maandag, augustus 28, 2006

Foto's online!

Het is me nog niet gelukt om geduldig alle foto's hier op de weblog te zetten, maar ze zijn wel al online te bewonderen.
Ga naar de fotopagina van Amis ( http://pg.photos.yahoo.com/ph/amisboersma/my_photos) en klik op de FlowgiJogja-map.
Zodra ik weer even de tijd neem probeer ik ook hier foto's toe te voegen.

maandag, augustus 21, 2006

Gotong royong

Het is alweer bijna een week geleden dat Tri, Ria en Fai ons naar het vliegveld in Yogya brachten (Agus was al op de campus in de weer en smste later zijn excuses). Het was jammer dat we afscheid van ze moesten nemen. Nu dat we al een paar dagen op Bali zitten te luieren, bezinkt het allemaal langzaam. Wat we gedaan hebben, was goed. Het was fijn dat we het samen deden met leuke, competente mensen. Ook nu nog onderhouden we contact met Ria en Fai, die eergisteren nog een sms-je stuurden dat ze geld over hebben. Omdat de donaties nog altijd blijven komen, hebben we ze gevraagd te inventariseren wat er nu nog nodig is. Uiteraard houden we ook u, gewaardeerde lezer, op de hoogte. Vandaag zullen ze de 38 paar schoenen bij TK Combongan afleveren en foto's krijgen van de nieuwe muren van het huis van de juf. Omdat Flowgi haar niet kan helpen met het vervoeren van de bamboe muren, zal ze moeten vertrouwen op 'gotong royong'.

Feitelijk betekent 'gotong royong' niet meer dan elkaar helpen. In moeilijke tijden is dat wat men doet. Nu, na de aardbeving, betekent het dat familie helpt de tent voor school op te zetten (zoals bij Combongan), dat op zondag de hoopjes stenen en aarde van de zijkant van de weg geschept worden, dat de ene familie bij de andere inwoont. In alle gesprekken met Yogyakartanen komt het minimaal een keer voorbij; de becak rijder, de schooldirectrice, de serveerster - 'gotong royong' doen ze allemaal. Het helpt ze doorgaan.

Tijdens mijn eerste colleges Indonesisch in Leiden, werd uitgebreid uiteengezet hoe Indonesie uitgaat van processen als 'musyawarah' en 'mufakat' (overleg en overeenstemming), wat het belang is van de staatsideologie 'Pancasila' en dat hierin het begrip 'gotong royong' niet weg te denken is. 'Gotong Royong' , voor elkaar iets doen, klonk voor mij toen net zo indrukwekkend als ' heitje voor een karweitje' of ' voor wat hoort wat'. De afgelopen weken heb ik pas ontdekt dat 'gotong royong' niet slechts in Sukarno's nationalistische retoriek voorkomt: het bestaat echt!

dinsdag, augustus 15, 2006

CK Combongan,

De dag begint met een ritje langs een plaatselijke meubelwinkel.
Ria heeft gisteren namelijk al gewinkeld en materialen besteld voor de kleuterschool.
We halen een opklapbed op die de leerkrachten graag willen hebben voor een kleine slaapkamer. In de auto liggen al allerlei schoolspullen die ook op de verlangslijst stonden. Het schoolbord dat we kopen is wel besteld, maar nog niet klaar, net zoals een kast om alle spullen goed in op te kunnen bergen.
Volgeladen komen we dit keer zelfs eerder dan gepland aan bij Combongan. Het moet niet gekker worden. De kinderen zijn braaf allemaal puzzeltjes aan het maken. Het doet me goed om te zien dat de nieuwe tent inderdaad is opgezet en de kinderen onder iets betere omstandigheden kunnen werken. Tussen het foto's maken door doe ik als dwaze leerkracht nog een poging om Ria te overtuigen van de voordelen van vrij spelen. Op een mat die we hebben gekocht zouden een paar kinderen heerlijk kunnen spelen met de blokken die nog in het lokaal staan. Ook met twee leerkrachten is dat toch nog even een brug te ver.

De kinderen drinken nog een bekertje water en krijgen nog wat pakjes melk en snoep dat we over hebben van de funday. Gelukkig vinden ze ons niet meer zo eng als de eerste keer als ze een voor een hand komen geven. Ze klauteren achterop de brommers en fietsen van de moeders die de hele ochtend naast de tent hebben zitten wachten en verdwijnen om de hoek.
De kleintjes hebben niets gemerkt van de consternatie van een paar minuten eerder toen oud-president Megawati met gevolg in donkere auto's voorbij kwam flitsen.

Als we nakletsen met de leerkrachten (waarbij vooral de anderen praten en ik heel geïnteresseerd luister), krijgen we via Ria de vraag of we de leerkrachten ook privé kunnen helpen. Door de aardbeving is er van hun huis namelijk alleen nog het fundament over. Ze willen heel graag bamboe-muren neerzetten, maar hebben ook daar de middelen niet voor. Uit onze post 'onvoorzien' halen we 40 euro en maken zo weer het verschil. Het is zo eenvoudig en voelt zo goed, telkens weer.
Als we even later op uitnodiging dapper een glas kokossap wegwerken bij het huis van de hoofdjuf is dat goede gevoel weer moeilijk vast te houden. Er staat vrijwel geen huis in de buurt meer overeind en het is indrukwekkend om te zien hoe iedereen hier leeft tussen de restanten van wat ooit hun huis was. De dochter van de juf vertelde Amis bij de kleuterschool al dat ze niet verdrietig hoeft te zijn: "We still smile and we are strong."
Als we afscheid nemen krijgt Amis van de dochter nog een speld als kado. Iets weggeven als je zelf al zo weinig hebt; respect. Als we langzaam wegrijden zet ik de muziek hard aan en tover een glimlach op mijn gezicht. Ik wil in ieder geval met een positieve uitstraling uit het zicht verdwijnen.

'Bye Bye! Take care! Good luck!'
Sunday Funday!

De planning was om 8.00u verzamelen bij de school.
Dat het uiteindelijk 8.45u wordt, verbaast me niet echt meer.
Op het veld bij school lopen al meer dan 100 kinderen rond die op de auto af komen rennen als wij het veld oprijden. We hebben nog niets klaargezet en moeten nog afspraken maken over wie wat gaat doen. Ik doe nog een poging om taken te verdelen in een schooltent, maar nadat de afspraken zijn gemaakt gaan de meesten toch hun eigen gang. Ondertussen zie ik al een paar ballen over mijn hoofd heen vliegen. Ben blij dat de gymleerkracht van mijn school in Amsterdam er niet is om te zien hoe we dit organiseren.

Na een kwartier beginnen er toch groepjes kinderen te ontstaan die druk bezig zijn met verschillende activiteiten. Agus laat zich van zijn goede kant zien aan het volleybalnet en één van de vrijwilligers van de universiteit heeft twee enthousiaste teams laten starten bij de Spongebobrace, waarbij de sponsen worden leeggeknepen in de flesjes aan het einde van het parcours. Ze worden luid aangemoedigd door klasgenoten. Paaltjesvoetbal verderop zou eigenlijk nog wat begeleiding behoeven, maar ach ze lijken er veel lol aan te beleven.
Onder een afdak zitten zo'n 20 kinderen samen met een student en Amis relaxed in de schaduw te tekenen. Ze lijken zich braaf te houden aan de technische tekenlessen die ze op school gehad hebben. Eén jongetje doet het net even anders; hij tekent een hoge golf en op de achtergrond is onmiskenbaar de rokende vulkaan Merapi te zien. Een muur van zijn huis tekent hij met groen, omdat die muur nu gemaakt is van bamboe.
De Indonesische variant van kopspijkers test ondertussen de kennis van de oudere leerlingen in één van de noodtenten. Ze zijn fanatiek ondanks de hoge temperatuur.

Hoogtepunt van de ochtend is natuurlijk het eten. De lunchboxes worden aan de kinderen uitgedeeld en binnen 10 minuten zit iedereen nu op de grond in de schaduw lekker te eten. Ik red ondertussen de volleybal en bjipassend net, badmintonspullen en losliggend materiaal van kinderen die het niet helemaal op juiste waarde inschatten. Ik geef ze mee aan twee dames van de Kelopakgroep die op de 17e nog een funday gaat organiseren. Ze kunnen de spullen vast goed gebruiken.

Met een heuse medaille-uitreiking wordt de dag afgesloten. Ik voel me net een hotshot bij de Olympische spelen als ik de zoete beloning om de nek hang van winnaars, die aan de hand van nauwgezet bijgehouden scorelijsten naar voren worden geroepen. Nog even zingen en dan een zakje snoepgoed voor onderweg. Binnen 10 tellen is er geen kind meer te bekennen.
De tekenmaterialen overhandigen we aan de leerkrachten met een woord van dank voor hun komst.
's Avonds gaan we met z'n allen nog uit eten. Lucy, van Flowgi, had ons met en bezoek verrast en trakteert de hele club op een diner bij restaurant Wong Solo. Het wordt een hele gezellige afsluiting van een topdag.

Als we weer in het guesthouse zijn plof ik moe neer op bed. Binnen 5 minuten slaap ik.

zaterdag, augustus 12, 2006

10 Euro....

Ik zit in een klein internethokje vlakbij ons guesthouse.
Vandaag weer de tijd nemen om verslag te doen van onze ervaringen hier. Het schrift waarin ik overdag schrijf heb ik op de kamer laten liggen, dus ik moet het nu doen zonder aantekeningen. Het gevoel overheerst vandaag.

Ik herinner me nog dat ik opschreef dat ik trots was op wat we hier nu aan het doen zijn.
Onontkoombaar komen nu de beelden terug van alles wat ik de afgelopen dagen hier heb gezien.
Het gaat niet eens alleen om de ellende die de aardbeving hier teweeg heeft gebracht. Ik heb echte armoede gezien en dat is niet iets om echt blij van te worden.

Vandaag op bezoek geweest bij een kleuterschool waar Erita, een nieuwe Flowgi-aanwinst, al eerder was geweest. Ik zei het gisteren over de telefoon al tegen een vriend van me die leerkracht is in een groep 1/2 in Amsterdam; de kinderen zitten in een zeer eenvoudige tent met een paar banken en tafeltjes. That's it.
De juffen die we zien, zingen met de kinderen en doen hun best om de kleintjes bezig te houden. Dat wij later zijn dan gepland, omdat we vast zaten in een klein straatje met overal verkeer, helpt niet als je al de hele ochtend in een bloedhete tent zit en je niets hebt om mee te spelen.
Toch zijn er lachende gezichten, ook van de ouders die achter ons komen staan als de kinderen met de leerkrachten voor ons zingen.

We geven de schoolspullen aan de leerkrachten als de kinderen weg zijn en praten even met ze. Ik vraag om 10 dingen die ze het meeste nodig denken te hebben. Natuurlijk staat een nieuw schoolgebouw op nummer 1. Dat kunnen wij niet meer realiseren.
Ze zeggen dat het erg warm is in de tent voor de kinderen. In het lokaal zien we echter een tent nog in de doos staan. Hoe zit het daar dan mee?
Nou, die tent willen ze wel opzetten, maar er is niemand om het te doen. De juf heeft geprobeerd om familie te regelen, maar dat was niet mogelijk. Krachttermen onstnappen aan mijn lippen als ik hoor dat er wel mensen zijn, maar dat de benodigde 100.000 rupiah vergoediing ontbreekt.
Denk er maar over na; als je ons 10 euro hebt gegeven heb je het vandaag mogelijk gemaakt om deze klas een beter onderdak te geven, totdat er misschien een nieuwe school is.
Morgen gaan ze deze tent al opzetten.

En we hebben nog geld over! We hebben niet meer dan een blik van verstandhouding nodig om te besluiten om dat geld hier uit te geven. Twee sets schooluniformen, schoenen, extra schoolmaterialen en nieuwe spullen voor een kleine slaapkamer kunnen wij bestellen!
Maandag gaan we er nog even langs en in gedachten nemen we ze mee terug als we weer naar Amsterdam zullen gaan.

Met wat vertraging komen we aan bij Mardi Siwi, het weeshuis.
We laden een voetbal (met Manchester United logo) uit, een volleybal met bijpassend net, boekjes over Florence Nightingale, Louis Pasteur, Edison en Bell voor de dokters, verpleegkundigen en de professor. We hebben ook licht leesvoer bij ons; tijdschriften en comics.
Er worden twee palen de grond in gewerkt en het net hangt. Het is heet en stoffig, maar ik geniet met volle teugen van het potje volleybal.

Als we vertrekken zegt één van de jongens nog: "I will miss you. God bless you."
Het is de mooiste wens die ik in lange tijd heb gehoord en ik koester hem.
Ik wens de achterblijvers veel geluk en hoop dat het goed met ze zal gaan.

Oke, ik stop ermee voor vandaag.
Ik ben vandaag een gelukkiger mens geworden en accepteer het verdriet dat er voor het moment hand in hand mee samengaat.

Morgen Funday en dan schijnt vast de zon.
Voor nu selamat tidur allemaal en in naam van alle kinderen hier; terimah kasih banyak.
Een volle achterbak.....

Gisteren stond een tweede bezoek aan basisschool Banjardadap op de agenda.
Eerst reden we nog langs Toko Merah; een grote winkel waar allerlei schoolspullen worden verkocht. De avond daarvoor spraken we een Indonesiër in Yogyacafé die ons aanraadde om daar onze spullen te kopen. Het is de plek waar de 'locals' de meeste van hun spullen kopen in plaats van bij het duurdere Gramedia.
De winkel heeft twee verdiepingen en met onze boodschappenlijst banen we ons een weg door alle spullen die uitgestald zijn. We kopen pakken met schriften, pennen en mappen voor de leerkrachten van Banjardadap, een wereldbol en landkaart van Indonesië, kleurpotloden en pennen voor de funday en weeshuis Mardi Siwi, matten voor op de vloer van de kleuterschool waar we nog op bezoek gaan en nog een hele hoop meer. Ik probeer goed te letten op de prijs en klaag als een vrekkerige Hollander als we maar een paar gelpennen kado krijgen en wat korting. Bij de kassa rekenen we uiteindelijk voor nog geen 200 euro af. De achterbak zit dan al bijna vol.
We gaan verder met de auto naar de uitgever van de schoolboeken waar Agus, die zich had verslapen, al op ons zit te wachten. Voor hem staat een grote doos met schoolboeken. Omdat een vriend van hem daar werkt hebben we een goede korting gekregen en er vloeit weer geld terug in mijn speciale Flowgi-portemonnee. De bonnetjes verzamel ik ook trouw en voel me haast een echte accountant.
Opgevouwen zit Agus naast de spullen op de achterbank en met de kostbare lading gaan we weer verder. De schoolspullen worden bij Banjardadap uitgeladen en overhandigd aan de directrice van de school. Amis deelt de kadootjes aan de leerkrachten uit, die ze meteen mee naar huis nemen. Een paar kinderen van de lagere groepen die bij school rondhangen komen even in het kantoortje kijken naar de spullen die we hebben meegenomen. Volgens mij wordt het goedgekeurd.
Met de directrice overleggen we vervolgens over de schooluniformen. Alle kinderen krijgen van ons geld sportkleding die we zelf mogen gaan bestellen. We kiezen voor blauwe kleding en laten op de voorkant een hart maken met het cijfer 1 erin; 1 love.

We printen op de terugweg naar het hotel de foto's uit, zodat we morgen de foto's die we bij Mardi Siwi maakten in kunnen lijsten. Ria en Fai regelen het inlijsten voor ons en zorgen dat we niet meer betalen dan nodig is. Hun hulp de afgelopen dagen is echt super.

Het doel dat we ons in Nederland hadden gesteld is vandaag zeker gehaald; we hebben een basisschool in de buurt van Yogya echt kunnen helpen om weer een stap verder te maken.
Ik sluit de dag af in de wetenschap dat een Duitse organisatie voor een semi-permanent gebouw gaat zorgen (maar anders dan bij de Achthoek).

Er is weer hoop.

woensdag, augustus 09, 2006

Ghifari & Mardi Siwi

In Bandung bezochten we al een weeshuis en gisteren gingen we naar Ghifari, vlakbij Gunung Merapi, en Mardi Siwi, een weeshuis hier in Yogya. In Nederland heb ik nog nooit een weeshuis van binnen gezien en kan ik niet eens bedenken of die eigenlijk überhaupt wel bestaan in Amsterdam. Hier zijn weeshuizen niets bijzonders; alleen al in Bandung zijn er 40 weeshuizen die samenwerken met elkaar.
Weeshuis Ghifari.....een oud gebouwtje dat met hulp van Flowgi deels is opgeknapt. De koeien staan iets verderop rustig in de stal. Zij maken het mogelijkdat Ghifari in de toekomst hopelijk voor een eigen bescheiden inkomen kan zorgen. Als wij aankomen blijkt dat de leidinggevende helaas net weg is om gras te halen voor de koeien, die Nederlandse namen hebben gekregen, zoals Kees en Ronald.
We maken wel kennis met een paar kinderen die net terug komen van school in hun nette uniform. Het vormt toch een vreemd contrast met het huis waar ze in wonen.

Na het bezoek aan Ghifari doen we even een stap terug door met z'n allen lekker wat te eten bij het openlucht-restaurant waar Flowgi met de vrijwilligers afgelopen zondag nog is wezen eten. Al snel staan Fai, Agus, Ria, Tri en Amis te zingen met ondersteuning van de lokale Tony Eijk. Het staat allemaal op film, dus iedereen die wil kan zelf over een tijdje zien dat Flowgi veel verborgen talenten in huis heeft.
Na deze ontspanning rijden we naar Mardi Siwi. In een behoorlijk ruim weeshuis wonen 35 kinderen samen. Ze gaan allemaal naar de middelbare school en we maken kennis met de hele club, nadat de bel is gegaan. De leiding heeft het hier goed georganiseerd.

De kinderen zitten recht tegenover ons en kijken in stilte naar de delegatie die ze voor zich zien. Sommige gezichten maken veel indruk op me. Een verlegen blik, een giechelend meisje en de norse blik die na een paar minuten aandacht verandert in een glimlach.

Ik vraag me af wat deze kinderen nou later voor werk willen doen. Ria, die Engels studeert, vertaalt mijn vraag en één voor één staan de kinderen op om zichzelf voor te stellen en antwoord te geven.
Er zijn opvallend veel dokters, verpleegkundigen en leerkrachten in de dop aanwezig in het weeshuis. Eén jongen zegt later professor te willen worden. Niet een wetenschapper die promoveert en als onderzoeker werkt, maar een man die nieuwe dingen uitvindt. In zijn geval dingen die zijn land vooruit zouden helpen.
De dromenjagers wonen blijkbaar niet alleen in Bandung en dat is goed om te horen.
Er is een plan....

We hebben na ons bezoek aan de scholen een plan gemaakt met de Flowgi-staf hier in Yogya.
Het is nu duidelijk wat we hier de komende dagen kunnen doen.
Uit de atm haalden we pakken geld, zodat Agus vast aan de slag kan en ook vandaag zullen we weer miljoenen rupiah uit de muur trekken. Het papieren reisverslag wordt aangevuld met alle bonnetjes die we netjes bewaren om ht overzicht te behouden.

Er worden boeken gekocht voor het tweede semester voor de kinderen van SD Banjardadap. Ze moeten de boeken wel per 2 kinderen delen, maar ze kunnen zo wel verder met school. Alle kinderen krijgen ook een nieuw batik-uniform die ze aan hebben op vrijdag en zaterdag.

Voor een andere basisschool, SD Assifa, organiseren we op zondag de 'Funday'. Behalv spelletjes, regelen we ook lunchboxen voor de kinderen (iedereen die op de Flowgi-sponsordag was weet wel hoe die eruit zien).
Van Erita hoorden we verder dat er een TK is, de Indonesische kleuterschool, waar veel arme kinderen zitten. We kopen voor die school spelletjes, tekenmateriaal en andere schoolspullen, voor zover we daar aan kunnen komen. De studenten die ons als vrijwilliger bijstaan, geven we soms ook een kleine financiële vergoeding voor al hun hulp.
Hopelijk hebben we nog geld over om wat tijdschriften, een voetbal en volleybal te kopen voor het weeshuis 'Mardi Siwi', waar we gisteren waren. Met relatief weinig geld kan je hier behoorlijk wat kopen, dus we hebben goede hoop.

maandag, augustus 07, 2006

Yogyakarta


Na het afscheid van de familie in Cimahi, zijn we met de trein afgereisd naar Yogya.
In de Prawirotamanwijk hebben we een prima guesthouse gevonden (terimah kasih paps&mams). Bij het guesthouse hebben we een paar vrijwilligers van Flowgi ontmoet. Triyono (Tri) is de coördinator van de meeste Flowgi-activiteiten, Fai is onze chauffeur en steun en toeverlaat dezer dagen en staat ons samen met Agus bij, tijdens onze bezoeken aan verschillende basisscholen in de omgeving.

De stad heeft de draad inmiddels weer opgepakt en het dagelijks leven begint weer vorm te krijgen nu ook de scholen zijn begonnen. De toerist die het niet wil zien, kan zonder veel moeite voorbijgaan aan de bergjes puin die je overal tegenkomt en je stilzwijgend doen herinneren aan de ellende van een paar maanden terug. Kijk je iets beter om je heen en neem je een afslag, dan zie je dat er ook in de stad veel schade is. Scheuren in vloeren, muren die geheel of deels zijn ingestort en veel mensen die zo goed en kwaad als het gaat bezig zijn met herstelwerkzaamheden aan huizen en bedrijven.
Nog steeds wonen er mensen in tenten, zonder dat de puin om hen heen is opgeruimd. Zo'n 50 meter van ons guesthouse vandaan komen we de resten van een kleine basisschool tegen. De kinderen krijgen les in een noodtent die door 'the people of Japan' is geschonken. Op houten platen staan waarschuwingen geschilderd, zodat kinderen niet op gevaarlijke plekken gaan spelen.

We stonden vandaag bijtijds op, zodat we met Fai en Agus langs een paar scholen konden gaan, waaronder de SD Banjardadap, en om vast wat buitenspeelgoed te kopen voor een paar scholen.
De scholen die we zien zijn er slecht aan toe. Soms kunnen er nog muren worden gered en dat scheelt weer geld. Bij een andere school staat er niets meer overeind. Overal zien we de tenten waar de kinderen les in krijgen en de leerkrachten hun werk zo goed mogelijk proberen te doen. Afhankelijk van de kwaliteit van een tent en het tijdstip van de dag, is het uit te houden voor de kinderen met deze warmte.
We filmen veel en maken foto's; het voelt een beetje onwerkelijk moet ik toegeven. We komen onderweg langs het ziekenhuis waar niet zo heel lang geleden de doden op de parkeerplaats lagen. Nu is daar niets meer van te zien. Life goes on.......

De hulp van de overheid hier, komt maar langzaam op gang. De tenten konden worden opgehaald bij een distributiepunt en soldaten hebben de eerste dagen na de aardbeving geholpen met puinruimen. Bij de ene school een paar dagen, bij een andere school slechts een halve dag. We zien bij een school dan ook een medewerker de gebroken stoelen en tafels op een hoop gooien, zonder dat hij zelf idee lijkt te hebben wanneer de puinhoop weg kan worden gehaald.
Als meester van een goed draaiende school met zoveel middelen vind ik het verschrikkelijk om te zien.

Er wordt voortdurend door Flowgi gekeken welke hulp er nodig is. Aangezien coördinatie van hulporganisaties moeizaam gaat is dat hard nodig. De scholen vragen om lesboeken voor het tweede semester, schooluniformen en schoenen voor de kinderen, een wereldkaart en speelmateriaal voor de kinderen. Daarnaast is het bouwen van een nieuwe school natuurlijk van groot belang. Ook Flowgi gaat zich met deze lange termijn problematiek bezighouden zo begrijpen wij hier. Wij zullen ons in eerste instantie richten op de hulpvragen voor de korte termijn. Zondag gaan we naar een school om een 'Funday' te organiseren. Gewoon een leuke dag met zoveel mogelijk kinderen.

In het zwembad probeer ik de indrukken van de dag deels weg te spoelen in het zwembad en overdenk ik tegelijkertijd wat we allemaal hebben gezien vandaag.

En wat houdt Nederland onder andere bezig; de discussie over de spellingsregels in het Groene boekje.......? Het zal wel.

Morgen bezoeken we nog een school en misschien ook weeshuis Ghifari bij de berg Merapi.
We houden jullie op de hoogte.

En...bedankt voor de comments. Leuk om te zien dat we 'gevolgd' worden.

donderdag, augustus 03, 2006

Jakarta & Bandung

Visa on arrival.
Na een goede vlucht in de rij om een visum te bemachtigen dat we anders via de ambassade in Nederland hadden moeten regelen. We maken wederom kennis met Indonesische efficiency en nemen ons voor om relaxed te blijven. Met vers uitgedraaide visa in de paspoorten halen we onze baggage op. Met uitzondering van een fles olijfolie is alles heel aangekomen in Jakarta.

Nadat we zijn ingecheckt in het guesthouse ontmoeten we Martijn, een vriend van Amis, en eten we in de buurt samen wat. Hij vertelt ons dat veel mensen in Jakarta verwachten dat er nog een aardbeving zal komen met een tsunami en dat deze Jakarta zal bereiken. Vrienden sturen elkaar sms-berichten hierover; men is hier bang geworden door de vele natuurrampen en gelooft ook vaak niet meer in toeval.

De volgende dag vertrekken we met de trein naar Cimahi bij Bandung.
Eksetutiv is niet meer wat het is geweest zo lijkt het. Toch is er airco en komt er iemand langs om nasi te verkopen, dus we mogen niet klagen. Aan het einde van de rit worden we opgewacht door de familie van Amis. De hitte die we in Nederland achter de rug hebben, zorgt ervoor dat de temperatuur hier niet zwaar valt. In huis is het zelfs ronduit koel en het mandi-ritueel hoeft de volgende dag ook niet echt voor verfrissing te zorgen.
De familie helpt ons graag de tassen wat lichter te maken. Kleine nicht Mariam trekt direct een nieuw shirt aan als ze naar de moskee gaat en de chocolade koekjes en bonbons verdwijnen n gestaag tempo. Fijn als cadeautjes zo worden gewaardeerd.
Vandaag zijn we in Bandung met twee nichten van Amis; Nadia en Ade. Als het goed is bezoeken we zo een weeshuis waar Nadia wel vaker komt. Dit mede op verzoek van Ronald van Flowgi. We zullen hem verslag doen van onze bevindingen.
In de rugzak die naast me staat zitten al wat stripboekjes die we aan kinderen in Yogya kunnen geven. Tri stuurde ons al een mail en zegt uit te kijken naar ons bezoek. Samen met hem en de andere vrijwilligers zullen we een plan maken voor ons project.

Zo ver is het nu echter nog niet. Eerst nog hier ergens naar de kapper, bij Devy langs om kennis te maken en chocola en worst te brengen.
Hoop dat de regen in Nederland ondertussen niet het humeur verpest van iedereen die daar achter is gebleven. Wij denken aan jullie. ;-)