Daarheen leidt de weg....

Morgenavond vliegen we naar Indonesië.
Na een familiebezoek in de buurt van Bandung gaan we door naar Yogyakarta.
Zodra we daar in de Prawirotamanwijk een guesthouse hebben geregeld, kunnen we aan het werk met de mensen van stichting Flowgi. Vandaag waren we nog even op bezoek bij Ronald Flokstra, oprichter van Flowgi, en zijn vrouw Lucy. Behalve een lekker Indonesische bami trakteerden zij ons ook op verhalen over het werk en de visie van de stichting.

We mochten ook een atlas van Indonesië lenen en thuis heb ik de plaats opgezocht waar wij zullen gaan helpen.

Bantul
Bantul ligt in het district van Yogyakarta. In deze regio wonen ongeveer 800.000 mensen.
Als je vanuit Yogya naar de kust rijdt kom je in Bantul terecht.
Het is een streek (Ind.:Kabupaten); met een bestuurslaag die net onder de provincie valt. De persoon die de leiding heeft noemt men in Indonesië de 'Bupati'. De Bupati is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van dat gebied.
In de weken na de aardbeving hebben veel mensen dan ook hulp gevraagd aan deze Bupati. Een aantal kinderen van de basisschool 'Banjardadap', waar wij naar toe gaan, heeft hem ook een brief geschreven.
De school staat in Potorono; een dorpje dat hoort bij de gemeente Banguntapan. Op het schoolplein heeft de overheid nu een grote legertent neergezet waar de kinderen les in volgen. De noodtenten die op de foto staan bij het bericht van 25 juli zijn daarom niet meer nodig.

Ben benieuwd hoe de situatie is als wij er zijn.

Rechten van de mens

Heb het net eens opgezocht, maar bij de Universele verkalring van de rechten van de mens kon ik het niet vinden. Heb het over het recht op een kans.
Dat gaven wij met Taco, Irene en Elske toen we in Khao Lak waren.
Door iedereen die ons de afgelopen tijd geholpen heeft bieden wij dat nu aan kinderen op Java en Bali.

Dit jaar zullen er klaslokalen gebouwd worden voor 62 kinderen op Bali en er zal een dak komen voor de school in Bantul. Wij kunnen helpen met het bieden van een kans. We geven de leerkrachten daar de mogelijkheden om door te gaan met hun werk in de tentlokalen waarin ze nu les geven.

Als wij vertrekken moeten zij het verder weer zelf doen. Vorig jaar was ik bang dat ik het idee zou krijgen dat ik mensen na een kort moment van aandacht weer in de steek zou laten. Dit jaar weet ik dat, dat niet het geval zal zijn.

In de jaren dat ik met kinderen werk, weet ik dat het soms om dat ene moment gaat waarop je het verschil kan maken. Dat maakt het vak ook zo mooi en geeft ook telkens de voldoening, al zit het soms even tegen. Die gedachte heb ik nu in mijn achterhoofd als ik denk aan de kinderen die we in Indonesië kunnen helpen.

Huub van der Lubbe heeft weer eens gelijk. Ik kan het niet alleen.
Vandaag wil ik bij voorbaat iedereen bedanken die ons geholpen heeft. Niet alleen met geld, maar met vertrouwen en steun voor dat wat we wilden gaan doen.
Misschien vergeet ik mensen, maar toch waag ik het er op.

Femke & Lenneke, Nico, Nurhaya, Elske, Natalie, Giovan, Fred, Marianne, Mariëtte, Bert, Lisa, Rik, Gijs, Hélène, Peter, Roos, Julia, Maddy, Bastiaan, Joanne, Hylke (vrienden en familie), Ellen, Kalo, Mar(jolijn), Taco, Irene, Fleur, Timo, Benno, Neusa, Marie, Emma, Nicole, Susan, Pieter, Josien, Niek, Hilmar, Diana, Wanja, Maaike, Gé, Marianne van Java ;), Cathelijne, Suzanne, Tan en Ruby (en Lana), Marise, Jont, Bert, de enige echte Mannen van de gang, Ad, Simone (diepe buiging), Anna, Flowgi en alle anderen die deze NamJai actie een warm hart toedragen...... BEDANKT!

Back to school

Dit is bij stichting Flowgi de naam van het project om scholen te helpen bij de start van het nieuwe schooljaar in Indonesië.

Als je op de grootste zoekmachine van internet bovenstaande titel invoert krijg je de volgende top 3:
1. De website van een party-event ergens in Nederland.
2. Een link naar een postorderbedrijf die kinderen lekker maakt voor nieuwe schoolspullen
3. Een kindersite die je tips geeft om het beste te maken van het nieuwe schooljaar

Ik zie sinds vandaag het beeld voor me van kinderen, die op elkaar gepakt zitten in een grote tent. Er staan tafels en stoelen, maar van lesgeven kan volgens mij niet veel terecht komen.
Het is één van de foto's die we via de mail van Flowgi kregen.
Het zijn beelden van Banjardadap, een basisschool in Bantul, waar we waarschijnlijk onze hulp gaan bieden. De aardbeving van bijna 2 maanden geleden heeft het schoolgebouw daar met de grond gelijk gemaakt. Van menselijke slachtoffers weet ik niets, zodat ik nog kan hopen dat daar geen sprake van is.

Eén van de bestuursleden van Flowgi, Ronald Flokstra, is bij de school geweest en heeft gekeken welke hulp er nodig is. Kees omschreef het in een mailtje als volgt:

'Het betreft een basisschool die weer helemaal van 0 moet beginnen,
om te beginnen een nieuw dak.'

Nog 2 weken en dan lopen we er zelf rond.

Next stop; Indonesië

Het duurde lang, maar ook voor basisscholen in Amsterdam is de vakantie eindelijk begonnen. Nu de laatste loodjes wat dat betreft achter de rug zijn komt er meer ruimte in mijn hoofd voor de Yogya-actie. We probeerden vandaag al Triyono, ons contactpersoon in Yogyakarta te bereiken, maar er hing teveel onweer in de lucht voor een goede verbinding. Morgen wagen we nog een poging en ondertussen zet ik wat mogelijke activiteiten op papier voor de funday.

Terwijl hier de vakantie net met open armen is ontvangen zijn de scholen in Indonesië juist weer gestart. Hulporganisaties proberen de scholen in het getroffen gebied te helpen met een nieuwe start. Het valt niet mee, omdat veel scholen geen geld hebben voor schoolspullen, als er überhaupt al een schoolgebouw is om de lessen in te geven.
Voor veel kinderen die getraumatiseerd zijn, zal school een plek kunnen worden waar wat structuur en rust kan komen. Sommige kunnen daar hopelijk even gewoon kind zijn, ondanks de ellende die ze hebben meegemaakt.

De actie 'Back to school' van Flowgi is inmiddels in volle gang. Er zijn een paar honderd scholen in de regio die op de een of andere manier hulp nodig hebben. Flowgi koos willekeurig 34 scholen om zich op te gaan richten de komende tijd. Het blijkt moeilijk te zijn om duidelijkheid te krijgen over de hulp die door andere organisaties wordt geboden. Het Flowgi-team gaat daarom met spullen en veel positieve energie op pad om ter plekke de situatie in te schatten.
Als een school al hulp heeft ontvangen wordt één van de andere scholen op de lange, lange lijst gekozen.
Ben trots dat wij daar over twee weken ook ons steentje aan kunnen bijdragen, mede dankzij alle hulp die we hier hebben gekregen.

Tsunami bij Pangandaran

Tijdens het tanden poetsen zet ik de tv nog even aan.
Op teletekst lees ik dat een 'kleine' tsunami Java heeft getroffen.

Ik schrik!
Al 's middags, lokale tijd, slaan de golven op de kust van het populaire dorp Pangandaran.
In Nederland is de dag dan net goed begonnen.
Nu pas lees ik iets over dit nieuwe drama dat Indonesië heeft getroffen.
Mond spoelen, computer aan en meer informatie proberen te achterhalen. Veel is er nog niet over te vinden. Wellicht is het conflict in het Midden-Oosten meer nieuws dan de tsunami in Indonesië, waar volgens de laatste berichten meer dan 100 mensen zijn omgekomen.

Amis typte vandaag net de laatste bijdrage voor onze weblog en schrijft:
'over twee weken vliegen wij'

We hadden het vorige week nog over de mogelijkheid om een paar dagen te relaxen op het strand bij Pangandaran. Daar blijken metershoge golven vissersboten, huisjes en hotels te hebben weggespoeld. Het is een bizarre gedachte.

Zaterdagavond 15 juli

We gaan op bezoek bij Stichting Flowgi; er is een informatieavond over hun werkzaamheden. Na wat omzwervingen in Hoofddorp komen we dan eindelijk bij Buurtcentrum de Boskern aan. Net op tijd voor de Balinese dans van Komang Mariati. We drinken cendol, eten nasi, praten, en kijken foto's. De dvd met foto's van Yogya shockeert toch weer.

Alhoewel Miss Nederland even op zich laat wachten, verschijnt ze tegen negenen, met tiara en al (zie de foto op de site van Flowgi). Ze trekt lootjes en deelt de prijzen uit; helaas voor ons geen geluk. Gelukkig heb ik wel nog even met Imen kunnen praten; zij ging eerder dit jaar naar Indonesie voor het microkrediet project van Flowgi. Een slimme strategie; een groep van 40 vrouwen krijgt 500 euro te leen. De groep is als geheel verantwoordelijk voor het terugbetalen van het geld. Het is een goede manier om de armste mensen te bereiken en ze 'ownership' over hun eigen toekomst te geven. Het blijft een dillemma want waarom zou je die mensen het geld niet gewoon geven? Het gaat tenslotte om zo'n klein bedrag. Tja, de problematiek van de ontwikkelingssamenwerking in een notendop.

Het was een geslaagde avond. Kees is tevreden en dat is mooi.
Intussen vliegt de tijd; over twee weken vliegen wij. We zullen alles op camera vastleggen.

Het regent druppels

Buiten verdwijnt de zon net achter de horizon en maakt een mooie zomernacht zijn opwachting hier in Amsterdam. Toch blijven er druppels vallen.

Vandaag mocht ik weer met brede glimlach antwoorden op de vraag: "Hoe was de picknick?"
Het was heel goed en de reacties die erna nog zijn gekomen bevorderen het betere nagenieten.
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat veel mensen om mij heen mijn mening delen dat een donatie aan een grote hulporganisatie niet samengaat met het vertrouwen dat je geld daar terecht komt waar het zo hard nodig is. Geen 5 euro voor de organisatie en 5 euro voor de mensen in nood, als ook gewoon 10 euro op de juiste plek terecht kan komen.

Dus dan liever geld geven aan iemand die je kent, zodat er niets aan de strijkstokken blijft hangen. Het vertrouwen dat mensen in Amis en mij stellen geeft de energie om actief bezig te blijven met ons project, nu het toch wel hoog tijd is voor een vakantie.

In Yogyakarta zijn de mensen van Flowgi ondertussen aan het uitzoeken bij welke school wij op een goede manier kunnen helpen. Hilmar gaf ons op de picknick een lijstje met scholen in Bantul die hulp nodig hadden en zaterdag hoop ik van Kees op hun jaarlijkse donateursavond te horen wat de stand van zaken is. De stichting zelf is imiddels in contact gekomen met verschillende scholen in het kader van hun 'back to school-actie'.

De Indonesische overheid heeft toegezegd schoolgebouwen weer opnieuw te bouwen indien het om overheidsscholen gaat. Wat betreft inrichting en materialen zijn de scholen op zichzelf aangewezen en organisaties zoals Flowgi die voortdurend kijken waar de hulp geboden kan worden. Triest om te bedenken dat de regering in Indonesië nu onderwijs hoog op de agenda heeft staan en er toch niet meer mogelijk is dan het bouwen van een school. Het sterkt mij echter in de overtuiging dat het zin heeft wat we aan het doen zijn.

In mijn hoofd vormt zich ondertussen langzaam het idee om een soort van funday te organiseren voor de school die we gaan helpen. Het moet een dag worden waarop de kinderen zich vermaken met kind-dingen en hopelijk zelfs even de heftige ervaringen van de afgelopen tijd kunnen vergeten. Ik zou allerlei spullen willen kopen in de buurt van Yogyakarta en die aan het einde van de dag daar achterlaten, zodat er ook na ons vertrek van geprofiteerd kan worden.

Hoop dat het gaat lukken.

De druppels blijven hier in Nederland ondertussen vallen op de gloeiende plaat en er vormt zich inmiddels voorzichtig een heel klein plasje.

EVERY CLOUD'S GOT A SILVER LINING

Zondag 9 juli:

Een paar kleden, twee koelboxen, de pastasalade van Kalo en een mooie schaal met fruit waren het begin van de picknick voor Yogya in het Westerpark. Zenuwen had ik niet, maar ik hield wel de lucht goed in de gaten in de hoop dat we het droog zouden houden. We hadden geluk; voor de gelegenheid leek er een zilveren randje om de wolken te zitten die de druppels binnen hield.

De regen bleef weg, maar vrienden en familie kwamen wel met manden vol met lekkere hapjes en drankjes.
Zij kwamen, omdat zij ons project een goed initiatief vinden en daar een bijdrage aan wilden leveren. Van een paar collega's krijg ik tijdens de picknick een sms-je; ze komen niet op de picknick, maar gaan nog wel geld storten. Dat ik het maar weet. Het blijft bijzonder om niet alleen samen met ze te werken, maar ook dit mee te kunnen delen. Kees, de voorzitter van Flowgi kwam ook langs en tracteerde ons op lekkere spekkoek, die overigens verdacht snel op was.

Alle complimenten en enveloppen hebben we in stilte in ontvangst genomen, maar van binnen heb ik hardop genoten van iedere bijdrage.
Daar in die hippie-setting (toch Roos?) heb ik niet de kans gehad om iedereen te bedanken. Bij deze wil ik dat alsnog doen. Bedankt voor alle hulp van iedereen die er was of die in gedachten bij ons op het kleed zat! Jullie hebben er allemaal geholpen om van deze middag tot een succes te maken.

HOPE TO SEE YOU SUNDAY!

Everybody's free to feel good

Weet niet goed welk kopje te geven aan de tekst die ik nu aan het typen ben.
Pak maar de titel van het lied dat nu uit de speakers komt.
Kan op dit moment geen andere vlag vinden die de lading kan dekken.

De afgelopen dagen heb ik met vrienden, collegae en familie gesproken over onze actie voor Yogya. Deze vrijdag nog kwam ik op verhaal in een pizzeria vlakbij school en had zelden zo'n goed gevoel op het moment dat mensen naar me luisterden. Hun aandacht en reacties sterken mij in ons plan om mensen te helpen die zijn getroffen door de aardbeving. Het doet mijn overtuiging groeien dat het goed is wat we aan het doen zijn.
Daardoor praat ik er makkelijker over en kan ik aangeboden hulp zonder moeite accepteren.

De hulp komt ondertussen op verschillende manieren om de hoek en maakt dit voor mij nu al een hele bijzondere actie.
Een via-via kennis ontwerpt een pracht van een uitnodiging voor de picknick, zomaar.......
Voor een verjaardag wordt geen barbecueschort gevraagd, maar staat er op de lijst van Abraham één wens; geld voor Yogya. Mijn lieve zus en haar man veroorzaken, tijdens hun tussenstop in Nederland, een bij mij zeldzame sprakeloosheid door hun bijdrage.
En in de woonkamer staan al twee koelboxen klaar die we kunnen gebruiken voor de picknick.
We hebben alleen nog een droge dag nodig en de picknick wordt een succes.