NAMJAI

Een volle achterbak.....

Gisteren stond een tweede bezoek aan basisschool Banjardadap op de agenda.
Eerst reden we nog langs Toko Merah; een grote winkel waar allerlei schoolspullen worden verkocht. De avond daarvoor spraken we een Indonesiër in Yogyacafé die ons aanraadde om daar onze spullen te kopen. Het is de plek waar de 'locals' de meeste van hun spullen kopen in plaats van bij het duurdere Gramedia.
De winkel heeft twee verdiepingen en met onze boodschappenlijst banen we ons een weg door alle spullen die uitgestald zijn. We kopen pakken met schriften, pennen en mappen voor de leerkrachten van Banjardadap, een wereldbol en landkaart van Indonesië, kleurpotloden en pennen voor de funday en weeshuis Mardi Siwi, matten voor op de vloer van de kleuterschool waar we nog op bezoek gaan en nog een hele hoop meer. Ik probeer goed te letten op de prijs en klaag als een vrekkerige Hollander als we maar een paar gelpennen kado krijgen en wat korting. Bij de kassa rekenen we uiteindelijk voor nog geen 200 euro af. De achterbak zit dan al bijna vol.
We gaan verder met de auto naar de uitgever van de schoolboeken waar Agus, die zich had verslapen, al op ons zit te wachten. Voor hem staat een grote doos met schoolboeken. Omdat een vriend van hem daar werkt hebben we een goede korting gekregen en er vloeit weer geld terug in mijn speciale Flowgi-portemonnee. De bonnetjes verzamel ik ook trouw en voel me haast een echte accountant.
Opgevouwen zit Agus naast de spullen op de achterbank en met de kostbare lading gaan we weer verder. De schoolspullen worden bij Banjardadap uitgeladen en overhandigd aan de directrice van de school. Amis deelt de kadootjes aan de leerkrachten uit, die ze meteen mee naar huis nemen. Een paar kinderen van de lagere groepen die bij school rondhangen komen even in het kantoortje kijken naar de spullen die we hebben meegenomen. Volgens mij wordt het goedgekeurd.
Met de directrice overleggen we vervolgens over de schooluniformen. Alle kinderen krijgen van ons geld sportkleding die we zelf mogen gaan bestellen. We kiezen voor blauwe kleding en laten op de voorkant een hart maken met het cijfer 1 erin; 1 love.

We printen op de terugweg naar het hotel de foto's uit, zodat we morgen de foto's die we bij Mardi Siwi maakten in kunnen lijsten. Ria en Fai regelen het inlijsten voor ons en zorgen dat we niet meer betalen dan nodig is. Hun hulp de afgelopen dagen is echt super.

Het doel dat we ons in Nederland hadden gesteld is vandaag zeker gehaald; we hebben een basisschool in de buurt van Yogya echt kunnen helpen om weer een stap verder te maken.
Ik sluit de dag af in de wetenschap dat een Duitse organisatie voor een semi-permanent gebouw gaat zorgen (maar anders dan bij de Achthoek).

Er is weer hoop.