Zij is 8 jaar en op het moment van ons bezoek alleen thuis met haar kleine zusje van bijna 4 en haar broertje van 5. Hun moeder was aan het werk en vader al een tijd niet meer in beeld. Terwijl wij de golfplaten deur achter ons dicht deden om hun erf op te lopen, haalde zij netjes drie stoelen voor het huis erbij zodat we konden zitten: onze begeleider, Amis en ik. Voor haarzelf was er gelukkig ook nog een kleine stoel over. Het huisje waar ze in wonen bestaat uit een paar golfplaten en wat hout. Buiten staat een hokje met een vieze pot, wat een wc moet voorstellen. Ik heb een foto van haar gemaakt, maar heb haar maar even in de ogen gekeken. Het is me niet eerder gebeurd dat ik bewust de blik van een meisje van 8 ontweek. Haar ogen maakten een indruk die ik op dat moment niet goed kon verwerken.
Aan een waslijn voor het huis hangt de was te drogen terwijl onze begeleider wat vragen stelt aan het meisje;"Wat is je moeder nu aan het doen?"
"Wat verdien je gemiddeld op een dag als je aan het werk bent?"
"Kom je morgen ook naar het dagcentrum bij de markt?"
Ze reageert vriendelijk en rustig en probeert ondertussen haar kleine broertje op schoot te krijgen. Ik vraag me af of zij nu als oudste op de andere twee moet letten. Dat is een hele verantwoordelijkheid voor een meisje van 8, terwijl haar moeder beneden op een kruispunt aan het werk is.
Het begeleiden van de gezinnen van kinderen die op straat werken is één van de projecten van Canica de Oaxaca. De rondleiding langs de achterbuurten en de kruispunten in het kader v an dit project is de laatste van 3 bezoeken die we brengen. Eerder waren we al bij het dagcentrum waar de marktkinderen en straatverkopertjes veilig kunnen komen spelen, eten, douchen en knutselen. Onze tweede bezoek brachten we aan Casa Canica, waar een groep meisjes woont die uit huis zijn geplaatst wegens hun slechte thuissituatie. Meestal lag misbruik en mishandeling hieraan ten grondslag. De dingen die we zien en de verhalen die we horen hebben veel indruk gemaakt, met eigen ogen zien we de kinderen die wij dit jaar een beetje kunnen helpen. Er is eindelijk geld om een goede koelkast te kopen, zodat eten niet gewoon in een kast bewaard hoeft te worden in deze warme en natte regentijd. De meisjes die naar school moeten, maar waar geen geld is voor de verplichte, zwarte schoenen krijgen binnenkort nieuw schoeisel. Er is geld voor zeep en shampoo, waar de organisatie al een tijdje gebrek aan had. Door de bijdrage van Nam Jai kunnen boekenkasten worden gekocht met ook daadwerkelijk nieuwe boeken er in en niet de oude gedoneerde varianten uit de jaren tachtig. Als het goed is krijgen de kleine kinderen een waterkoeler zodat ze genoeg kunnen drinken. Momenteel heeft de staat Oaxaca de twijfelachtige eer om bovenaan de lijst te staan van aantal sterfgevallen onder zuigelingen en
zowel als die van kinderen tot en met 5 jaar. Al hebben wij niet de illusie dat wij dat probleem zullen oplossen, is het goed dat wij iets kunnen doen voor een organisatie die een aantal kinderen in de stad Oaxaca helpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten