Manila 'Trashion'

Gisteren was ik bij de laatste modeshow op de Amsterdam Fashion Week en genoot van een lekker glas champagne tijdens de afterparty. Amsterdam wordt sinds kort internationaal erkend als modestad, al blijven we hier natuurlijk het hele kleine broertje van steden als New York en Parijs.

Op een hele andere manier wordt sinds een aantal jaar ook in Manila een impuls gegeven aan de modebranche. De drijvende krachten achter deze stimulans hebben nog nooit een kunstacademie van binnen gezien en zij maken geen gebruik van hoogwaardige industriele naaimachines. De ruggegraat wordt gevormd door vrouwen die op de vuilnisbelt Payatas wonen. De vuilnisbelt levert veel van de grondstoffen aan die nodig zijn voor de productie.

Afgelopen vrijdag stond er een artikel in de Volkskrant over het bedrijf Rags2Riches. Het bedrijf produceert voornamelijk designtassen en doet inmiddels goede zaken. Het bedrijf heeft inmiddels 200 vrouwen in dienst en wil dit aantal in 2009 ruim verdubbelen. Een priester genaamd Xavier Alpasa bedacht het concept en liet het geheel uitvoeren door jonge pas afgestudeerde professionals uit de Filipijnse modewereld.

Het is heel erg toevallig dat ook Kalinga een vergelijkbaar project heeft lopen om ouders - van kinderen die naar de Papayaschool gaan - financieel vooruit te helpen door het Piña-project. Het zijn hier dus niet alleen de moeders, maar ook vaders die aan het werk worden gezet. Er wordt door de ouders gewerkt aan verschillende producten. Paper twine en bayong zijn op dit moment de meest succesvolle producten, maar de ontwikkeling van nieuwe producten heeft ook veel aandacht.

Doel is dat het bedrijf zichzelf in de nabije toekomst kan bedruipen door de verkoop van de zelfgemaakte producten. Als ik op de terugweg in Manila ben, zal ik zeker een souvenirstop maken bij het project om inkopen te doen.

NOT

De vakbeurs voor alle vormen van onderwijs trekt ook dit jaar weer hordes leraren naar Utrecht. Met tassen vol demo-materiaal en goedkope schoolspullen gaan professionals en studenten aan het einde van de dag weer naar huis. Het is ieder jaar weer fascinerend om onderwijzend Nederland in een aantal beursgebouwen bij elkaar te zien.
Dit jaar ga ik voor de eerste keer als onderwijsadviseur naar de Jaarbeurs om te zien wat er voor nieuws te zien is op onderwijsgebied.
Ik neem ook Nam Jai mee in mijn achterhoofd. Ik wil namelijk kijken of ik materiaal kan vinden dat ik kan gebruiken voor de school in Manila, die ik deze zomer zal bezoeken.

Manila.......daar hebben Suzanne en ik namelijk eergisteren tickets voor geboekt !

Het Lot

Net als vorig jaar heb ik een staatslot gekocht.

En net als toen heb ik met mezelf een afspraak gemaakt;

Als ik een aanzienlijke prijs win (vanaf E.500,-) gaat de helft naar Nam Jai.

Misschien dat het lot van dit jaar wel iets spannends voor me in petto heeft.

Mijn moeder had gelijk

Vroeger dacht ik dat zij de enige was die het zei; dat ik moest denken aan de arme mensen in Afrika. Dat wij geen honger hadden, maar trek. Ik kan me nog wel herinneren hoe ik me daar als kind en opgroeiende tiener aan kon irriteren. Jahaaa, ik wist wel dat die mensen -alleen de uitdrukking al- het slecht hadden en ik mijn zegeningen iedere dag zou moeten tellen, maar toch.....

Met de jaren is mijn perspectief op de wereld wat dat betreft behoorlijk veranderd. De zomers met Nam Jai in de rugzak, de mensen die ik heb gesproken; het heeft me doen inzien dat het punt van mjin moeder terecht was. Ik ben er overigens ook achter gekomen dat het een punt is
dat blijkbaar in het 'Grote Handboek voor Moeders' staat, want leeftijdsgenoten hebben , zo ontdekte ik in de loop der jaren, een vergelijkbare ervaring opgedaan in hun jeugd.

Toch blijf ik me ook erg bewust van de realiteit van het hier en nu. Al zou ik anders willen, er is voor mij geen ontkomen aan. En ondanks alle mensen die het minder goed hebben dan ik, heb ik veel aan mezelf gedacht. De eerste EHBO-regel haal ik onder valse voorwendselen van stal.
'Let op gevaar, voor jezelf, zodat er niet nog meer slachtoffers vallen.'

Een gevaar, hoe overkomelijk ook, was de kans dat ik niet in mijn huis zou kunnen blijven wonen. De idee dat ik zou moeten verhuizen gaf me rusteloze nachten en na een korte ontkenningsfase kwam ik in actie. De afgelopen maanden heb ik uitgezocht wat ik moest doen om in mijn appartement te kunnen blijven wonen. De plek waar ik me alweer zo'n drie jaar thuis voel. Een van de dingen die geregeld moest worden was een taxatie van de woning. Een nieuwe ervaring voor me en ik voelde me er toch een beetje ongemakkelijk bij. Een vreemde over de vloer die moet gaan beoordelen hoeveel mijn thuis waard is. Hij loopt wat rond, stelt een paar vragen en tussendoor passeren nog wat koetjes en kalfjes in ons gesprek. Na krap een uur is hij vertrokken, mij achterlatend met de boodschap dat hij mij het taxatierapport en de rekening op zal sturen.

Ik kan nu zeggen, de uitspraak 'Zalig zijn de onwetenden' is niet op mij van toepassing geweest de afgelopen dagen. Toen ik gisteren halverwege de trap omhoog de grote witte envelop tussen de post tegenkwam, moest ik mezelf dwingen om rustig de deur open te doen en eerst even mijn jas op te hangen. De uitslag bleek boven verwachting te zijn en ik heb een half uur lang met interval diep gezucht. So far so good.

En zo voel ik weer de behoefte om uit het raam te kijken naar de rest van de wereld die er ook nog gewoon bleek te zijn. Ik denk aan een ex-collega die het over Nam Jai heeft gehad met een vrijwilliger van Care. Ik plaats een poll op de Nam Jai Hyves-pagina met de vraag welk land Nam Jai volgende zomer zou moeten bezoeken. De atlas staat nog in de kast, maar lonkt steeds vaker naar me als ik op de bank zit en geen aflevering van de West Wing aan het kijken ben.
En mijn nichtje wil misschien meer weten over de stichtingen die ik met Nam Jai ben tegengekomen, vanwege een opdracht voor school over ontwikkelingshulp.

Terwijl de goedheiligman in het donker over de daken rijdt om kinderen blij te maken en ouders overuren laat draaien, denk ik aan de mogelijkheden die ik heb om mijn energie te gebruiken voor Nam Jai. Er is veel veranderd de laatste tijd, maar ik kijk door de donkere winterdagen heen alweer uit naar de komende zomer. Het einde is in zicht, Nam Jai maakt zich weer klaar. Ik ga weer naar een ander land, in augustus volgend jaar.