Groeten uit Kleng Leu

Na een lange reis en een paar dagen in Phnom Penh zijn we per Mekong Expres richting Siahnoukville vertrokken. Ondanks dat we inmiddels redelijk ervaren reizigers zijn, hadden we toch niet geregeld dat er een pickup van het hotel klaarstond. Gevolg was dat de motortaxi's zich om ons heen verdrongen om een paar dollar binnen te halen. Goed kijken dus naar de belangrijke man in de groep; de man met het schriftje die alles netjes bijhoudt. Met hem de deal gemaakt dat we voor 3 USD met twee brommertjes naar het guesthouse werden gereden, alwaar we Cees ontmoetten.

Sihanoukville is nu trouwens nog een trekpleistertje voor toeristen, maar allerlei investeerders doen hun best om er een strandoord van te maken dat kan wedijveren met Kuta op Bali.

Gistermiddag zijn we per brommer naar het dorpje bij de steengroeve gereden. Het laatste stuk moesten we lopen, omdat de weg moeilijk begaanbaar is. Het heeft ook niet geholpen dat de weg die Cees wilde aanleggen, niet meer doorloopt tot de school, omdat de grond verkocht is en er een kast van een huis wordt gebouwd. Ook Kleng Leu, waar het schooltje Mondol op'thom staat, ondervindt de gevolgen van de toenemende interesse in de omgeving. Enige jaren geleden stond er een handvol kleine huisjes die het dorpje vormden; een gehucht. Nu schieten er huizen van beton als paddestoelen uit de grond en kopen investeerders in hoog tempo grond op.

Wij richten onze blik op de school waar Pinokkio nog onverstoord op de muur staat. Met Cees lopen we de drie klassen binnen waar de kinderen aan het einde van het jaar nog bezig zijn met hun taallesssen. Ze hebben nog een paar dagen te gaan voordat hun zomervakantie begint en een paar afwezigen schijnt besloten te hebben om er alvast een voorschot op te nemen. Ben benieuwd of er een onderwijsinspecteur is die daar moeilijk over doet. Waarschijnlijk is ook dat een taak voor Cees.

Tegenover de school staat een huisje dat onlangs gekocht is door de stichting, zodat er binnen afzienbare tijd ook een heus computerlokaal zal zijn voor de kinderen. Eerst de boel goed dicht maken en zorgen dat er een deur komt zodat de boel afgesloten kan worden. Dan nog een goede leerkracht vinden, wat niet eenvoudig is, en uiteindelijk de computers aanschaffen. Een deel van ons geld zal voor dit kleinschalige ict-project worden gebruikt.

Terwijl wij een rondje lopen door het dorp wordt onze rugzak gedragen door Ramon, een jongen die de middelbare school nooit als leerling zal bezoeken, maar die wel altijd bereid is om een helpende hand te bieden. Je tas laten dragen door een ander, een kind nog wel; we laten het maar gebeuren, want het is hier heel normaal.
Ondertussen maken we veel foto's en filmen we, om het beeld achteraf terug te kunnen halen.

Veel van wat we zien is zo'n eerste keer niet echt te bevatten. De huisjes zijn gemaakt van hout en golfplaten en de eigenaren hebben schijnbaar niet hun best gedaan om er een gezellig hutje van te maken. De fotolijsten die ik in een huisje zien hangen, blijken gegeven te zijn door Cees, toen het kind dat er woonde was overleden aan de gevolgen van de Denguekoorts. Cees ondervond toen in de praktijk dat één van de kenmerken van Dengue is dat het bloed uit je hoofd komt zetten.
Dagelijks smeren wij ons in met deet, maar voor de lokale bevolking is dat natuurlijk geen optie. Klamboes bieden 's avonds bescherming, maar de denguemug is helaas overdag actief.

De nationale overheid krijgt kritiek, maar beweert dat de lokale bevolking zelf geen goede maatregelen neemt. Zij zelf doen er alles aan om voor goede informatievoorziening te zorgen. Jammer dat wij vanochtend de fietser met megafoon gemist hebben, die langs het guesthouse kwam rijden om voorlichting te geven. Was het verkiezingstijd geweest dan hadden wij ongetwijfeld wel de verkiezingskaravaan langs horen denderen. Het is maar hoe je als regering je prioriteiten stelt.

Oh ja, foto's zetten we nog niet op de blog, want dat is hier bijna niet te doen. Aan het einde van de rit, als we weer terug zijn in Amsterdam (wat lijkt het nu ver weg), maken we wel één diashow. Dat was het voor ons eerste verslag uit Cambodja.
Snel meer met een hopelijk net zo goed werkende computer.