Oaxaca calling....

Vandaag contact gehad met Canica de Oaxaca; blijft toch wel bizar dat je via de computer opeens contact kunt hebben met iemand in Mexico. De verbinding was niet denderend, maar was toch opeens al een beetje daar.

Eerst Thomas aan de (kop-)telefoon gehad en even kennis gemaakt. Hij gaat voor ons op zoek naar een verblijfplaats en zou ook proberen na te gaan of Guelaguetza-tickets een must zijn.
Kijk, dat is nog eens een prettige voorbereiding op een vakantie.
Daarna kreeg ik Miya aan de lijn die het contact met alle sponsors onderhoudt. Ze had nog geen concrete bestedingsvoorstellen voor onze donatie. Ze wachtte eigenlijk nog op het totaalbedrag dat wij bij elkaar hadden weten te krijgen. In onze eerste mail lieten we weten in ieder geval €1500,- euro te hebben. Dit stelden we na Kdag al bij; het werd €1000,- meer. Dit was toen al een aangename verrassing. Vandaag kon ik haar dus vertellen dat het nog meer werd; morgen maken we €4000,- over naar Oaxaca. De reactie van Miya: "Did you say 4000...? Is that in euro's?!"

(noot: €4000,- is omgerekend bijna 65.000 mxn pesos!)

Nog voor ons vertrek naar Mexico krijgen we een verlanglijst en dan kunnen we in overleg eventueel beslissen waar wij aan bij zullen dragen. Nu het bedrag veel hoger is dan verwacht, moet gekozen worden of het geld besteed wordt aan een lange lijst van kleine dingen die ze al lang willen hebben, of dat er een groot project is waar wij aan kunnen bijdragen.
Hoe dan ook, op deze manier kunnen helpen geeft wel een adrenaline-rush. Ben in een bevoorrechte positie om dit te doen en ben dankbaar voor alle bijdragen om ons heen.

Geldrekenen op school

Vorige week was het dan eindelijk zover; vrijwel al het geld was ingeleverd en de kinderen van 7A zouden in de middag het geld gaan tellen. De dagen voorafgaand aan dat moment was veel geld ingeleverd vanuit de verschillende klassen. Dat de acties veel geld hadden opgeleverd werd thuis duidelijk zichtbaar. Het papiergeld verdeelde ik in kleine stapels en deed ik daarna in kleine plastic zakjes, zodat het later goed geteld zou kunnen worden en ieder groepje op school ongeveer evenveel zou hebben. De Tupperware-bewaarbakjes werden niet met kliekjes gevuld, maar met kleingeld en ook een yoghurtbak moest nog worden omgespoeld om als gelegenheidsspaarpot te kunnen dienen.
Op weg naar school transformeerde ik al snel van rustig ontwakende Amsterdammer in een paranoïde geldloper. Bij ieder hobbel schudden de munten even op en neer in hun bewaarplaats en keek ik om mee heen om te zien of niemand het had gehoord. Natuurlijk ging ieder gewoon zijn eigen weg en kwam ik veilig aan op school.

Om 14.00u was het dan zo ver: het betere rekenwerk stond op het punt om te beginnen.

De lesvoorbereiding van de leerkrachten had bestaan uit het maken van overzichtelijke tellijsten en het netjes verdelen van al het geld in zakjes en bakjes. Na een korte instructie gingen de kinderen in kleine groepjes aan de slag; lesgeven was zelden zo makkelijk!
Het was al 15.00u geweest toen uiteindelijk alle bedragen die op de tellijsten waren ingevuld, bij elkaar konden worden opgeteld . En ja, ze mochten dit keer best een rekenmachine gebruiken.
Om 15.10u stond het totaalbedrag op het bord:
€ 12.718,50 !

De kinderen blij en trots, wij blij en verrast. Dit werd een paar dagen later alleen maar beter, toen uiteindelijk bleek dat we nog €2000,- meer hadden opgehaald wegens een paar rekenfoutjes en het feit dat er toch nog een leerkracht was die de opbrengst van zijn klas moest inleveren. Met veel plezier hebben we het geld diezelfde dag nog naar de bank gebracht en veilig gestort.

De 25% die naar Nam Jai ging staat gelijk aan €3750,-.