NAMJAI

Doe-het-zelvers

Nu ik zo bezig ben met onze trip naar Indonesië surf ik langs verschillende websites van allerlei stichtingen die hun steentje bijdragen aan ontwikkelingshulp. Het blijft me verbazen hoeveel mensen hun eigen project hebben opgezet. De één betaalt schoolgeld voor een aantal kinderen, een ander bouwt weeshuizen en weer een ander vangt straatkinderen op in een uithoek van de wereld die door iedereen vergeten lijkt.

Ik herinner me een artikel uit het tijdschrift IS waarin ik las over de opkomst van dergelijke particuliere initiatieven. De essay 'Leve de doe-het-zelvers' lees ik vanavond nog eens.
Mensen reizen, zijn betrokken bij misstanden in de samenleving en geven direct het geld aan een goed doel naar eigen keuze. Er wordt niets besloten in een vergadering, er bestaan geen statuten en er hoeft geen verantwoording afgelegd te worden aan de achterban.
De website
http://ontwikkelingssamenwerking-doehetzelfhulp.startpagina.nl/ laat er geen misverstand over bestaan: Er zijn er meer die denken zoals ik.

In mijn hoofd heeft zich echter wel al sinds vorig jaar de volgende vraag genesteld:
"Als iedereen op eigen houtje goeie dingen doet, zijn we dan wel efficiënt bezig met z'n allen?"
Het antwoord heb ik niet, maar ik lift daarom met mijn eigen plannen graag mee met een stichting die al veel werk heeft verzet. Zo zal het dit jaar in Indonesië ook gaan. Contact zoeken met stichtingen en kijken op welke manier wij kunnen helpen.

Het is belangrijk om veel mensen te laten weten wat we van plan zijn.Ik kan soms terughoudend zijn, bij voorbaat bang om teleurgesteld te worden door mensen om me heen, maar die terughoudendheid blijkt ook regelmatig onterecht. Laatst kletste ik bijvoorbeeld in de kroeg met een meisje dat ik via via kende en zij bood spontaan hulp aan als er iets gedaan moest worden voor de trip naar Java. Stiekem hoop ik dat veel kennissen en vrienden allemaal op hun eigen manier een bijdrage zullen leveren aan ons kleine project. En hoe ze dat doen, dat maakt me eigenlijk niet meer uit.