hoek.
De kleintjes hebben niets gemerkt van de consternatie van een paar minuten eerder toen oud-president Megawati met gevolg in donkere auto's voorbij kwam flitsen.

Als we nakletsen met de leerkrachten (waarbij vooral de anderen praten en ik heel geïnteresseerd luister), krijgen we via Ria de vraag of we de leerkrachten ook privé kunnen helpen. Door de aardbeving is er van hun huis namelijk alleen nog het fundament over. Ze willen heel graag bamboe-muren neerzetten, maar hebben ook daar de middelen niet voor. Uit onze post 'onvoorzien' halen we 40 euro en maken zo weer het verschil. Het is zo eenvoudig en voelt zo goed, telkens weer.
Als we even later op uitnodiging dapper een glas kokossap wegwerken bij het huis van de hoofdjuf is dat goede gevoel weer moeilijk vast te houden. Er staat vrijwel geen huis in de buurt meer overeind en het is indrukwekkend om te zien hoe iedereen hier leeft tussen de restanten van wat ooit hun huis was. De dochter van de juf vertelde Amis bij de kleuterschool al dat ze niet verdrietig hoeft te zijn: "We still smile and we are strong."
Als we afscheid nemen krijgt Amis van de dochter nog een speld als kado. Iets weggeven als je zelf al zo weinig hebt; respect. Als we langzaam wegrijden zet ik de muziek hard aan en tover een glimlach op mijn gezicht. Ik wil in ieder geval met een positieve uitstraling uit het zicht verdwijnen.

'Bye Bye! Take care! Good luck!'

Sunday Funday!

De planning was om 8.00u verzamelen bij de school.
Dat het uiteindelijk 8.45u wordt, verbaast me niet echt meer.
Op het veld bij school lopen al meer dan 100 kinderen rond die op de auto af komen rennen als wij het veld oprijden. We hebben nog niets klaargezet en moeten nog afspraken maken over wie wat gaat doen. Ik doe nog een poging om taken te verdelen in een schooltent, maar nadat de afspraken zijn gemaakt gaan de meesten toch hun eigen gang. Ondertussen zie ik al een paar ballen over mijn hoofd heen vliegen. Ben blij dat de gymleerkracht van mijn school in Amsterdam er niet is om te zien hoe we dit organiseren.

Na een kwartier beginnen er toch groepjes kinderen te ontstaan die druk bezig zijn met verschillende activiteiten. Agus laat zich van zijn goede kant zien aan het volleybalnet en één van de vrijwilligers van de universiteit heeft twee enthousiaste teams laten starten bij de Spongebobrace, waarbij de sponsen worden leeggeknepen in de flesjes aan het einde van het parcours. Ze worden luid aangemoedigd door klasgenoten. Paaltjesvoetbal verderop zou eigenlijk nog wat begeleiding behoeven, maar ach ze lijken er veel lol aan te beleven.
Onder een afdak zitten zo'n 20 kinderen samen met een student en Amis relaxed in de schaduw te tekenen. Ze lijken zich braaf te houden aan de technische tekenlessen die ze op school gehad hebben. Eén jongetje doet het net even anders; hij tekent een hoge golf en op de achtergrond is onmiskenbaar de rokende vulkaan Merapi te zien. Een muur van zijn huis tekent hij met groen, omdat die muur nu gemaakt is van bamboe.
De Indonesische variant van kopspijkers test ondertussen de kennis van de oudere leerlingen in één van de noodtenten. Ze zijn fanatiek ondanks de hoge temperatuur.

Hoogtepunt van de ochtend is natuurlijk het eten. De lunchboxes worden aan de kinderen uitgedeeld en binnen 10 minuten zit iedereen nu op de grond in de schaduw lekker te eten. Ik red ondertussen de volleybal en bjipassend net, badmintonspullen en losliggend materiaal van kinderen die het niet helemaal op juiste waarde inschatten. Ik geef ze mee aan twee dames van de Kelopakgroep die op de 17e nog een funday gaat organiseren. Ze kunnen de spullen vast goed gebruiken.

Met een heuse medaille-uitreiking wordt de dag afgesloten. Ik voel me net een hotshot bij de Olympische spelen als ik de zoete beloning om de nek hang van winnaars, die aan de hand van nauwgezet bijgehouden scorelijsten naar voren worden geroepen. Nog even zingen en dan een zakje snoepgoed voor onderweg. Binnen 10 tellen is er geen kind meer te bekennen.
De tekenmaterialen overhandigen we aan de leerkrachten met een woord van dank voor hun komst.
's Avonds gaan we met z'n allen nog uit eten. Lucy, van Flowgi, had ons met en bezoek verrast en trakteert de hele club op een diner bij restaurant Wong Solo. Het wordt een hele gezellige afsluiting van een topdag.

Als we weer in het guesthouse zijn plof ik moe neer op bed. Binnen 5 minuten slaap ik.

10 Euro....

Ik zit in een klein internethokje vlakbij ons guesthouse.
Vandaag weer de tijd nemen om verslag te doen van onze ervaringen hier. Het schrift waarin ik overdag schrijf heb ik op de kamer laten liggen, dus ik moet het nu doen zonder aantekeningen. Het gevoel overheerst vandaag.

Ik herinner me nog dat ik opschreef dat ik trots was op wat we hier nu aan het doen zijn.
Onontkoombaar komen nu de beelden terug van alles wat ik de afgelopen dagen hier heb gezien.
Het gaat niet eens alleen om de ellende die de aardbeving hier teweeg heeft gebracht. Ik heb echte armoede gezien en dat is niet iets om echt blij van te worden.

Vandaag op bezoek geweest bij een kleuterschool waar Erita, een nieuwe Flowgi-aanwinst, al eerder was geweest. Ik zei het gisteren over de telefoon al tegen een vriend van me die leerkracht is in een groep 1/2 in Amsterdam; de kinderen zitten in een zeer eenvoudige tent met een paar banken en tafeltjes. That's it.
De juffen die we zien, zingen met de kinderen en doen hun best om de kleintjes bezig te houden. Dat wij later zijn dan gepland, omdat we vast zaten in een klein straatje met overal verkeer, helpt niet als je al de hele ochtend in een bloedhete tent zit en je niets hebt om mee te spelen.
Toch zijn er lachende gezichten, ook van de ouders die achter ons komen staan als de kinderen met de leerkrachten voor ons zingen.

We geven de schoolspullen aan de leerkrachten als de kinderen weg zijn en praten even met ze. Ik vraag om 10 dingen die ze het meeste nodig denken te hebben. Natuurlijk staat een nieuw schoolgebouw op nummer 1. Dat kunnen wij niet meer realiseren.
Ze zeggen dat het erg warm is in de tent voor de kinderen. In het lokaal zien we echter een tent nog in de doos staan. Hoe zit het daar dan mee?
Nou, die tent willen ze wel opzetten, maar er is niemand om het te doen. De juf heeft geprobeerd om familie te regelen, maar dat was niet mogelijk. Krachttermen onstnappen aan mijn lippen als ik hoor dat er wel mensen zijn, maar dat de benodigde 100.000 rupiah vergoediing ontbreekt.
Denk er maar over na; als je ons 10 euro hebt gegeven heb je het vandaag mogelijk gemaakt om deze klas een beter onderdak te geven, totdat er misschien een nieuwe school is.
Morgen gaan ze deze tent al opzetten.

En we hebben nog geld over! We hebben niet meer dan een blik van verstandhouding nodig om te besluiten om dat geld hier uit te geven. Twee sets schooluniformen, schoenen, extra schoolmaterialen en nieuwe spullen voor een kleine slaapkamer kunnen wij bestellen!
Maandag gaan we er nog even langs en in gedachten nemen we ze mee terug als we weer naar Amsterdam zullen gaan.

Met wat vertraging komen we aan bij Mardi Siwi, het weeshuis.
We laden een voetbal (met Manchester United logo) uit, een volleybal met bijpassend net, boekjes over Florence Nightingale, Louis Pasteur, Edison en Bell voor de dokters, verpleegkundigen en de professor. We hebben ook licht leesvoer bij ons; tijdschriften en comics.
Er worden twee palen de grond in gewerkt en het net hangt. Het is heet en stoffig, maar ik geniet met volle teugen van het potje volleybal.

Als we vertrekken zegt één van de jongens nog: "I will miss you. God bless you."
Het is de mooiste wens die ik in lange tijd heb gehoord en ik koester hem.
Ik wens de achterblijvers veel geluk en hoop dat het goed met ze zal gaan.

Oke, ik stop ermee voor vandaag.
Ik ben vandaag een gelukkiger mens geworden en accepteer het verdriet dat er voor het moment hand in hand mee samengaat.

Morgen Funday en dan schijnt vast de zon.
Voor nu selamat tidur allemaal en in naam van alle kinderen hier; terimah kasih banyak.

Een volle achterbak.....

Gisteren stond een tweede bezoek aan basisschool Banjardadap op de agenda.
Eerst reden we nog langs Toko Merah; een grote winkel waar allerlei schoolspullen worden verkocht. De avond daarvoor spraken we een Indonesiër in Yogyacafé die ons aanraadde om daar onze spullen te kopen. Het is de plek waar de 'locals' de meeste van hun spullen kopen in plaats van bij het duurdere Gramedia.
De winkel heeft twee verdiepingen en met onze boodschappenlijst banen we ons een weg door alle spullen die uitgestald zijn. We kopen pakken met schriften, pennen en mappen voor de leerkrachten van Banjardadap, een wereldbol en landkaart van Indonesië, kleurpotloden en pennen voor de funday en weeshuis Mardi Siwi, matten voor op de vloer van de kleuterschool waar we nog op bezoek gaan en nog een hele hoop meer. Ik probeer goed te letten op de prijs en klaag als een vrekkerige Hollander als we maar een paar gelpennen kado krijgen en wat korting. Bij de kassa rekenen we uiteindelijk voor nog geen 200 euro af. De achterbak zit dan al bijna vol.
We gaan verder met de auto naar de uitgever van de schoolboeken waar Agus, die zich had verslapen, al op ons zit te wachten. Voor hem staat een grote doos met schoolboeken. Omdat een vriend van hem daar werkt hebben we een goede korting gekregen en er vloeit weer geld terug in mijn speciale Flowgi-portemonnee. De bonnetjes verzamel ik ook trouw en voel me haast een echte accountant.
Opgevouwen zit Agus naast de spullen op de achterbank en met de kostbare lading gaan we weer verder. De schoolspullen worden bij Banjardadap uitgeladen en overhandigd aan de directrice van de school. Amis deelt de kadootjes aan de leerkrachten uit, die ze meteen mee naar huis nemen. Een paar kinderen van de lagere groepen die bij school rondhangen komen even in het kantoortje kijken naar de spullen die we hebben meegenomen. Volgens mij wordt het goedgekeurd.
Met de directrice overleggen we vervolgens over de schooluniformen. Alle kinderen krijgen van ons geld sportkleding die we zelf mogen gaan bestellen. We kiezen voor blauwe kleding en laten op de voorkant een hart maken met het cijfer 1 erin; 1 love.

We printen op de terugweg naar het hotel de foto's uit, zodat we morgen de foto's die we bij Mardi Siwi maakten in kunnen lijsten. Ria en Fai regelen het inlijsten voor ons en zorgen dat we niet meer betalen dan nodig is. Hun hulp de afgelopen dagen is echt super.

Het doel dat we ons in Nederland hadden gesteld is vandaag zeker gehaald; we hebben een basisschool in de buurt van Yogya echt kunnen helpen om weer een stap verder te maken.
Ik sluit de dag af in de wetenschap dat een Duitse organisatie voor een semi-permanent gebouw gaat zorgen (maar anders dan bij de Achthoek).

Er is weer hoop.

Ghifari & Mardi Siwi

In Bandung bezochten we al een weeshuis en gisteren gingen we naar Ghifari, vlakbij Gunung Merapi, en Mardi Siwi, een weeshuis hier in Yogya. In Nederland heb ik nog nooit een weeshuis van binnen gezien en kan ik niet eens bedenken of die eigenlijk überhaupt wel bestaan in Amsterdam. Hier zijn weeshuizen niets bijzonders; alleen al in Bandung zijn er 40 weeshuizen die samenwerken met elkaar.
Weeshuis Ghifari.....een oud gebouwtje dat met hulp van Flowgi deels is opgeknapt. De koeien staan iets verderop rustig in de stal. Zij maken het mogelijkdat Ghifari in de toekomst hopelijk voor een eigen bescheiden inkomen kan zorgen. Als wij aankomen blijkt dat de leidinggevende helaas net weg is om gras te halen voor de koeien, die Nederlandse namen hebben gekregen, zoals Kees en Ronald.
We maken wel kennis met een paar kinderen die net terug komen van school in hun nette uniform. Het vormt toch een vreemd contrast met het huis waar ze in wonen.

Na het bezoek aan Ghifari doen we even een stap terug door met z'n allen lekker wat te eten bij het openlucht-restaurant waar Flowgi met de vrijwilligers afgelopen zondag nog is wezen eten. Al snel staan Fai, Agus, Ria, Tri en Amis te zingen met ondersteuning van de lokale Tony Eijk. Het staat allemaal op film, dus iedereen die wil kan zelf over een tijdje zien dat Flowgi veel verborgen talenten in huis heeft.
Na deze ontspanning rijden we naar Mardi Siwi. In een behoorlijk ruim weeshuis wonen 35 kinderen samen. Ze gaan allemaal naar de middelbare school en we maken kennis met de hele club, nadat de bel is gegaan. De leiding heeft het hier goed georganiseerd.

De kinderen zitten recht tegenover ons en kijken in stilte naar de delegatie die ze voor zich zien. Sommige gezichten maken veel indruk op me. Een verlegen blik, een giechelend meisje en de norse blik die na een paar minuten aandacht verandert in een glimlach.

Ik vraag me af wat deze kinderen nou later voor werk willen doen. Ria, die Engels studeert, vertaalt mijn vraag en één voor één staan de kinderen op om zichzelf voor te stellen en antwoord te geven.
Er zijn opvallend veel dokters, verpleegkundigen en leerkrachten in de dop aanwezig in het weeshuis. Eén jongen zegt later professor te willen worden. Niet een wetenschapper die promoveert en als onderzoeker werkt, maar een man die nieuwe dingen uitvindt. In zijn geval dingen die zijn land vooruit zouden helpen.
De dromenjagers wonen blijkbaar niet alleen in Bandung en dat is goed om te horen.

Er is een plan....

We hebben na ons bezoek aan de scholen een plan gemaakt met de Flowgi-staf hier in Yogya.
Het is nu duidelijk wat we hier de komende dagen kunnen doen.
Uit de atm haalden we pakken geld, zodat Agus vast aan de slag kan en ook vandaag zullen we weer miljoenen rupiah uit de muur trekken. Het papieren reisverslag wordt aangevuld met alle bonnetjes die we netjes bewaren om ht overzicht te behouden.

Er worden boeken gekocht voor het tweede semester voor de kinderen van SD Banjardadap. Ze moeten de boeken wel per 2 kinderen delen, maar ze kunnen zo wel verder met school. Alle kinderen krijgen ook een nieuw batik-uniform die ze aan hebben op vrijdag en zaterdag.

Voor een andere basisschool, SD Assifa, organiseren we op zondag de 'Funday'. Behalv spelletjes, regelen we ook lunchboxen voor de kinderen (iedereen die op de Flowgi-sponsordag was weet wel hoe die eruit zien).
Van Erita hoorden we verder dat er een TK is, de Indonesische kleuterschool, waar veel arme kinderen zitten. We kopen voor die school spelletjes, tekenmateriaal en andere schoolspullen, voor zover we daar aan kunnen komen. De studenten die ons als vrijwilliger bijstaan, geven we soms ook een kleine financiële vergoeding voor al hun hulp.
Hopelijk hebben we nog geld over om wat tijdschriften, een voetbal en volleybal te kopen voor het weeshuis 'Mardi Siwi', waar we gisteren waren. Met relatief weinig geld kan je hier behoorlijk wat kopen, dus we hebben goede hoop.

Yogyakarta


Na het afscheid van de familie in Cimahi, zijn we met de trein afgereisd naar Yogya.
In de Prawirotamanwijk hebben we een prima guesthouse gevonden (terimah kasih paps&mams). Bij het guesthouse hebben we een paar vrijwilligers van Flowgi ontmoet. Triyono (Tri) is de coördinator van de meeste Flowgi-activiteiten, Fai is onze chauffeur en steun en toeverlaat dezer dagen en staat ons samen met Agus bij, tijdens onze bezoeken aan verschillende basisscholen in de omgeving.

De stad heeft de draad inmiddels weer opgepakt en het dagelijks leven begint weer vorm te krijgen nu ook de scholen zijn begonnen. De toerist die het niet wil zien, kan zonder veel moeite voorbijgaan aan de bergjes puin die je overal tegenkomt en je stilzwijgend doen herinneren aan de ellende van een paar maanden terug. Kijk je iets beter om je heen en neem je een afslag, dan zie je dat er ook in de stad veel schade is. Scheuren in vloeren, muren die geheel of deels zijn ingestort en veel mensen die zo goed en kwaad als het gaat bezig zijn met herstelwerkzaamheden aan huizen en bedrijven.
Nog steeds wonen er mensen in tenten, zonder dat de puin om hen heen is opgeruimd. Zo'n 50 meter van ons guesthouse vandaan komen we de resten van een kleine basisschool tegen. De kinderen krijgen les in een noodtent die door 'the people of Japan' is geschonken. Op houten platen staan waarschuwingen geschilderd, zodat kinderen niet op gevaarlijke plekken gaan spelen.

We stonden vandaag bijtijds op, zodat we met Fai en Agus langs een paar scholen konden gaan, waaronder de SD Banjardadap, en om vast wat buitenspeelgoed te kopen voor een paar scholen.
De scholen die we zien zijn er slecht aan toe. Soms kunnen er nog muren worden gered en dat scheelt weer geld. Bij een andere school staat er niets meer overeind. Overal zien we de tenten waar de kinderen les in krijgen en de leerkrachten hun werk zo goed mogelijk proberen te doen. Afhankelijk van de kwaliteit van een tent en het tijdstip van de dag, is het uit te houden voor de kinderen met deze warmte.
We filmen veel en maken foto's; het voelt een beetje onwerkelijk moet ik toegeven. We komen onderweg langs het ziekenhuis waar niet zo heel lang geleden de doden op de parkeerplaats lagen. Nu is daar niets meer van te zien. Life goes on.......

De hulp van de overheid hier, komt maar langzaam op gang. De tenten konden worden opgehaald bij een distributiepunt en soldaten hebben de eerste dagen na de aardbeving geholpen met puinruimen. Bij de ene school een paar dagen, bij een andere school slechts een halve dag. We zien bij een school dan ook een medewerker de gebroken stoelen en tafels op een hoop gooien, zonder dat hij zelf idee lijkt te hebben wanneer de puinhoop weg kan worden gehaald.
Als meester van een goed draaiende school met zoveel middelen vind ik het verschrikkelijk om te zien.

Er wordt voortdurend door Flowgi gekeken welke hulp er nodig is. Aangezien coördinatie van hulporganisaties moeizaam gaat is dat hard nodig. De scholen vragen om lesboeken voor het tweede semester, schooluniformen en schoenen voor de kinderen, een wereldkaart en speelmateriaal voor de kinderen. Daarnaast is het bouwen van een nieuwe school natuurlijk van groot belang. Ook Flowgi gaat zich met deze lange termijn problematiek bezighouden zo begrijpen wij hier. Wij zullen ons in eerste instantie richten op de hulpvragen voor de korte termijn. Zondag gaan we naar een school om een 'Funday' te organiseren. Gewoon een leuke dag met zoveel mogelijk kinderen.

In het zwembad probeer ik de indrukken van de dag deels weg te spoelen in het zwembad en overdenk ik tegelijkertijd wat we allemaal hebben gezien vandaag.

En wat houdt Nederland onder andere bezig; de discussie over de spellingsregels in het Groene boekje.......? Het zal wel.

Morgen bezoeken we nog een school en misschien ook weeshuis Ghifari bij de berg Merapi.
We houden jullie op de hoogte.

En...bedankt voor de comments. Leuk om te zien dat we 'gevolgd' worden.

Jakarta & Bandung

Visa on arrival.
Na een goede vlucht in de rij om een visum te bemachtigen dat we anders via de ambassade in Nederland hadden moeten regelen. We maken wederom kennis met Indonesische efficiency en nemen ons voor om relaxed te blijven. Met vers uitgedraaide visa in de paspoorten halen we onze baggage op. Met uitzondering van een fles olijfolie is alles heel aangekomen in Jakarta.

Nadat we zijn ingecheckt in het guesthouse ontmoeten we Martijn, een vriend van Amis, en eten we in de buurt samen wat. Hij vertelt ons dat veel mensen in Jakarta verwachten dat er nog een aardbeving zal komen met een tsunami en dat deze Jakarta zal bereiken. Vrienden sturen elkaar sms-berichten hierover; men is hier bang geworden door de vele natuurrampen en gelooft ook vaak niet meer in toeval.

De volgende dag vertrekken we met de trein naar Cimahi bij Bandung.
Eksetutiv is niet meer wat het is geweest zo lijkt het. Toch is er airco en komt er iemand langs om nasi te verkopen, dus we mogen niet klagen. Aan het einde van de rit worden we opgewacht door de familie van Amis. De hitte die we in Nederland achter de rug hebben, zorgt ervoor dat de temperatuur hier niet zwaar valt. In huis is het zelfs ronduit koel en het mandi-ritueel hoeft de volgende dag ook niet echt voor verfrissing te zorgen.
De familie helpt ons graag de tassen wat lichter te maken. Kleine nicht Mariam trekt direct een nieuw shirt aan als ze naar de moskee gaat en de chocolade koekjes en bonbons verdwijnen n gestaag tempo. Fijn als cadeautjes zo worden gewaardeerd.
Vandaag zijn we in Bandung met twee nichten van Amis; Nadia en Ade. Als het goed is bezoeken we zo een weeshuis waar Nadia wel vaker komt. Dit mede op verzoek van Ronald van Flowgi. We zullen hem verslag doen van onze bevindingen.
In de rugzak die naast me staat zitten al wat stripboekjes die we aan kinderen in Yogya kunnen geven. Tri stuurde ons al een mail en zegt uit te kijken naar ons bezoek. Samen met hem en de andere vrijwilligers zullen we een plan maken voor ons project.

Zo ver is het nu echter nog niet. Eerst nog hier ergens naar de kapper, bij Devy langs om kennis te maken en chocola en worst te brengen.
Hoop dat de regen in Nederland ondertussen niet het humeur verpest van iedereen die daar achter is gebleven. Wij denken aan jullie. ;-)

Daarheen leidt de weg....

Morgenavond vliegen we naar Indonesië.
Na een familiebezoek in de buurt van Bandung gaan we door naar Yogyakarta.
Zodra we daar in de Prawirotamanwijk een guesthouse hebben geregeld, kunnen we aan het werk met de mensen van stichting Flowgi. Vandaag waren we nog even op bezoek bij Ronald Flokstra, oprichter van Flowgi, en zijn vrouw Lucy. Behalve een lekker Indonesische bami trakteerden zij ons ook op verhalen over het werk en de visie van de stichting.

We mochten ook een atlas van Indonesië lenen en thuis heb ik de plaats opgezocht waar wij zullen gaan helpen.

Bantul
Bantul ligt in het district van Yogyakarta. In deze regio wonen ongeveer 800.000 mensen.
Als je vanuit Yogya naar de kust rijdt kom je in Bantul terecht.
Het is een streek (Ind.:Kabupaten); met een bestuurslaag die net onder de provincie valt. De persoon die de leiding heeft noemt men in Indonesië de 'Bupati'. De Bupati is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van dat gebied.
In de weken na de aardbeving hebben veel mensen dan ook hulp gevraagd aan deze Bupati. Een aantal kinderen van de basisschool 'Banjardadap', waar wij naar toe gaan, heeft hem ook een brief geschreven.
De school staat in Potorono; een dorpje dat hoort bij de gemeente Banguntapan. Op het schoolplein heeft de overheid nu een grote legertent neergezet waar de kinderen les in volgen. De noodtenten die op de foto staan bij het bericht van 25 juli zijn daarom niet meer nodig.

Ben benieuwd hoe de situatie is als wij er zijn.

Rechten van de mens

Heb het net eens opgezocht, maar bij de Universele verkalring van de rechten van de mens kon ik het niet vinden. Heb het over het recht op een kans.
Dat gaven wij met Taco, Irene en Elske toen we in Khao Lak waren.
Door iedereen die ons de afgelopen tijd geholpen heeft bieden wij dat nu aan kinderen op Java en Bali.

Dit jaar zullen er klaslokalen gebouwd worden voor 62 kinderen op Bali en er zal een dak komen voor de school in Bantul. Wij kunnen helpen met het bieden van een kans. We geven de leerkrachten daar de mogelijkheden om door te gaan met hun werk in de tentlokalen waarin ze nu les geven.

Als wij vertrekken moeten zij het verder weer zelf doen. Vorig jaar was ik bang dat ik het idee zou krijgen dat ik mensen na een kort moment van aandacht weer in de steek zou laten. Dit jaar weet ik dat, dat niet het geval zal zijn.

In de jaren dat ik met kinderen werk, weet ik dat het soms om dat ene moment gaat waarop je het verschil kan maken. Dat maakt het vak ook zo mooi en geeft ook telkens de voldoening, al zit het soms even tegen. Die gedachte heb ik nu in mijn achterhoofd als ik denk aan de kinderen die we in Indonesië kunnen helpen.

Huub van der Lubbe heeft weer eens gelijk. Ik kan het niet alleen.
Vandaag wil ik bij voorbaat iedereen bedanken die ons geholpen heeft. Niet alleen met geld, maar met vertrouwen en steun voor dat wat we wilden gaan doen.
Misschien vergeet ik mensen, maar toch waag ik het er op.

Femke & Lenneke, Nico, Nurhaya, Elske, Natalie, Giovan, Fred, Marianne, Mariëtte, Bert, Lisa, Rik, Gijs, Hélène, Peter, Roos, Julia, Maddy, Bastiaan, Joanne, Hylke (vrienden en familie), Ellen, Kalo, Mar(jolijn), Taco, Irene, Fleur, Timo, Benno, Neusa, Marie, Emma, Nicole, Susan, Pieter, Josien, Niek, Hilmar, Diana, Wanja, Maaike, Gé, Marianne van Java ;), Cathelijne, Suzanne, Tan en Ruby (en Lana), Marise, Jont, Bert, de enige echte Mannen van de gang, Ad, Simone (diepe buiging), Anna, Flowgi en alle anderen die deze NamJai actie een warm hart toedragen...... BEDANKT!

Back to school

Dit is bij stichting Flowgi de naam van het project om scholen te helpen bij de start van het nieuwe schooljaar in Indonesië.

Als je op de grootste zoekmachine van internet bovenstaande titel invoert krijg je de volgende top 3:
1. De website van een party-event ergens in Nederland.
2. Een link naar een postorderbedrijf die kinderen lekker maakt voor nieuwe schoolspullen
3. Een kindersite die je tips geeft om het beste te maken van het nieuwe schooljaar

Ik zie sinds vandaag het beeld voor me van kinderen, die op elkaar gepakt zitten in een grote tent. Er staan tafels en stoelen, maar van lesgeven kan volgens mij niet veel terecht komen.
Het is één van de foto's die we via de mail van Flowgi kregen.
Het zijn beelden van Banjardadap, een basisschool in Bantul, waar we waarschijnlijk onze hulp gaan bieden. De aardbeving van bijna 2 maanden geleden heeft het schoolgebouw daar met de grond gelijk gemaakt. Van menselijke slachtoffers weet ik niets, zodat ik nog kan hopen dat daar geen sprake van is.

Eén van de bestuursleden van Flowgi, Ronald Flokstra, is bij de school geweest en heeft gekeken welke hulp er nodig is. Kees omschreef het in een mailtje als volgt:

'Het betreft een basisschool die weer helemaal van 0 moet beginnen,
om te beginnen een nieuw dak.'

Nog 2 weken en dan lopen we er zelf rond.

Next stop; Indonesië

Het duurde lang, maar ook voor basisscholen in Amsterdam is de vakantie eindelijk begonnen. Nu de laatste loodjes wat dat betreft achter de rug zijn komt er meer ruimte in mijn hoofd voor de Yogya-actie. We probeerden vandaag al Triyono, ons contactpersoon in Yogyakarta te bereiken, maar er hing teveel onweer in de lucht voor een goede verbinding. Morgen wagen we nog een poging en ondertussen zet ik wat mogelijke activiteiten op papier voor de funday.

Terwijl hier de vakantie net met open armen is ontvangen zijn de scholen in Indonesië juist weer gestart. Hulporganisaties proberen de scholen in het getroffen gebied te helpen met een nieuwe start. Het valt niet mee, omdat veel scholen geen geld hebben voor schoolspullen, als er überhaupt al een schoolgebouw is om de lessen in te geven.
Voor veel kinderen die getraumatiseerd zijn, zal school een plek kunnen worden waar wat structuur en rust kan komen. Sommige kunnen daar hopelijk even gewoon kind zijn, ondanks de ellende die ze hebben meegemaakt.

De actie 'Back to school' van Flowgi is inmiddels in volle gang. Er zijn een paar honderd scholen in de regio die op de een of andere manier hulp nodig hebben. Flowgi koos willekeurig 34 scholen om zich op te gaan richten de komende tijd. Het blijkt moeilijk te zijn om duidelijkheid te krijgen over de hulp die door andere organisaties wordt geboden. Het Flowgi-team gaat daarom met spullen en veel positieve energie op pad om ter plekke de situatie in te schatten.
Als een school al hulp heeft ontvangen wordt één van de andere scholen op de lange, lange lijst gekozen.
Ben trots dat wij daar over twee weken ook ons steentje aan kunnen bijdragen, mede dankzij alle hulp die we hier hebben gekregen.

Tsunami bij Pangandaran

Tijdens het tanden poetsen zet ik de tv nog even aan.
Op teletekst lees ik dat een 'kleine' tsunami Java heeft getroffen.

Ik schrik!
Al 's middags, lokale tijd, slaan de golven op de kust van het populaire dorp Pangandaran.
In Nederland is de dag dan net goed begonnen.
Nu pas lees ik iets over dit nieuwe drama dat Indonesië heeft getroffen.
Mond spoelen, computer aan en meer informatie proberen te achterhalen. Veel is er nog niet over te vinden. Wellicht is het conflict in het Midden-Oosten meer nieuws dan de tsunami in Indonesië, waar volgens de laatste berichten meer dan 100 mensen zijn omgekomen.

Amis typte vandaag net de laatste bijdrage voor onze weblog en schrijft:
'over twee weken vliegen wij'

We hadden het vorige week nog over de mogelijkheid om een paar dagen te relaxen op het strand bij Pangandaran. Daar blijken metershoge golven vissersboten, huisjes en hotels te hebben weggespoeld. Het is een bizarre gedachte.

Zaterdagavond 15 juli

We gaan op bezoek bij Stichting Flowgi; er is een informatieavond over hun werkzaamheden. Na wat omzwervingen in Hoofddorp komen we dan eindelijk bij Buurtcentrum de Boskern aan. Net op tijd voor de Balinese dans van Komang Mariati. We drinken cendol, eten nasi, praten, en kijken foto's. De dvd met foto's van Yogya shockeert toch weer.

Alhoewel Miss Nederland even op zich laat wachten, verschijnt ze tegen negenen, met tiara en al (zie de foto op de site van Flowgi). Ze trekt lootjes en deelt de prijzen uit; helaas voor ons geen geluk. Gelukkig heb ik wel nog even met Imen kunnen praten; zij ging eerder dit jaar naar Indonesie voor het microkrediet project van Flowgi. Een slimme strategie; een groep van 40 vrouwen krijgt 500 euro te leen. De groep is als geheel verantwoordelijk voor het terugbetalen van het geld. Het is een goede manier om de armste mensen te bereiken en ze 'ownership' over hun eigen toekomst te geven. Het blijft een dillemma want waarom zou je die mensen het geld niet gewoon geven? Het gaat tenslotte om zo'n klein bedrag. Tja, de problematiek van de ontwikkelingssamenwerking in een notendop.

Het was een geslaagde avond. Kees is tevreden en dat is mooi.
Intussen vliegt de tijd; over twee weken vliegen wij. We zullen alles op camera vastleggen.

Het regent druppels

Buiten verdwijnt de zon net achter de horizon en maakt een mooie zomernacht zijn opwachting hier in Amsterdam. Toch blijven er druppels vallen.

Vandaag mocht ik weer met brede glimlach antwoorden op de vraag: "Hoe was de picknick?"
Het was heel goed en de reacties die erna nog zijn gekomen bevorderen het betere nagenieten.
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat veel mensen om mij heen mijn mening delen dat een donatie aan een grote hulporganisatie niet samengaat met het vertrouwen dat je geld daar terecht komt waar het zo hard nodig is. Geen 5 euro voor de organisatie en 5 euro voor de mensen in nood, als ook gewoon 10 euro op de juiste plek terecht kan komen.

Dus dan liever geld geven aan iemand die je kent, zodat er niets aan de strijkstokken blijft hangen. Het vertrouwen dat mensen in Amis en mij stellen geeft de energie om actief bezig te blijven met ons project, nu het toch wel hoog tijd is voor een vakantie.

In Yogyakarta zijn de mensen van Flowgi ondertussen aan het uitzoeken bij welke school wij op een goede manier kunnen helpen. Hilmar gaf ons op de picknick een lijstje met scholen in Bantul die hulp nodig hadden en zaterdag hoop ik van Kees op hun jaarlijkse donateursavond te horen wat de stand van zaken is. De stichting zelf is imiddels in contact gekomen met verschillende scholen in het kader van hun 'back to school-actie'.

De Indonesische overheid heeft toegezegd schoolgebouwen weer opnieuw te bouwen indien het om overheidsscholen gaat. Wat betreft inrichting en materialen zijn de scholen op zichzelf aangewezen en organisaties zoals Flowgi die voortdurend kijken waar de hulp geboden kan worden. Triest om te bedenken dat de regering in Indonesië nu onderwijs hoog op de agenda heeft staan en er toch niet meer mogelijk is dan het bouwen van een school. Het sterkt mij echter in de overtuiging dat het zin heeft wat we aan het doen zijn.

In mijn hoofd vormt zich ondertussen langzaam het idee om een soort van funday te organiseren voor de school die we gaan helpen. Het moet een dag worden waarop de kinderen zich vermaken met kind-dingen en hopelijk zelfs even de heftige ervaringen van de afgelopen tijd kunnen vergeten. Ik zou allerlei spullen willen kopen in de buurt van Yogyakarta en die aan het einde van de dag daar achterlaten, zodat er ook na ons vertrek van geprofiteerd kan worden.

Hoop dat het gaat lukken.

De druppels blijven hier in Nederland ondertussen vallen op de gloeiende plaat en er vormt zich inmiddels voorzichtig een heel klein plasje.

EVERY CLOUD'S GOT A SILVER LINING

Zondag 9 juli:

Een paar kleden, twee koelboxen, de pastasalade van Kalo en een mooie schaal met fruit waren het begin van de picknick voor Yogya in het Westerpark. Zenuwen had ik niet, maar ik hield wel de lucht goed in de gaten in de hoop dat we het droog zouden houden. We hadden geluk; voor de gelegenheid leek er een zilveren randje om de wolken te zitten die de druppels binnen hield.

De regen bleef weg, maar vrienden en familie kwamen wel met manden vol met lekkere hapjes en drankjes.
Zij kwamen, omdat zij ons project een goed initiatief vinden en daar een bijdrage aan wilden leveren. Van een paar collega's krijg ik tijdens de picknick een sms-je; ze komen niet op de picknick, maar gaan nog wel geld storten. Dat ik het maar weet. Het blijft bijzonder om niet alleen samen met ze te werken, maar ook dit mee te kunnen delen. Kees, de voorzitter van Flowgi kwam ook langs en tracteerde ons op lekkere spekkoek, die overigens verdacht snel op was.

Alle complimenten en enveloppen hebben we in stilte in ontvangst genomen, maar van binnen heb ik hardop genoten van iedere bijdrage.
Daar in die hippie-setting (toch Roos?) heb ik niet de kans gehad om iedereen te bedanken. Bij deze wil ik dat alsnog doen. Bedankt voor alle hulp van iedereen die er was of die in gedachten bij ons op het kleed zat! Jullie hebben er allemaal geholpen om van deze middag tot een succes te maken.

HOPE TO SEE YOU SUNDAY!

Everybody's free to feel good

Weet niet goed welk kopje te geven aan de tekst die ik nu aan het typen ben.
Pak maar de titel van het lied dat nu uit de speakers komt.
Kan op dit moment geen andere vlag vinden die de lading kan dekken.

De afgelopen dagen heb ik met vrienden, collegae en familie gesproken over onze actie voor Yogya. Deze vrijdag nog kwam ik op verhaal in een pizzeria vlakbij school en had zelden zo'n goed gevoel op het moment dat mensen naar me luisterden. Hun aandacht en reacties sterken mij in ons plan om mensen te helpen die zijn getroffen door de aardbeving. Het doet mijn overtuiging groeien dat het goed is wat we aan het doen zijn.
Daardoor praat ik er makkelijker over en kan ik aangeboden hulp zonder moeite accepteren.

De hulp komt ondertussen op verschillende manieren om de hoek en maakt dit voor mij nu al een hele bijzondere actie.
Een via-via kennis ontwerpt een pracht van een uitnodiging voor de picknick, zomaar.......
Voor een verjaardag wordt geen barbecueschort gevraagd, maar staat er op de lijst van Abraham één wens; geld voor Yogya. Mijn lieve zus en haar man veroorzaken, tijdens hun tussenstop in Nederland, een bij mij zeldzame sprakeloosheid door hun bijdrage.
En in de woonkamer staan al twee koelboxen klaar die we kunnen gebruiken voor de picknick.
We hebben alleen nog een droge dag nodig en de picknick wordt een succes.

Zondag 9 Juli, 14.00u: Yogya Picknick, Westerpark

Vorig jaar organiseerden we een grote rommelmarkt op school en haalden zo veel geld binnen voor de tsunami-slachtoffers in Khao Lak. Dit jaar staat onze trip los van school, dus bedachten we iets anders om toch de aandacht te vestigen op ons plan.


Ik hoefde er geen grootse happening van maken, maar wilde het verbinden met de gedachte dat het goed is om soms even stil te staan bij wat wij allemaal niet hebben en vooral wie we hebben. Zo kwam ik na een brainstorm met Taco op het idee van de picknick. Een combinatie van gewoon relaxed samenzijn en de actie in het kader van onze reis naar Indonesië.

Zelf hebben we al geld apart gezet om zo goed mogelijk te kunnen helpen, maar hopelijk levert de picknick ook nog iets op. Elske, goede vriendin van Amis, is dan helaas alweer in Bangkok, maar zij heeft stilletjes haar bijdrage al bij ons achtergelaten. Daarnaast kregen we via de mail inmiddels een paar leuke reacties van mensen die zeker komen, of laten weten dat ze het in ieder geval een goed plan vinden. Goed om dat soort feedback te krijgen, want ik blijf een slechte fundraiser. Heb respect voor mensen die dat zo vol overtuiging en soms schijnbaar moeiteloos lijken te kunnen.

Vandaag maakte ik met Amis het plan duidelijker en besloten we de picknick in het Westerpark te houden. Zondag 9 juli hopen wij daar met veel vrienden en familie, vanaf 14.00u, lekker te eten, drinken en geld in te zamelen. Later die dag staan twee voetbalnaties in Duitsland tegenover elkaar in de finale van het wereldkampioenschap, maar eerst is er de picknick.

FLOW

The wheels are in motion.
We hebben contact gezocht met de stichting 'Flowgi'.

Vandaag kreeg ik een reactie via email van de voorzitter van de stichting met de uitnodiging om eens nader kennis te maken. In principe stond hij positief tegenover ons idee om bij één van de projecten van de stichting te komen helpen. Hij gaf wel aan dat de reguliere projecten vanwege de aardbeving momenteel stil liggen; alle hulp gaat nu eerst uit naar de mensen die het ernstigst zijn getroffen.

Flowgi staat volgens de website (http://flowgi.org/nl/) voor:

F=funny L=love O=our W=wonderful G=given I=ideas.

"gedreven door onze naastenliefde, met onze wonderbaarlijke ervaringen, geven we vorm aan onze ideeen op een spontane wijze".

Morgen maar eens telefonisch contact zoeken om te zien of we een afspraak kunnen maken.


Ondertussen heb ik het ook makkelijker met steeds meer mensen over ons voornemen.
Op school met collegae, over de mail met familie en gewoon in gesprek met mensen als we het hebben over vakantie vieren. De reacties zijn allemaal positief.
Zus Hélène kwam al even snel langs bij m'n blog en claimde de eer om als eerste een comment toe te voegen.

Ik voel de flow langzaam opborrelen en weet dat ik iets aan het doen ben wat klopt.

Nu alleen nog wereldkampioen worden en de wereld ziet er weer een heel stuk fleuriger uit.

Doe-het-zelvers

Nu ik zo bezig ben met onze trip naar Indonesië surf ik langs verschillende websites van allerlei stichtingen die hun steentje bijdragen aan ontwikkelingshulp. Het blijft me verbazen hoeveel mensen hun eigen project hebben opgezet. De één betaalt schoolgeld voor een aantal kinderen, een ander bouwt weeshuizen en weer een ander vangt straatkinderen op in een uithoek van de wereld die door iedereen vergeten lijkt.

Ik herinner me een artikel uit het tijdschrift IS waarin ik las over de opkomst van dergelijke particuliere initiatieven. De essay 'Leve de doe-het-zelvers' lees ik vanavond nog eens.
Mensen reizen, zijn betrokken bij misstanden in de samenleving en geven direct het geld aan een goed doel naar eigen keuze. Er wordt niets besloten in een vergadering, er bestaan geen statuten en er hoeft geen verantwoording afgelegd te worden aan de achterban.
De website
http://ontwikkelingssamenwerking-doehetzelfhulp.startpagina.nl/ laat er geen misverstand over bestaan: Er zijn er meer die denken zoals ik.

In mijn hoofd heeft zich echter wel al sinds vorig jaar de volgende vraag genesteld:
"Als iedereen op eigen houtje goeie dingen doet, zijn we dan wel efficiënt bezig met z'n allen?"
Het antwoord heb ik niet, maar ik lift daarom met mijn eigen plannen graag mee met een stichting die al veel werk heeft verzet. Zo zal het dit jaar in Indonesië ook gaan. Contact zoeken met stichtingen en kijken op welke manier wij kunnen helpen.

Het is belangrijk om veel mensen te laten weten wat we van plan zijn.Ik kan soms terughoudend zijn, bij voorbaat bang om teleurgesteld te worden door mensen om me heen, maar die terughoudendheid blijkt ook regelmatig onterecht. Laatst kletste ik bijvoorbeeld in de kroeg met een meisje dat ik via via kende en zij bood spontaan hulp aan als er iets gedaan moest worden voor de trip naar Java. Stiekem hoop ik dat veel kennissen en vrienden allemaal op hun eigen manier een bijdrage zullen leveren aan ons kleine project. En hoe ze dat doen, dat maakt me eigenlijk niet meer uit.

Indonesië 2006


Kiezen of delen?

Met de ervaringen in Thailand nog vers in het geheugen ga ik deze zomer naar Indonesië.
Samen met Amis had ik al bijna besloten om richting Bali te gaan om een weeshuis of school financieel te steunen. Het zou een goede combinatie worden tussen een welverdiende vakantie en het helpen van een ander in het kader van Nam Jai.
Maar om 5.55 u op zaterdagmorgen was er ineens de aardbeving op Java.
Ik was in Génève bij mijn zus op bezoek toen ik het hoorde. Een aardbeving van 6,2 op de schaal van Richter, die Yogyakarta en omgeving kort, maar hard trof. De eerste berichten over dodentallen en daklozen maakten direct de omvang van de ramp duidelijk.
Terug in Nederland zat mijn hoofd vol; wat te doen?

Armoede in Bali is niet vergelijkbaar met de slachtoffers in Yogya. Er is geen weegschaal die naar de ene of de andere kant door zal slaan. Als een collega me een paar dagen later op school vraagt of wij iets gaan doen voor slachtoffers van de aardbeving, twijfel ik nog. Hij zegt mij liever geld te geven dan dat hij het doneert op Giro 555. Ik denk dat er meer mensen zijn die denken zoals hij. Zijn reactie zorgt er onder andere voor dat we beslissen om ons te richten op Yogyakarta.

Actie Batik Project Khao Lak

We organiseerden op de school waar Michael werkte een grote rommelmarkt met hulp van de kinderen en haalden veel geld opDaarnaast was de leverancier van schoolspullen, Heutink, bereid om schoolspullen te doneren die we naar een school in het rampgebied konden brengen. Vrienden en familie die hoorden van ons voornemen deden tot slot ook een duit in het zakje en zo waren wij in staat om ons plan ook echt uit te voeren.

Via een vriendin in Bangkok hadden we contact opgenomen met een organisatie die al liefdadigheidswerk in Thailand deed; We Love Thailand (zie 'Links'). Zij stelden voor dat we naar het plaatsje Khao Lak, in de provincie Phang Nga, zouden komen waar de tsunami veel schade had aangericht.Veel doden en gewonden, de hele gemeenschap ontregeld. Vissers waren boten verloren, of durfden de zee niet meer op. Vrouwen die tot dan toe veel thuis hadden gezeten moesten aan het werk en een vak leren om geld te verdienen. Tijdens ons bezoek aan Khao Lak ontmoetten we een vrouw die een Batik Project wilde opzetten met andere vrouwen uit het dorp. Door onze bijdrage kon haar project worden uitgevoerd. Ongeveer 20 mensen uit het dorp hebben nu weer werk en kans op een betere toekomst.

De schoolspullen die we ook nog bij ons hadden brachten we naar een school in dezelfde regio. Schriften, potloden, gummen en linialen lieten we achter bij kinderen die ons heel met een 'wai' bedankten. Vreemd om als zo als weldoener een school te bezoeken, maar terugkijkend blij dat we het gedaan hebben.

Na deze ervaring heb ik me voorgenomen om ieder jaar tijdens de vakantie mijn kleine bijdrage te leveren aan het helpen van een ander. Ik heb zoveel mogelijkheden en wil daar gebruik van maken.






Lees hier de update vanuit Thailand:

Batik Project Update
February 28, 2006

In mid-2005, a livelihood project was identified by “We Love Thailand” in Baan Bang Kaya community in Phang Nga province which was in need of funding. At that time, a group of local villagers had set up production of Batik products in temporary facilities. The Batik project was looking for funding to construct a new, permanent building nearby and to purchase equipment and supplies to expand their production. Total cost of the project was estimated to be approximately 200,000 baht. With this support, the project would be able to construct new facilities (their temporary facilities needed to be returned to the community as soon as possible) and increase the quality and amount of their products. This would all subsequently improve the quality of life for the families of those who work in the shop.

In September 2005, “We Love Thailand” received a donation of 100,000 baht (approx. 2,000 Euros) from a school in The Netherlands to be used to fund the Batik livelihood project (which is a freedom project under the “Seed of Love” program within “We Love Thailand”). Construction began on the new building shortly after the funding was received. This new building was built just opposite from the previous, temporary building. In addition to construction of the new facilities, funds were also used to purchase equipment and other necessary supplies to improve and increase production.
Villagers were able to begin working in the new building in October 2005. There are currently 15 – 20 people who have been trained and are working regularly at the project. Since beginning work in the new facilities, the project has seen great success. The products are selling very well. Regular customers include businesses, resorts, and individuals in Phang Nga and Krabi provinces in the south, as well as Bangkok.

Nam Jai (English version)

The natural disaster in Asia has shocked the world. No different from many others, we want to contribute more than a small donation. This is why we have set up ‘Nam Jai’.

Literally Nam Jai means ‘water from the heart’. It stands for sincere kindness and helpfulness to others without expecting anything in return. We found this concept, which is very important in Thailand, to be a very suitable name for our project.

Nam Jai

Nam Jai: ‘water of the heart’

Het is nog maar een jaar geleden; De tsunami in Azië. Net als veel andere mensen hadden wij het sterke gevoel dat we zelf wilden helpen. Dat gevoel leidde uiteindelijk tot het project ‘Nam Jai’.

De letterlijke betekenis van het begrip Nam Jai is ‘Water van het hart’. Het verwijst naar oprechte vriendelijkheid en hulpvaardigheid voor anderen, zonder dat er iets tegenover hoeft te staan. Dit in Thailand belangrijke begrip vonden wij daarom een passende naam voor ons project.