Aangeboden: Hoop

Drie maanden geleden was ik op bezoek bij een negenjarig meisje ergens in een sloppenwijk in Oaxaca. Nooit zal ik vergeten hoe ze voor haar bezoekers die grote stoelen neerzette, voordat ze zelf ging zitten, met haar kleine zusje op schoot.

Inmiddels ben ik weer in Amsterdam en volg ik het nieuws op televisie over de grote financiële crisis die ons wereldwijd in zijn greep lijkt te houden. Begrijp me niet verkeerd; ik ben huiseigenaar en wil wel degelijk weten welke gevolgen de globale malaise voor mij zal hebben. Maar ik vraag me af of dat meisje daar in Mexico er ook maar enig benul van heeft. Alles is relatief.

Ondanks de stress over de ellende van de financiële wereld, slaagt Barack Obama er ondertussen in, om de voorpagina te halen. De Verenigde Staten van Amerika staan aan de vooravond van een historisch moment, indien de eerste niet-blanke Amerikaan er in slaagt om president te worden. De 60 miljoen USD. voor zijn half uur durende infomercial heeft dan misschien net dat verschil gemaakt om ook de paranoide blanke kiezer over de drempel te trekken.

Ver weg op de achtergrond van mijn geheugen hoor ik vaag het sissen van de druppel op een gloeiende plaat ergens in Oaxaca. Ik denk aan een speech van Barack Obama die hij hield in de kerk van Ds.Martin Luther King. Hij sprak over het begrip 'hoop' en het belang daarvan in zijn leven. Ook ik heb hoop, de hoop dat ik met Nam Jai iets doe waar iemand op de wereld echt door geholpen wordt.

Ik zou graag willen hopen dat de invloedrijke zakenmensen en politici het verschil maken, wanneer ze als poppenspelers achter het gordijn bepalen wat er waar op welk moment gebeurt. Die hoop komt maar niet. De mensen die er echt toe doen willen helemaal niet dat armoede de wereld uit gaat, aangezien ze weten welke prijs er voor moet worden betaald.

Als ik Linda Polman moet geloven, is er zelfs niet al teveel reden om te hopen dat de ontwikkelingshulp het verschil uiteindelijk zal maken. In haar boek 'De Crisiskaravaan' beschrijft ze op treurig, treffende wijze dat er het een en ander mis is met de organisaties die zich richten op het bestrijden van armoede en hongersnood in de wereld. Als je op haar website terecht komt zie je een digitale memo met daarop de volgende tekst van de WFP; 'De beroerdste plek voor een kind om te wonen, is een land waar vrede heerst. Hoe meer geweld en media-aandacht, hoe meer hulp.'

Dat geeft de burger moed. Gelukkig ben ik van nature eigenwijs en trek ik vaak mijn eigen plan. Ik weiger dan ook toe geven aan wanhoop en schuif de crisis opzij waar iedereen zich zorgen om maakt. Voor het vierde achtereenvolgende jaar is Nam Jai er in geslaagd om meer geld in te zamelen voor het steunen van projecten die bezocht zijn tijdens de zomervakantie. En resultaten uit het verleden mogen dan ook voor Nam Jai geen garanties bieden voor de toekomst. Ze bieden wel hoop.

En als je daar als Afro American, president mee kunt worden van de Verenigde Staten van Amerika, dan lijken de mogelijkheden voor Nam Jai ook zo gek nog niet.