vrijdag, juli 18, 2008

Huisbezoek in Oaxaca

Gisteren hebben we een meisje ontmoet in een achterbuurt in Oaxaca. Zij is één van de kinderen die met haar gezin deelneemt aan een programma voor kinderen die op straat werken.
Zij is 8 jaar en op het moment van ons bezoek alleen thuis met haar kleine zusje van bijna 4 en haar broertje van 5. Hun moeder was aan het werk en vader al een tijd niet meer in beeld. Terwijl wij de golfplaten deur achter ons dicht deden om hun erf op te lopen, haalde zij netjes drie stoelen voor het huis erbij zodat we konden zitten: onze begeleider, Amis en ik. Voor haarzelf was er gelukkig ook nog een kleine stoel over. Het huisje waar ze in wonen bestaat uit een paar golfplaten en wat hout. Buiten staat een hokje met een vieze pot, wat een wc moet voorstellen. Ik heb een foto van haar gemaakt, maar heb haar maar even in de ogen gekeken. Het is me niet eerder gebeurd dat ik bewust de blik van een meisje van 8 ontweek. Haar ogen maakten een indruk die ik op dat moment niet goed kon verwerken.

Aan een waslijn voor het huis hangt de was te drogen terwijl onze begeleider wat vragen stelt aan het meisje;
"Wat is je moeder nu aan het doen?"
"Wat verdien je gemiddeld op een dag als je aan het werk bent?"
"Kom je morgen ook naar het dagcentrum bij de markt?"
Ze reageert vriendelijk en rustig en probeert ondertussen haar kleine broertje op schoot te krijgen. Ik vraag me af of zij nu als oudste op de andere twee moet letten. Dat is een hele verantwoordelijkheid voor een meisje van 8, terwijl haar moeder beneden op een kruispunt aan het werk is.

Het begeleiden van de gezinnen van kinderen die op straat werken is één van de projecten van Canica de Oaxaca. De rondleiding langs de achterbuurten en de kruispunten in het kader v an dit project is de laatste van 3 bezoeken die we brengen. Eerder waren we al bij het dagcentrum waar de marktkinderen en straatverkopertjes veilig kunnen komen spelen, eten, douchen en knutselen. Onze tweede bezoek brachten we aan Casa Canica, waar een groep meisjes woont die uit huis zijn geplaatst wegens hun slechte thuissituatie. Meestal lag misbruik en mishandeling hieraan ten grondslag. De dingen die we zien en de verhalen die we horen hebben veel indruk gemaakt, met eigen ogen zien we de kinderen die wij dit jaar een beetje kunnen helpen. Er is eindelijk geld om een goede koelkast te kopen, zodat eten niet gewoon in een kast bewaard hoeft te worden in deze warme en natte regentijd. De meisjes die naar school moeten, maar waar geen geld is voor de verplichte, zwarte schoenen krijgen binnenkort nieuw schoeisel. Er is geld voor zeep en shampoo, waar de organisatie al een tijdje gebrek aan had. Door de bijdrage van Nam Jai kunnen boekenkasten worden gekocht met ook daadwerkelijk nieuwe boeken er in en niet de oude gedoneerde varianten uit de jaren tachtig. Als het goed is krijgen de kleine kinderen een waterkoeler zodat ze genoeg kunnen drinken. Momenteel heeft de staat Oaxaca de twijfelachtige eer om bovenaan de lijst te staan van aantal sterfgevallen onder zuigelingen en
zowel als die van kinderen tot en met 5 jaar. Al hebben wij niet de illusie dat wij dat probleem zullen oplossen, is het goed dat wij iets kunnen doen voor een organisatie die een aantal kinderen in de stad Oaxaca helpt.

zondag, juli 06, 2008

Nostros Pequenos Hermanos

Ditmaal een bericht vanuit Pachutla, Oaxaca. Ondanks dat het een dag van de heer is, is het gelukt een internetcafé te vinden. Ons bezoek aan de eerste stichting die we steunen is inmiddels alweer achter de rug. In Miacatlan waren we even te gast bij de grootste familie die ik ooit ben tegengekomen. Zij wonen met z´n allen in Casa San Salvador. Het is een beschermd historisch pand waar Emilio Zapata nog strijd heeft geleverd met de toenmalige bewoners. Dat de laatsten overigens het onderspit moesten delven is niet verrassend.
Bij de plaatselijke bevolking is de stichting beter bekend als ´nostros pequenos´, wat zoveel betekent als ´onze kleintjes´. Het is een groot tehuis dat gevestigd is in de Hacienda Miacatlan.

Nadat we de poort door gingen liepen we even wat wijfelend door naar een klein plein. We zouden worden rondgeleid, maar niemand stond op ons te wachten. Na ons netjes gemeld te hebben bij het kantoor werden we verwelkomd door Drew; een jonge Amerikaanse vrijwilliger die zijn eerste jaar er op had zitten en net voor zijn tweede jaar had bijgetekend.
Rondom het tehuis zagen we groepen meisjes die aan het vegen waren om de boel netjes te houden. Aangezien de daaropvolgende dag de diplomauitreiking was voor de lagere school en er veel bezoek zou komen werd alle nog even extra geschrobd. We bezochten de keuken waar in de hitte van de oven tortilla´s werden gemaakt voor alle 700 kinderen en begeleiding. Vervolgens gingen we langs de varkensstallen en hun nieuwste aanwinst; een kas waar onder andere uien werden verbouwd. Met hulp van een Spaanse ontwikkelingswerker was de kas gebouwd en was de organisatie voorzien van alle benodigde materialen. Met hulp van Europees ontwikkelingsgeld reisde deze Spanjaard met zijn familie de wereld over om kassen te bouwen. De kinderen van Casa San Salvador verbouwden er zelf ook groenten en kweekten bloemen.

De volgende dag begrepen we van Alicia Cavo van de PR dat er onlangs een komkommerkweekwedstrijd was geweest. De winnaar kweekte een komkommer van 3 kilo! De kinderen mochten zelf kiezen wat te doen met de komkommers. Ze besloten uiteindelijk de helft aan de keuken te geven en de ander helft te verkopen. Met de opbrengst wilden ze een feestje organiseren.

We ontmoetten Alicia de daaropvolgende dag, na de diploma-uitreiking. We werden aan haar voorgesteld door Anna Bueller, een Nederlandse dame die zich al 35 jaar lang inzet voor Wereldouders. Het werd snel duidelijke dat zij een belangrijke rol speelde in Mexico, wat onder andere tot uiting kwam in het feit dat zij in het midden zat aan de genodigdentafel tijdens de ceremonie van de diploma-uitreiking. Daarnaast werd haar naam meerdere malen genoemd tijdens de ceremonie. Bescheiden zagen wij haar even overeind komen en wuiven naar het Mexicaanse volk. Uit latere gesprekken bleek dat ze vroeger in Amsterdam op de Keizersgracht had gewoond. Een dame van stand en stijl dus.
De kinderen zorgden op het plein voor de show door het opvoeren van diverse dansen. De pequenos maakten live muziek en uit de boxen schalde zo nu en dan muziek uit de jaren 80, waarop de kinderen hun danspassen maakten. Aan het einde van een voorstelling werden de kinderen één voor één naar voren geroepen om hun diploma op te halen. Een geldig document dat deuren voor ze kon openen, waar ze in hun eentje nooit doorheen waren gekomen. Voor één klas betekende de ontvangst van hun diploma ook het einde van hun tijd in Casa San Salvador. Zij gaan na de zomer naar Cuernavaca om hun opleiding te vervolgen. Verhuizen naar de grote stad met grotere verleidingen en meer vrijheden. Ze zullen daar een vak leren en voor een klein aantal is het de aanloop naar de universiteit in Monterey.

Onze bijdrage is niet voor hen bestemd. Onze bijdrage is bestemd voor de kinderen die nog in Miacatlan blijven en extra hulp nodig hebben. De leerkrachten kunnen lesmaterialen kopen voor kinderen die een leerachterstand hebben en nu niet goed geholpen kunnen worden. Betere hulp voor hun motorische, emotionele en cognitieve ontwikkeling wordt hopelijk mogelijk gemaakt met het projectvoorstel waar wij een belangrijke deel van hebben gefinancierd.

Het is een goede gedachte om met ons mee te nemen in de bus onderweg naar Acapulco.

donderdag, juli 03, 2008

Nam Jai @ Mexico City

Na een goede vlucht met zo´n 20 paarden in de achterbak zijn we veilig geland in Mexico City alias El DF. Helaas geen eigen beeldschermpjes met bijpassend keuzemenu helaas. Maar ach, je leest dan wel meer en in mijn geval heb ik mijn kennis met betrekking tot mijn edele Canon 400D bijgespijkerd. Op onze eerste dag hier in deze gigantische stad heb ik daar meteen al profijt van gehad. De stad valt overigens op alle fronten mee. We zijn niet gestalked door touristhunters en kunnen goed de weg vinden. Via de Zocalo, het grote plein in het oude centrum, zijn we naar de Basilica de nuestra Senora de Guadalupe gegaan. Met een goed ingestelde camera heb ik daar vanaf bescheiden afstand een paar foto´s gemaakt.
Op één van die foto´s is een man te zien die op zijn knieën het plein voor de Basilica op komt ....schuifelen. Zijn dochtertje loopt naast hem mee, terwijl ze een grote paraplu boven zijn hoofd houdt. De regen komt op dat moment met bakken uit de lucht vallen. Terwijl de man langzaam vooruit komt, zorgt hij er ook voor dat het kaarsje dat hij in zijn hand heeft blijft branden. Ik zie het vlammetje een keer uit gaan, maar onverstoord tovert hij een aansteker uit zijn broekzak tevoorschijn , steekt het kaarsje weer aan en gaat verder richting de ingang. Vlak voordat ze bij de eerste traptrede zijn geeft hij het kaarsje nog even aan zijn dochtertje. Hij bukt zich voorover, rolt haar broekspijpen op zodat ze niet nat worden en legt dan de laatste meters af. Indrukwekkend.

Morgen vertrekken we alweer naar Miacatlan om Casa San Salvador te bezoeken. We checken net de mail van de medewerker van Wereldouders met reisinfo en de uitnodiging om inderdaad morgen al het huis te komen bezoeken. Een vrijwilliger zal ons daar dan rondleiden. De dag daarop sluiten ze het jaar af en worden er optredens gegeven. Ook dan zij we van de partij. Als het lukt zullen we proberen om dan vast een paar foto´s online te plaatsen.