dinsdag, augustus 15, 2006

CK Combongan,

De dag begint met een ritje langs een plaatselijke meubelwinkel.
Ria heeft gisteren namelijk al gewinkeld en materialen besteld voor de kleuterschool.
We halen een opklapbed op die de leerkrachten graag willen hebben voor een kleine slaapkamer. In de auto liggen al allerlei schoolspullen die ook op de verlangslijst stonden. Het schoolbord dat we kopen is wel besteld, maar nog niet klaar, net zoals een kast om alle spullen goed in op te kunnen bergen.
Volgeladen komen we dit keer zelfs eerder dan gepland aan bij Combongan. Het moet niet gekker worden. De kinderen zijn braaf allemaal puzzeltjes aan het maken. Het doet me goed om te zien dat de nieuwe tent inderdaad is opgezet en de kinderen onder iets betere omstandigheden kunnen werken. Tussen het foto's maken door doe ik als dwaze leerkracht nog een poging om Ria te overtuigen van de voordelen van vrij spelen. Op een mat die we hebben gekocht zouden een paar kinderen heerlijk kunnen spelen met de blokken die nog in het lokaal staan. Ook met twee leerkrachten is dat toch nog even een brug te ver.

De kinderen drinken nog een bekertje water en krijgen nog wat pakjes melk en snoep dat we over hebben van de funday. Gelukkig vinden ze ons niet meer zo eng als de eerste keer als ze een voor een hand komen geven. Ze klauteren achterop de brommers en fietsen van de moeders die de hele ochtend naast de tent hebben zitten wachten en verdwijnen om de hoek.
De kleintjes hebben niets gemerkt van de consternatie van een paar minuten eerder toen oud-president Megawati met gevolg in donkere auto's voorbij kwam flitsen.

Als we nakletsen met de leerkrachten (waarbij vooral de anderen praten en ik heel geïnteresseerd luister), krijgen we via Ria de vraag of we de leerkrachten ook privé kunnen helpen. Door de aardbeving is er van hun huis namelijk alleen nog het fundament over. Ze willen heel graag bamboe-muren neerzetten, maar hebben ook daar de middelen niet voor. Uit onze post 'onvoorzien' halen we 40 euro en maken zo weer het verschil. Het is zo eenvoudig en voelt zo goed, telkens weer.
Als we even later op uitnodiging dapper een glas kokossap wegwerken bij het huis van de hoofdjuf is dat goede gevoel weer moeilijk vast te houden. Er staat vrijwel geen huis in de buurt meer overeind en het is indrukwekkend om te zien hoe iedereen hier leeft tussen de restanten van wat ooit hun huis was. De dochter van de juf vertelde Amis bij de kleuterschool al dat ze niet verdrietig hoeft te zijn: "We still smile and we are strong."
Als we afscheid nemen krijgt Amis van de dochter nog een speld als kado. Iets weggeven als je zelf al zo weinig hebt; respect. Als we langzaam wegrijden zet ik de muziek hard aan en tover een glimlach op mijn gezicht. Ik wil in ieder geval met een positieve uitstraling uit het zicht verdwijnen.

'Bye Bye! Take care! Good luck!'

1 opmerking:

Anoniem zei

Het is heerlijk om te lezen hoe jullie daar bezig zijn. Flowgi zal jullie werk zeker voorzetten.
Op Bali zal het er een stuk rustiger aan toe gaan. Ketut en Kadek zullen jullie rondleiden langs de projekten.

Geniet op Bali en rust er ook lekker uit.

Groet Kees Wayan Komang